Una Furtiva Lagrima

Αν και κανείς δεν πρόκειται να πεθάνει από έρωτα για ένα φευγαλέο δάκρυ που εμφανίστηκε ξαφνικά στα μάτια μου, δεν μπορώ παρά να συγκινούμαι κάθε φορά που ακούω αυτό.
Πάτα το ντε, δεν θα το μετανιώσεις.

Αν θέλεις να τραγουδήσεις μαζί με τον ερωτοχτυπημένο, πήγαινε εδώ.

O συνθέτης της όπερας L' Elisir d' Amore, Gaetano Donizetti, γιος ενός θυρωρού και μιας ράφτρας, πέρασε χάρη στο ταλέντο του από τη φτώχεια στην αναγνώριση και από την ευτυχία ενός 9χρονου γάμου με την αστικής καταγωγής Βιρτζίνια στη δυστυχία, όταν σε σύντομο χρονικό διάστημα έχασε τη γυναίκα, τη μητέρα και το τρίτο παιδί του (τα 2 προηγούμενα γεννήθηκαν νεκρά). "Είμαι χήρος, θα είμαι αιώνια δυστυχισμένος", έγραφε σε προσωπική του επιστολή. Οκτώ χρόνια μετά το θάνατο της γυναίκας του εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα εγκεφαλικής νόσου, νοσηλεύτηκε για 2 περίπου χρόνια σε παρισινό σανατόριο και κατέληξε αποκομμένος από το εξωτερικό περιβάλλον, τρελός όπως και πολλές από τις ηρωίδες του.

Έλα ρε, ό,τι πρέπει για να ευθυμήσουμε και σήμερα!

Η Επανάσταση που Άρχισε από τη Μουσική

Όλα τα χρόνια που πέρασα μέσα σε σχέσεις άφηνα τους συντρόφους μου να πιτσιλίζουν το λευκό καμβά των προτιμήσεών μου με τα δικά τους χρώματα. Βουνό ήθελε ο Χ? Βουνό θα πηγαίναμε. Καταδύσεις γούσταρε ο Ψ? Την επόμενη στιγμή βρισκόμουνα με την ψαροντουφεκοστολή. Στα 4 προτιμούσε ο Ω? Γόνατα και παλάμες βγάλανε πληγές από το μπρούμυτο. Κανένα πρόβλημα.

Αυτή η να την πω ευελιξία, η ανοιχτωσιά, το ανοιχτό μυαλό κράτησαν μέχρι και πριν από 2 χρόνια που κάποιος προσπάθησε να μου επιβάλλει συμπεριφορές, τρόπο ζωής, πιστεύω. Στην αρχή δεν αντέδρασα. Κάποια στιγμή όμως μουλάρωσα. Ε, φιλαράκι, πού πας? Πάρτο αλλιώς. Ξαφνικά άρχισα να έχω δικά μου θέλω και δε θέλω, να τα οριοθετώ και να τα υπερασπίζομαι. Και από το συντροφικό πλάσμα που προκειμένου να βρίσκεται με τον αγαπημένο του θα πήγαινε και στου βοδιού το κέρατο, τα στήλωσα και πέρασα στο αντίθετο άκρο.

Η επαντάσταση άρχισε από τη μουσική. Μετά από ατελείωτες ώρες Kevin Yost και Ronny Jordan ήρθε η ώρα του Σώτη Βολάνη. Αποφάσισα ότι το τραγούδι πρέπει να έχει λόγια για να το νιώσω και μάλιστα ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Διότι δεν καταλαβαίνω κύριος πώς έρχεσαι στο κέφι με έναν ρυθμό που επαναλαμβάνεται μέχρι να σιχτιρίσει ο παραγωγός και να πει μπάστα, μέχρις εδώ, πρέπει να κλείσουμε. Καλλιτέχνη, βρες ένα ελαφρώς παραλλαγμένο ντάπα ντούπα και πάμε να ηχογραφήσουμε το επόμενο κομμάτι.

