Προσοχή στην Ούγια

Μετά τις 5 αυτο-αποκαλύψεις που άλλαξαν τον κόσμο όπως τον ξέραμε και χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί (πού είναι αυτό το Γενί Τζαμί, άραγε? Το 2004 που είχαμε πάει στην Πόλη με το μακαρίτη, ξεποδαριάστηκα να το ψάχνω), τη σκυτάλη πήραν γνωστοί κι αγαπημένοι και μ΄έκαναν φύλλο φτερό. Μπήκαν στο Δωμάτιο Επικοινωνίας, το δικό μου, το δικό τους, και τους ρώτησε ο Big Brother: Πώς ήταν η Lost τον τελευταίο χρόνο? Α, Big Brother, άλλα 'ντ' άλλα είναι και στην πραγματική ζωή η Lost, κλινική περίπτωση. Έλα ρε, σκέφτηκε η Φατμέ και χέστηκε πάλι καταμεσής στο τέμενος, πρώτη φορά βλέπουνε τα blogs χαοτικιά γκόμενα, συγκλονίστηκα...

Έχω μια φίλη που λέει ότι τα μάτια δε λένε ψέματα. Και το λέει αυτό καθώς σε περνά ακτινογραφία. Εγώ δεν τό 'χω τόσο εύκολο, θέλω τον άλλο να τον τρίψω ανάμεσα στα χέρια μου σαν ύφασμα, να τον νιώσω. Τις περισσότερες φορές τον βγάζω κασμίρι Αηδονόπουλου, κι ας είναι συνθετικός, 100% polyester, από την Ταϊβάν. Και σαν κασμίρι τον φυλάω, με προσοχή. Αλλά έρχεται η πουτάνα η στιγμή που το μάτι πέφτει στην ούγια. Ε, δε μπορεί μια ζωή να πιάνεις, να χαϊδεύεις, να τρίβεις μάγουλο και να μην μπεις στον πειρασμό να κοιτάξεις την ούγια. Γιατί εκεί που σκεπάζεσαι με το κασμίρι και λες, καλά είμαι, ζεστά, απαλά, εκεί σε πιάνει ένα κρύο και ηλεκτρίζεσαι κιόλας από την πλαστικούρα. Και ρίχνεις ματιά. Και βλέπεις την προέλευση. Ήττα μεγάλη τρως, γιατί το έχεις πληρώσει το γαμημένο ακριβά. Όχι σε λεφτά, σε συναίσθημα.

Μαζί μου δύσκολα θα πάθει κανείς ήττα. Βαριέμαι να περνιέμαι πια για κασμίρι. Εδώ και 1-2 χρόνια την είδα αλλιώς και λέω, γουστάρεις φιλαράκι, στη Μενάνδρου με πουλάνε, με κοντέινερ ήρθα από την κινεζία κι έχω και ξηλωμένο στρίφωμα, έχω ξεβάψει και λίγο αλλά δεν θα το βλέπεις συχνά γιατί είναι ανάμεσα στον καβάλο, ε, άμα γουστάρεις όλη την ώρα να χώνεις τη μούρη σου στον καβάλο σου θα το βλέπεις το ξέβαμα συχνά.

Και η ούγια μου, τόσο σε αυτό το μπλογκ φάτσα κάρτα και σε 2-3 σημεία όσο και έξω από αυτό, το λέει καθαρά: "ΧΑΜΕΝΗ". Άμα ήμανε διαφορετικιά η ούγια θα έγραφε "Εξαιρετικά συγκροτημένη" ή "Κορίτσι για σπίτι" ή "Και πίπες παίρνουμε", ξέρω γω, κάτι άλλο, αντιπροσωπευτικό. Αλλά όχι, για κοίτα ξανά πάνω δεξιά, "a bit chaotic ώρες ώρες", δηλαδή θα τα κάνω όλα πουτάνα όταν έρθουν αυτές οι ώρες ώρες και θα τρέχουμε όλοι να κρυφτούμε μη μας πάρουνε τα σκάγια.

