Νομίζω ότι εRωτεύομαι - 2

γυρΝάς σπίτι, η ώΡα 2 π.μ.,

μέΝεις 1 ώΡα

στοΝ καναπέ σαν τη λοβοτομημένη, να μη θέλεις να καπνίσεις, να φας ή να πιεις, λες και ξαφνικά η καθήλωση στο στοματικό στάδιο πήγε πεΡίπατο,

απλώς κοιτάζεις κάποιο απροσδιόριστο σημείο απέΝαντι χωΡίς

Να βλέπεις και στο μυαλό σου παίζει σε flashback το βΡάδυ

που πέρασε και Νιώθεις ότι όλα τα έκανες λάθος αλλά και σωστά, πώς χάΡηκες

σαΝ πιτσιΡίκι

που του φέραΝε το χΡιστουγεννιάτικο

παιχΝίδι του όταν ήΡθε,

πώς μιλάς γι΄αυτόΝ στους άλλους και το πιο σημαντικό, θυμάσαι, θυμάμαι την πΡώτη

φορά που σε είδα κι όλες τις υπόλοιπες φορές, πώς σ΄έχω ξεχωρίσει μέσα μου και πώς όταΝ είσαι κοντά όλα είναι καλύτεΡα,

βεβαίως, όλα μπορείς Να τ΄ αλλάξεις είπες, κι αυτό εμένα με κάνει να νιώθω ασφαλής γιατί νομίζω ότι εγώ δεν είμαι μέσα σ΄ αυτά τα όλα, γιατί κάθε φοΡά

που σου μιλάω Νομίζω ότι καταλαβαίνεις όλα αυτά που δεν σου λέω -όχι γιατί δε θέλω, αλλά γιατί δε χΡειάζεται-

και παρόλα αυτά είσαι εκεί, πάΝτα, να με νοιάζεσαι, να με ακούς να λέω "μέσα μου δε νιώθω καθόλου δυνατή, δε θέλω άλλο νά 'μαι δυνατή, θέλω απλώς να είμαι το κοΡιτσάκι

κάποιου, Να με πάΡει

απ΄το χέρι και Να μου πει μην ανησυχείς τώΡα,

όλα θα πάΝε καλά" και δεν ξέΡω

αΝ τΡομάζεις

με αυτό ή αΝ ξέΡεις

πόσο κοΝτά έχεις βΡεθεί

στηΝ ψυχή μου, κοντά, πολύ κοντά, και πως χθες βΡάδυ,

για μια μαγική στιγμή, κατάλαβα πως η αγκαλιά σου είΝαι το πιο όμοΡφο μέρος που έχω βρεθεί εδώ και πολύ καιρό.