Ο τρελός πανικός γινόταν στο αυτοκίνητο. Εκείνος ερχόταν εφοδιασμένος με δεκάδες CD (όλα ίδια, στο σταυρό που κάνω), αλλά εγώ είχα με το μέρος μου το ραδιόφωνο, και μάλιστα το ραδιόφωνο της επαρχίας στα κατσάβραχα που γυρνούσαμε κάθε φορά. Και το ραδιόφωνο της επαρχίας δεν είναι παίξε γέλασε, είναι hardcore. ¨Εχει όλα τα σουξέ της εποχής, με added bonus όλα αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ σουξέ καμιάς εποχής. Τα τραγουδούσα όλα. Ήξερα δεν ήξερα τους στίχους. Το μυστικό είναι να πιάσεις την κεντρική ιδέα: έρωτας, χωρισμός, ένας κερατάς, μια τσουλίτσα που κάνει νάζια, η πουτάνα η τύχη που έριξε τον καλλιτέχνη στο διπλανό τραπέζι πίστα με τον πρώην δεσμό που τα σπάει με τον καινούριο της δεσμό, πιοτά, τσιγάρα, τέτοια. Τρελό κέφι.

Φυσικά η επανάσταση δεν έμεινε εκεί. Το αποτέλεσμά της ήταν ότι πέταξα στα σκουπίδια ό,τι ήταν δικό του, μαζί και πολλά που είχαν γίνει με τον καιρό δικά μου. Και καθώς κανείς δεν πήρε τη θέση του, έμεινα κενή από γούστα, προτάσεις, συνήθειες. Προσφάτως ανακάλυψα ότι προσπαθώ να γίνω πολλά από αυτά που θα σιχαινόταν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το θέμα είναι ότι η φύση απεχθάνεται το κενό, επομένως έστρωσα σιγά σιγά τον κώλο μου κάτω, να ανασυνθέσω εμένα.

Ξεκίνησα και πάλι από τη μουσική. Τόσα χρόνια μέσα σε σχέσεις εκτός από την ανοιχτωσιά διατηρούσα και την απολύτως αστήριχτη πεποίθηση ότι κάθε σχέση είναι για πάντα, επομένως πάντα θα υπάρχει μουσική στο σπίτι. Έτσι εδώ και 1 χρόνο στο σπίτι μου θα βρεις μόνο κάτι συλλογές από το Βήμα της Κυριακής με τη Σοφία Βέμπο (παρένθεση: δεν αγοράζω CDs, κατ΄ εξαίρεση αγόρασα πέρυσι το καλοκαίρι τα άπαντα του Νότη Σφακιανάκη από έναν γλυκό πακιστανό στην Αίγινα, αφενός γιατί περνούσα μεγάλο νταλκά και πίστευα ότι το να τραγουδήσω το "Παράλληλα, προχωράμε παράλληλα, κι όλα είν΄ ακατάλληλα για να σμίξουμε πάλι" θα έκανε το νταλκά να περάσει, και αφετέρου γιατί είχα βαρεθεί να ακούω την Τσαλιγοπούλου να τσιρίζει για τα "Παιδιά των Δρόμων" - μουσική επιλογή της εξίσου νταλκαδιασμένης παρέας μου. Συμπέρασμα: ο νταλκάς σκοτώνει τη μουσική, όχι η πειρατεία).