Είναι λίγο προειδοποίηση αυτό και λίγο βόλεμα και λίγο άμυνα και λίγο γαμώ το κέρατό μου. Αλλά δουλεύει. Γιατί κρατά μακριά όσους έτσι κι αλλιώς δεν θα άντεχες αυτή τη στιγμή κοντά. Γιατί βρίσκεις τους 2, 3, 5 πυροβολημένους σαν κι εσένα που δεν χρειάζεται να τους εξηγείς με τις ώρες ότι όταν δεν σηκώνεις το τηλέφωνο είναι γιατί εκείνη την ώρα έχεις φάει φρίκη με το σύμπαν και τα πάντα και όχι για τηλέφωνα δεν είσαι, αλλά για να καταπιείς μια χοούφτα βαρβιτουρικά και να πιείς κι ένα μπουκάλι βότκα για να πάνε κάτω, όχι απαραιτήτως γιατί κάτι πάει απελπιστικά στραβά στη ζωή σου, αλλά γιατί είδες πχ ένα αφιέρωμα στη ζωή της Marilyn και σου φάνηκε ωραίος τρόπος να πεθάνει κανείς, αλλά επειδή πριν από κάτι χρόνια πήρες όρκο ότι προτιμάς να ζήσεις τώρα σ΄έχει πιάσει μαλακία και πρέπει να είσαι τουλάχιστον στραβωμένη και σίγουρα ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ CLUBBING ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΜΗ ΓΑΜΗΣΩ. Κατά πάσα πιθανότητα, έβλεπαν κι εκείνοι το ίδιο αφιέρωμα και είναι εξίσου στραβωμένοι ή χέστηκαν για τη Marilyn, είναι αυτό που λες "χαρούμενοι άνθρωποι", ξέρουν ότι όταν ξαναέρθεις στα συγκαλά σου θα τους πάρεις εσύ τηλέφωνο και στο μεταξύ μπορούν να διασκεδάσουν και χωρίς εσένα, γιατί αφενός μπορεί αύριο να ξυπνήσεις και να είσαι τρισχειρότερα και να πρέπει να σου προσφέρουν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ βοήθεια, τύπου να έρθουν σπίτι σου να σου βάλουν κανένα πλυντήριο γιατί δεν έχεις κουράγιο ούτε από το κρεβάτι να σηκωθείς και αφετέρου ξέρουν ότι misery doesn't always love company.

Ή απλώς βρίσκεις 10-15 bloggers, που ούτε να βγείτε για clubbing σ΄ενδιαφέρει, ούτε πλυντήριο να σου βάλουν περιμένεις, απλώς τη βρίσκετε ο καθένας καθισμένος στον καναπέ του να γράφετε έξυπνες/χαζές/συναισθηματικές/κυνικές whatever παπαριές ο ένας στον άλλον. Και αυτό για σένα είναι πολύ σημαντικό, γαμώ το κέρατό μου. Γιατί μπορεί για τους δικούς σου άρρωστους, λάθος, μαλακισμένους λόγους αυτό να είναι το πιο πολύ που μπορείς να αφήσεις κάποιον να σε τρίψει ανάμεσά στα δάχτυλά του αυτή τη στιγμή.

Γράφω και είμαι τόσο εξαντλημένη από την κωλοβδομάδα που πέρασε, που θα το ανεβάσω χωρίς δεύτερη ματιά, αλλά έχω το κουράγιο να γράψω και κάτι τελευταίο. Ε, εσύ. Εσύ ρε, το χαζο-μουνόπανο που περνιέται για κασμίρι τόσο καιρό. Ποιον νομίζεις ότι ξεγελάς?

Υ.Γ. Αποκάλυψη Νο 155: Η Lost βρίζει σα λιμενεργάτης άμα θέλει