The Fountain και οι 7 Ταινίες που έγιναν 21

(Πάτα το podcast στα δεξιά, να παίξει μουσικάρα. Αν δεν έχεις δει την ταινία, να τη δεις. Η happy friend μου είπε ότι οι κριτικοί το έθαψαν, ένας λόγος παραπάνω δηλαδή για να τη δεις. Ή που θα φύγεις με το κεφάλι γεμάτο εικόνες και σκέψεις ή που δε θα καταλάβεις τίποτα και θα σιχτιρίσεις. Στη δεύτερη περίπτωση, απορώ πώς βρέθηκες εδώ.)

Αγαπημένη σκηνή: σεξ στη μπανιέρα. Όποιος έχει προσπαθήσει να κρατηθεί από ένα άλλο κορμί για να ξορκίσει, έστω μια στιγμή, το θάνατο, την αρρώστια, την τρέλα, καταλαβαίνει γιατί.

500 τόσα χρόνια ψάξιμο κι όλα αυτά για να καταλάβει ο Hugh Jackman αυτό που ήταν μπροστά στα μάτια του από την αρχή: άστο να πάει, ρε Hugh, θα έπρεπε να το είχες μυριστεί, με death and taxes δεν την παλεύουμε, βγες να δεις το πρώτο χιόνι και αποχαιρέτα τη τη Rachel που χάνεις.

Αποδοχή: Μαγική, δύσκολη λέξη. Δες με πώς χωρίζω, δες με να φτιάχνω τη δική μου sci fi ιστορία αγάπης, παρακολούθησε τη λύσσα που με πιάνει να τα φέρω όπως τα έχω μέσα στο μυαλό μου, την προσπάθεια να αποτρέψω τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων, να σηκώσω φράγματα, κοίτα τη φάση της άρνησης πώς κρατά χρόνια ολόκληρα, πώς γυρνάω σαν τη γοργόνα και ρωτάω για ένα βασιλιά Αλέξανδρο, ζει για δε ζει, αφού ζει, κάπου είναι και θα έρθει, είχε απεργία το Μετρό, κλείσαν οι αγρότες τα Τέμπη, έχει το Ελ Βενιζέλ πάγο στους διαδρόμους προσγείωσης, θα έρθει σου λέω, και μετά θα πάρουμε και την Πόλη. 500 και βάλε χρόνια μοναξιάς και αναζήτησης μετά γίνομαι ο Πρώτος Άνθρωπος, αποφασίζω να κηδέψω την τελειωμένη σχέση, όσα φράγματα και να ορθώσεις η φυσική ροή των πραγμάτων δεν εμποδίζεται από τη θέληση, κανένα σύμπαν δε συνομωτεί επειδή εσύ τυφλώνεσαι από το κακομαθημένο "θέλω" σου, άστο να πάει, πουλάκι μου, let go, my little bird, φάγαμε ήττα.

Και μετά σκέφτομαι ότι αν ο Αρονόφσκι δεν ήταν τυφλωμένος από την εμμονή του, αυτή η ταινία δεν θα είχε γυριστεί ποτέ, 6 χρόνια το πάλευε ο μάστορας, έκοψε τα budget στα μισά, έφαγε χλαπάτσα από τον Brad Pitt και την Kate Blanchett, τους πρωταγωνιστές που αρχικά είχε "κλείσει", τίποτα αυτός, εκεί, βρήκε τρόπο και την έκανε, με Mayas από τη Guatemala, πυραμίδες and all. Γενικά, σκέψεις πολλές. Εκεί που το Requiem for a dream με είχε αφήσει μουδιασμένη, το The Fountain, ταινία ορθάνοιχτη σε ερμηνείες, με άφησε με πολλές απορίες σχετικές με την πλοκή (μέχρι που κατέληξα ότι πλοκή δεν υπήρχε), κι άλλες τόσες για την πάρτη μου.

Μ΄αυτά και με τ΄άλλα, βαλάντωσα στο cinema, τέτοιο λυγμό από τις "Ώρες" νομίζω είχα να ρίξω κι όταν άναψαν τα φώτα, με σουρωμένη mascara και ματωμένα μάτια, μ΄έπιασε νευρικό γέλιο, επί 5 λεπτά χαχάνιζα χωρίς σταματημό.

Γυρίσαμε με τα πόδια όλο το δρόμο Ακαδημίας-Μαβίλη, να κουραστούμε, να φύγει το κεφάλι μας απ΄τις εικόνες. Στη Μονή Πετράκη απέξω μας πήρε και μας σήκωσε η μυρωδιά του γιασεμιού, η Ντ. επέμενε ότι ήταν νυχτολούλουδο, εγώ, με την προσφάτως αναγεννημένη όσφρησή μου λόγω της διακοπής του καπνίσματος (αχ, πόσο θά ΄θελα να με πάρουνε ξανά τίποτις ντουμάνια Marlboro Lights), ήμουν αμετακίνητη. Ήταν γιασεμί και έφτασε το καλοκαίρι.

Ώρα και για την παραγγελιά που μου έκαναν οι adomiel, leon και Nick the Cynic. Αντί για 7 ταινίες, ορίστε 7 κατηγορίες (κλέβω, το ξέρω, αλλά πονούσε η ψυχή μου με τόσες που έπρεπε να αφήσω απέξω):

1. American Beauty / Old Boy / Irreversible (με σκοτωμούς)

2. 2046 / Gattaca / ΑΙ (διαστημικά)

3. Τhe Insider (γιατί έκοψα το τσιγάρο)

4. O Πιανίστας / Ο θρύλος του 1900 / Moulin Rouge (θέ μου, ας γράφεται έτσι, νυστάζω υπερβολικά για να το κάνω google - Μουσικοχορευτικά)

5. 81/2 / Η πριγκίπισσα και ο πολεμιστής / Τρέξε Λόλα Τρέξε (Ε.Ε.)

6. 6η Αίσθηση / Οι Άλλοι / Η Προφητεία / Τhe Shine / Misery / Psycho (γιατί είμαι τρομολάγνα)

7. Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη / Zoolander / Alfie (γιατί τελικά είμαι χαζογκόμενα)

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να πετάξω το μπαλάκι τόσο καιρό μετά. Όποιος θέλει ας πάρει σειρά, εδώ ή στο blog του.