Αφού ξεχαρμάνιασα με τα soundtracks των αγαπημένων μου ταινιών, πέρασα στα εφηβικά μου κολλήματα και κατέβασα τα άπαντα των Bono, U2, Prince, Queen, Bryan Ferry, George Michael, μετά μου κόλλησε στον εγκέφαλο μια σκέψη: να βρω εκείνη τη συλλογή με jazz διασκευές που είχαμε λιώσει το πρώτο καλοκαίρι που γνωριστήκαμε με τον Β. Όλη μέρα χθες έλιωσα το μυαλό μου, προσπαθούσα να θυμηθώ ρυθμούς, λόγια, ατμόσφαιρα, κάτι, κάτι να πιαστώ. Τίποτα. Έβαλα στο ψαχτήρι τις λέξεις jazz collection, μου έβγαλε 30 αποτελέσματα, όχι αυτό που ήθελα. Έβαλα μόνο τη λέξη collection, μου έβγαλε 7,997 αποτελέσματα, άρχισα να ψάχνω (ναι, έτσι παραγωγικά περνώ το χρόνο μου για όποιον αναρωτιέται).

Είχα φτάσει στα μισά του ψαξίματος, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να βρω αυτή τη συλλογή, απλώς έπρεπε να την ακούσω ξανά, δεν είμαι λευκός καμβάς, είμαι ένας καμβάς ποτισμένος με τις πιτσιλιές που έριξε ο αυτός, ο εκείνος, ο άλλος και αυτό δεν είναι τελικά τόσο κακό, ποιος ξέρει χωρίς αυτές τις παρεμβάσεις τι θα ήμουν τώρα. Με είχε πιάσει μανία, αυτό το CD μπορεί να ήταν δική του επιλογή αλλά είχε γίνει και δική μου, ήταν ένα ολόκληρο καλοκαίρι μου, ήταν ένα κομμάτι απαραίτητο για την ανασύνθεσή μου, γαμώτο, θυμήθηκα ότι πριν χωρίσουμε του είχα ζητήσε να αποθηκεύσει σε CD τις εκατοντάδες φωτογραφίες που μου είχε τραβήξει και είχα ζητήσει κι αυτή τη συγκεκριμένη συλλογή και ποτέ δεν μου τα έδωσε.

Όσο έψαχνα η μουσική έπαιζε στο laptop χωρίς να την προσέχω, κάποια στιγμή το αυτί μου έπιασε το Bittersweet Symphony των Verve.

VERVE, ρε πούστη μου, Verve Remixed! Κατέβασα και τα 3. Έβαλα το "Don't Explain". Εκείνο το πρώτο καλοκαίρι δεν είχα ιδέα πόσες φορές θα έλεγα "Hush there, don't explain, just say you'll remain".

Τώρα που το πρώτο κομμάτι μπήκε στη θέση του, νιώθω λίγο γλυκιά.

Προσοχή στην Ούγια

Μετά τις 5 αυτο-αποκαλύψεις που άλλαξαν τον κόσμο όπως τον ξέραμε και χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί (πού είναι αυτό το Γενί Τζαμί, άραγε? Το 2004 που είχαμε πάει στην Πόλη με το μακαρίτη, ξεποδαριάστηκα να το ψάχνω), τη σκυτάλη πήραν γνωστοί κι αγαπημένοι και μ΄έκαναν φύλλο φτερό. Μπήκαν στο Δωμάτιο Επικοινωνίας, το δικό μου, το δικό τους, και τους ρώτησε ο Big Brother: Πώς ήταν η Lost τον τελευταίο χρόνο? Α, Big Brother, άλλα 'ντ' άλλα είναι και στην πραγματική ζωή η Lost, κλινική περίπτωση. Έλα ρε, σκέφτηκε η Φατμέ και χέστηκε πάλι καταμεσής στο τέμενος, πρώτη φορά βλέπουνε τα blogs χαοτικιά γκόμενα, συγκλονίστηκα...

Έχω μια φίλη που λέει ότι τα μάτια δε λένε ψέματα. Και το λέει αυτό καθώς σε περνά ακτινογραφία. Εγώ δεν τό 'χω τόσο εύκολο, θέλω τον άλλο να τον τρίψω ανάμεσα στα χέρια μου σαν ύφασμα, να τον νιώσω. Τις περισσότερες φορές τον βγάζω κασμίρι Αηδονόπουλου, κι ας είναι συνθετικός, 100% polyester, από την Ταϊβάν. Και σαν κασμίρι τον φυλάω, με προσοχή. Αλλά έρχεται η πουτάνα η στιγμή που το μάτι πέφτει στην ούγια. Ε, δε μπορεί μια ζωή να πιάνεις, να χαϊδεύεις, να τρίβεις μάγουλο και να μην μπεις στον πειρασμό να κοιτάξεις την ούγια. Γιατί εκεί που σκεπάζεσαι με το κασμίρι και λες, καλά είμαι, ζεστά, απαλά, εκεί σε πιάνει ένα κρύο και ηλεκτρίζεσαι κιόλας από την πλαστικούρα. Και ρίχνεις ματιά. Και βλέπεις την προέλευση. Ήττα μεγάλη τρως, γιατί το έχεις πληρώσει το γαμημένο ακριβά. Όχι σε λεφτά, σε συναίσθημα.

Μαζί μου δύσκολα θα πάθει κανείς ήττα. Βαριέμαι να περνιέμαι πια για κασμίρι. Εδώ και 1-2 χρόνια την είδα αλλιώς και λέω, γουστάρεις φιλαράκι, στη Μενάνδρου με πουλάνε, με κοντέινερ ήρθα από την κινεζία κι έχω και ξηλωμένο στρίφωμα, έχω ξεβάψει και λίγο αλλά δεν θα το βλέπεις συχνά γιατί είναι ανάμεσα στον καβάλο, ε, άμα γουστάρεις όλη την ώρα να χώνεις τη μούρη σου στον καβάλο σου θα το βλέπεις το ξέβαμα συχνά.

Και η ούγια μου, τόσο σε αυτό το μπλογκ φάτσα κάρτα και σε 2-3 σημεία όσο και έξω από αυτό, το λέει καθαρά: "ΧΑΜΕΝΗ". Άμα ήμανε διαφορετικιά η ούγια θα έγραφε "Εξαιρετικά συγκροτημένη" ή "Κορίτσι για σπίτι" ή "Και πίπες παίρνουμε", ξέρω γω, κάτι άλλο, αντιπροσωπευτικό. Αλλά όχι, για κοίτα ξανά πάνω δεξιά, "a bit chaotic ώρες ώρες", δηλαδή θα τα κάνω όλα πουτάνα όταν έρθουν αυτές οι ώρες ώρες και θα τρέχουμε όλοι να κρυφτούμε μη μας πάρουνε τα σκάγια.

Είναι λίγο προειδοποίηση αυτό και λίγο βόλεμα και λίγο άμυνα και λίγο γαμώ το κέρατό μου. Αλλά δουλεύει. Γιατί κρατά μακριά όσους έτσι κι αλλιώς δεν θα άντεχες αυτή τη στιγμή κοντά. Γιατί βρίσκεις τους 2, 3, 5 πυροβολημένους σαν κι εσένα που δεν χρειάζεται να τους εξηγείς με τις ώρες ότι όταν δεν σηκώνεις το τηλέφωνο είναι γιατί εκείνη την ώρα έχεις φάει φρίκη με το σύμπαν και τα πάντα και όχι για τηλέφωνα δεν είσαι, αλλά για να καταπιείς μια χοούφτα βαρβιτουρικά και να πιείς κι ένα μπουκάλι βότκα για να πάνε κάτω, όχι απαραιτήτως γιατί κάτι πάει απελπιστικά στραβά στη ζωή σου, αλλά γιατί είδες πχ ένα αφιέρωμα στη ζωή της Marilyn και σου φάνηκε ωραίος τρόπος να πεθάνει κανείς, αλλά επειδή πριν από κάτι χρόνια πήρες όρκο ότι προτιμάς να ζήσεις τώρα σ΄έχει πιάσει μαλακία και πρέπει να είσαι τουλάχιστον στραβωμένη και σίγουρα ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ CLUBBING ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΜΗ ΓΑΜΗΣΩ. Κατά πάσα πιθανότητα, έβλεπαν κι εκείνοι το ίδιο αφιέρωμα και είναι εξίσου στραβωμένοι ή χέστηκαν για τη Marilyn, είναι αυτό που λες "χαρούμενοι άνθρωποι", ξέρουν ότι όταν ξαναέρθεις στα συγκαλά σου θα τους πάρεις εσύ τηλέφωνο και στο μεταξύ μπορούν να διασκεδάσουν και χωρίς εσένα, γιατί αφενός μπορεί αύριο να ξυπνήσεις και να είσαι τρισχειρότερα και να πρέπει να σου προσφέρουν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ βοήθεια, τύπου να έρθουν σπίτι σου να σου βάλουν κανένα πλυντήριο γιατί δεν έχεις κουράγιο ούτε από το κρεβάτι να σηκωθείς και αφετέρου ξέρουν ότι misery doesn't always love company.

Ή απλώς βρίσκεις 10-15 bloggers, που ούτε να βγείτε για clubbing σ΄ενδιαφέρει, ούτε πλυντήριο να σου βάλουν περιμένεις, απλώς τη βρίσκετε ο καθένας καθισμένος στον καναπέ του να γράφετε έξυπνες/χαζές/συναισθηματικές/κυνικές whatever παπαριές ο ένας στον άλλον. Και αυτό για σένα είναι πολύ σημαντικό, γαμώ το κέρατό μου. Γιατί μπορεί για τους δικούς σου άρρωστους, λάθος, μαλακισμένους λόγους αυτό να είναι το πιο πολύ που μπορείς να αφήσεις κάποιον να σε τρίψει ανάμεσά στα δάχτυλά του αυτή τη στιγμή.

Γράφω και είμαι τόσο εξαντλημένη από την κωλοβδομάδα που πέρασε, που θα το ανεβάσω χωρίς δεύτερη ματιά, αλλά έχω το κουράγιο να γράψω και κάτι τελευταίο. Ε, εσύ. Εσύ ρε, το χαζο-μουνόπανο που περνιέται για κασμίρι τόσο καιρό. Ποιον νομίζεις ότι ξεγελάς?

Υ.Γ. Αποκάλυψη Νο 155: Η Lost βρίζει σα λιμενεργάτης άμα θέλει

Μαζί

Χέρι-χέρι. Γαλήνη τριγύρω.

ΥΓ. Συγχώρεσέ με, δεν θα ήμουν εγώ, είμαι πλασμένη για την τρικυμία.

(Photo by Someone I used to love)

Ξεβράκωμα

1. Φοβάμαι τα σκουλήκια. Μάλιστα είναι πολύ πιθανό ακριβώς λόγω αυτής της παράλογης φοβίας μου να βρω κάποια στιγμή έναν εξαιρετικά άδοξο θάνατο. Π.χ. στην προσπάθειά μου να αποφύγω το σκορβούτο μασουλάω ήσυχα ήσυχα ένα μανταρίνι και ξαφνικά πετάγεται από μέσα ένα τόσο δα σκουληκάκι. Πετάω το μανταρίνι μακριά, ουρλιάζω σα να με στραγγαλίζουν, χοροπηδώ σαν Ινδιάνος στο χορό της βροχής, γλυστράω στο παρκέ, πέφτω, χτυπώ το κεφάλι μου στο coffee table, μένω σέκος, με βρίσκουν μετά από 2 εβδομάδες να με τρώνε τα σκουλήκια. Χάλια

2. Τα πρώτα 25 χρόνια της ζωής μου δεν τα έζησα εγώ. Τα έζησε ένας άλλος άνθρωπος. Που οι μόνοι του φόβοι ήταν τα σκουλήκια και η τρέλα. Κατά τα άλλα ήταν αμάσητος. Τον αγαπούσα αυτό τον άνθρωπο. Συχνά μου λείπει. Μπορώ να διηγηθώ τη ζωή του με ανατριχιαστική λεπτομέρεια, χωρίς να παίξει το βλέφαρό μου. Σαν ιστορία, σουρεαλιστική σε κάποια σημεία, θλιβερή σε κάποια άλλα, μπερδεμένη και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα από την 25+ δική μου βαρετή ζωή. Τότε μου θυμίζω ότι δεν είναι απαραιτήτως κακό το να προτιμάς το lazy river από το τρενάκι του τρόμου. Ειδικά όταν βλέπεις ότι το δεύτερο πρόκειται σύντομα να εκτροχιαστεί.

3. Δύσκολα σοκάρομαι με κάτι. Ειδικά όταν αυτό αφορά το τι κάνουν ή δεν κάνουν οι άνθρωποι στα κρεβάτια τους με τους συντρόφους τους, με τα one-night stand τους, με ανθρώπους που δεν θα έπρεπε καν να βρίσκονται στο ίδιο κρεβάτι, με ζώα κλπ. To be honest, χέστηκα. Γιατί γενικά πιστεύω ότι οι άνθρωποι είμαστε τέρατα. Απλώς οι συνθήκες δεν είναι πάντα βολικές για να γαμήσουμε τη ζωή κάποιου άλλου, με τον οποιονδήποτε τρόπο, συνειδητά ή μη. Και όλη αυτή η καταπίεση κάπου πρέπει να βγει.

4. Δεν έχω μέτρο. Που χου μου αρέσουν πολύ τα μακαρόνια. Εδώ και 15 χρόνια τρέφομαι κυρίως με μακαρόνια. Μεσογειακή διατροφή και μαλακίες, είπε η εθισμένη στον υδατάνθρακα Lost. Το ίδιο κάνω με το τσιγάρο, το σεξ, τη δουλειά, το Six Feet Under, το soundtrack του 2046 κ.λπ. Κατά πάσα πιθανότητα εσύ που με διαβάζεις τώρα πολύ σύντομα θα με θάψεις, όταν δηλαδή βγάλω επιτέλους δίπλωμα οδήγησης και ανακαλύψω ότι μου αρέσει η ταχύτητα.

5. Αν και γεννήθηκα καλοκαίρι, είμαι 80% Σκορπιός. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. (και μέχρι τα 15 μου είχα ένα φανταστικό φίλο, θά 'σκαγα αν δεν το έγραφα)

You are 80% Scorpio

How Scorpio Are You?

Ήρθε από (κι από άλλους, αλλά μένω πιστή στο 5):
1. The testicle
2. Deadend Mind
3. Aurelia
4. Stefy
5. Broken Link

Αγαπητοί μου, σειρά σας να ξεβρακωθείτε (ή μήπως -ήτε??? Αχ, πού είσαι βρε Λιλενάκι???):
1. fuzzy burlesque (εσείς ειδικά μπορείτε αν προτιμάτε να τα ζωγραφίσετε)
2. Παράξενο (πε-θαί-νω ν΄ακούσω)
3. My happy friend (φίλη-φίδι, για να μάθεις να με ξεμπροστιάζεις)
4. Κάγκελο (στην αποπάνω κατηγορία κι εσύ)
5. Sofogreg(επειδή σου αρέσουν τα striptease)

Νομίζω ότι εRωτεύομαι - 2

γυρΝάς σπίτι, η ώΡα 2 π.μ.,

μέΝεις 1 ώΡα

στοΝ καναπέ σαν τη λοβοτομημένη, να μη θέλεις να καπνίσεις, να φας ή να πιεις, λες και ξαφνικά η καθήλωση στο στοματικό στάδιο πήγε πεΡίπατο,

απλώς κοιτάζεις κάποιο απροσδιόριστο σημείο απέΝαντι χωΡίς

Να βλέπεις και στο μυαλό σου παίζει σε flashback το βΡάδυ

που πέρασε και Νιώθεις ότι όλα τα έκανες λάθος αλλά και σωστά, πώς χάΡηκες

σαΝ πιτσιΡίκι

που του φέραΝε το χΡιστουγεννιάτικο

παιχΝίδι του όταν ήΡθε,

πώς μιλάς γι΄αυτόΝ στους άλλους και το πιο σημαντικό, θυμάσαι, θυμάμαι την πΡώτη

φορά που σε είδα κι όλες τις υπόλοιπες φορές, πώς σ΄έχω ξεχωρίσει μέσα μου και πώς όταΝ είσαι κοντά όλα είναι καλύτεΡα,

βεβαίως, όλα μπορείς Να τ΄ αλλάξεις είπες, κι αυτό εμένα με κάνει να νιώθω ασφαλής γιατί νομίζω ότι εγώ δεν είμαι μέσα σ΄ αυτά τα όλα, γιατί κάθε φοΡά

που σου μιλάω Νομίζω ότι καταλαβαίνεις όλα αυτά που δεν σου λέω -όχι γιατί δε θέλω, αλλά γιατί δε χΡειάζεται-

και παρόλα αυτά είσαι εκεί, πάΝτα, να με νοιάζεσαι, να με ακούς να λέω "μέσα μου δε νιώθω καθόλου δυνατή, δε θέλω άλλο νά 'μαι δυνατή, θέλω απλώς να είμαι το κοΡιτσάκι

κάποιου, Να με πάΡει

απ΄το χέρι και Να μου πει μην ανησυχείς τώΡα,

όλα θα πάΝε καλά" και δεν ξέΡω

αΝ τΡομάζεις

με αυτό ή αΝ ξέΡεις

πόσο κοΝτά έχεις βΡεθεί

στηΝ ψυχή μου, κοντά, πολύ κοντά, και πως χθες βΡάδυ,

για μια μαγική στιγμή, κατάλαβα πως η αγκαλιά σου είΝαι το πιο όμοΡφο μέρος που έχω βρεθεί εδώ και πολύ καιρό.

Νομίζω ότι εRωτεύομαι

To Be is to Be Perceived (?)

You see I never stopped loving you, even though I couldn't see you.



The End of the Affair
Graham Greene

Πίπες

Η Lost θα εκτελέσει ένα πρόγραμμα με βαθμο δυσκολίας 5.5, με σιδεράκια, σύρμα πλεγμένο κάτω από το σύρμα, σύρμα πάνω σύρμα κάτω παίζω εγώ το μπαγλαμά, 4 συνολικά άγκιστρα να πληγώνουν χείλη και μαλακά μόρια στόματος και 1 λαστιχάκι να τραβά την άνω γνάθο κοντά στην κάτω γνάθο!

Και ναι, κυρίες και κύριοι, τα καταφέρνει, κλαπ, κλαπ, κλαπ, ενθουσιασμός στην κερκίδα, θα πάρει άραγε το δεκάρι? Και ναι, παίρνει το δεκάρι και μαζί μια πρόταση από το τσίρκο Μεντράνο για να εμφανίζεται δίπλα στη γυναίκα με το μούσι και τον άντρα γοργόνα, με τα 4 βυζιά και την πολυκυστική ακμή στην ουρά.

Πονάααααααααω

Μια χαμένη Κυριακή

Ξύπνησα με σένα δίπλα μου. Νόμιζα. Σε είχα ονειρευτεί. Τα κάνεις αυτά, όπου βρεις χαραμάδα τρυπώνεις.

Και σκέφτηκα, αν κάτι είναι ν΄αλλάξει σ΄αυτή τη ζωή, θα πρέπει τώρα να κάνω κάτι με τρόπο διαφορετικό. Και σηκώθηκα να ετοιμαστώ, για να είμαι έτοιμη όταν έρθεις.

Βγήκα να αγοράσω γάλα, γιαούρτι, χυμό, κάτι μπισκότα νόστιμα που είχαμε αγοράσει μαζί παλιά, κριτσίνια ολικής άλεσης και το κρασί που σου αρέσει. Δύο μπουκάλια. Χαμογέλασα στην καλοβαλμένη κυρία της Κάβας, περιμένω κόσμο, είπα. Χάρηκε κι αυτή με τη χαρά μου.

Περπάτησα στη βροχή, από άλλο δρόμο, όλα να τα κάνω διαφορετικά σκέφτηκα, ο λόφος στ΄αριστερά μου, ψυχή πουθενά.

Με ξύπνησαν τα μουσκεμένα ρούχα μου, η βροχή είχε δυναμώσει κι εγώ δεν το είχα καταλάβει, απορροφημένη στις προσδοκίες που χώρεσαν σε μια σακούλα πλαστική -γάλα, γιαούρτι, χυμός, μπισκότα, κριτσίνια, το κρασί που σου αρέσει. Και τότε θυμήθηκα, δεν θα έρθεις σήμερα, δεν θα έρθεις ποτέ.

It's Fun to be Me*

Σιχαίνομαι τα τεστ προσωπικότητας. Παρόλα αυτά σήμερα έπεσα σε 2-3 blogs που είχαν αποτελέσματα από το τεστ "Ποια εποχή του χρόνου είσαι;" και μπήκα εδώ για να χαζέψω. Δεκαπέντε λεπτά μετά νιώθω σα να με ξέρω καλύτερα από ποτέ!

Your Deadly Sins

Lust: 40%

Greed: 20%

Sloth: 20%

Wrath: 20%

Envy: 0%

Gluttony: 0%

Pride: 0%

Chance You'll Go to Hell: 14%

You'll die of a yet to be discovered STD.

How Sinful Are You?

You Are 68% Abnormal

You are at high risk for being a psychopath. It is very likely that you have no soul. You are at high risk for having a borderline personality. It is very likely that you are a chaotic mess. You are at medium risk for having a narcissistic personality. It is somewhat likely that you are in love with your own reflection. You are at high risk for having a social phobia. It is very likely that you feel most comfortable in your mom's basement. You are at medium risk for obsessive compulsive disorder. It is somewhat likely that you are addicted to hand sanitizer.

How Abnormal Are You?

Your Porn Star Name Is...

Ima Cumming

What's Your Porn Star Name?

You Have Your Sarcastic Moments

While you're not sarcastic at all times, you definitely have a cynical edge. In your opinion, not all people are annoying. Some are dead! And although you do have your genuine moments, you can't help getting your zingers in. Some people might be a little hurt by your sarcasm, but it's more likely they think you're hilarious.

How Sarcastic Are You?

You Are 64% Cynical

You're a full blown cynic... and probably even skeptical of these results. You have your optimistic moments, but most likely you keep them to yourself.

How Cynical Are You?

You Are 75% Borderline

Many signs point toward you having a borderline personality. It's probably a good idea to seek therapy. Or at least read a self help book.

Do You Have a Borderline Personality?

You Are Somewhat Machiavellian

You're not going to mow over everyone to get ahead... But you're also powerful enough to make things happen for yourself. You understand how the world works, even when it's an ugly place. You just don't get ugly yourself - unless you have to!

How Machiavellian Are You?

You Are 64% Sociopath

The good news is that you're devastatingly charming. The bad news? You mostly use those charms for evil!

Are You A Sociopath?

Your Personality is 77% Addictive

You definitely have an addictive personality, and you're probably hooked on something. Even if it's just peanut M&Ms or online shopping.

Do You Have an Addictive Personality?

* M, many thanks for the title. Suits me so much better