Η Επανάσταση που Άρχισε από τη Μουσική

Όλα τα χρόνια που πέρασα μέσα σε σχέσεις άφηνα τους συντρόφους μου να πιτσιλίζουν το λευκό καμβά των προτιμήσεών μου με τα δικά τους χρώματα. Βουνό ήθελε ο Χ? Βουνό θα πηγαίναμε. Καταδύσεις γούσταρε ο Ψ? Την επόμενη στιγμή βρισκόμουνα με την ψαροντουφεκοστολή. Στα 4 προτιμούσε ο Ω? Γόνατα και παλάμες βγάλανε πληγές από το μπρούμυτο. Κανένα πρόβλημα.

Αυτή η να την πω ευελιξία, η ανοιχτωσιά, το ανοιχτό μυαλό κράτησαν μέχρι και πριν από 2 χρόνια που κάποιος προσπάθησε να μου επιβάλλει συμπεριφορές, τρόπο ζωής, πιστεύω. Στην αρχή δεν αντέδρασα. Κάποια στιγμή όμως μουλάρωσα. Ε, φιλαράκι, πού πας? Πάρτο αλλιώς. Ξαφνικά άρχισα να έχω δικά μου θέλω και δε θέλω, να τα οριοθετώ και να τα υπερασπίζομαι. Και από το συντροφικό πλάσμα που προκειμένου να βρίσκεται με τον αγαπημένο του θα πήγαινε και στου βοδιού το κέρατο, τα στήλωσα και πέρασα στο αντίθετο άκρο.

Η επαντάσταση άρχισε από τη μουσική. Μετά από ατελείωτες ώρες Kevin Yost και Ronny Jordan ήρθε η ώρα του Σώτη Βολάνη. Αποφάσισα ότι το τραγούδι πρέπει να έχει λόγια για να το νιώσω και μάλιστα ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Διότι δεν καταλαβαίνω κύριος πώς έρχεσαι στο κέφι με έναν ρυθμό που επαναλαμβάνεται μέχρι να σιχτιρίσει ο παραγωγός και να πει μπάστα, μέχρις εδώ, πρέπει να κλείσουμε. Καλλιτέχνη, βρες ένα ελαφρώς παραλλαγμένο ντάπα ντούπα και πάμε να ηχογραφήσουμε το επόμενο κομμάτι.

Ο τρελός πανικός γινόταν στο αυτοκίνητο. Εκείνος ερχόταν εφοδιασμένος με δεκάδες CD (όλα ίδια, στο σταυρό που κάνω), αλλά εγώ είχα με το μέρος μου το ραδιόφωνο, και μάλιστα το ραδιόφωνο της επαρχίας στα κατσάβραχα που γυρνούσαμε κάθε φορά. Και το ραδιόφωνο της επαρχίας δεν είναι παίξε γέλασε, είναι hardcore. ¨Εχει όλα τα σουξέ της εποχής, με added bonus όλα αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ σουξέ καμιάς εποχής. Τα τραγουδούσα όλα. Ήξερα δεν ήξερα τους στίχους. Το μυστικό είναι να πιάσεις την κεντρική ιδέα: έρωτας, χωρισμός, ένας κερατάς, μια τσουλίτσα που κάνει νάζια, η πουτάνα η τύχη που έριξε τον καλλιτέχνη στο διπλανό τραπέζι πίστα με τον πρώην δεσμό που τα σπάει με τον καινούριο της δεσμό, πιοτά, τσιγάρα, τέτοια. Τρελό κέφι.

Φυσικά η επανάσταση δεν έμεινε εκεί. Το αποτέλεσμά της ήταν ότι πέταξα στα σκουπίδια ό,τι ήταν δικό του, μαζί και πολλά που είχαν γίνει με τον καιρό δικά μου. Και καθώς κανείς δεν πήρε τη θέση του, έμεινα κενή από γούστα, προτάσεις, συνήθειες. Προσφάτως ανακάλυψα ότι προσπαθώ να γίνω πολλά από αυτά που θα σιχαινόταν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το θέμα είναι ότι η φύση απεχθάνεται το κενό, επομένως έστρωσα σιγά σιγά τον κώλο μου κάτω, να ανασυνθέσω εμένα.

Ξεκίνησα και πάλι από τη μουσική. Τόσα χρόνια μέσα σε σχέσεις εκτός από την ανοιχτωσιά διατηρούσα και την απολύτως αστήριχτη πεποίθηση ότι κάθε σχέση είναι για πάντα, επομένως πάντα θα υπάρχει μουσική στο σπίτι. Έτσι εδώ και 1 χρόνο στο σπίτι μου θα βρεις μόνο κάτι συλλογές από το Βήμα της Κυριακής με τη Σοφία Βέμπο (παρένθεση: δεν αγοράζω CDs, κατ΄ εξαίρεση αγόρασα πέρυσι το καλοκαίρι τα άπαντα του Νότη Σφακιανάκη από έναν γλυκό πακιστανό στην Αίγινα, αφενός γιατί περνούσα μεγάλο νταλκά και πίστευα ότι το να τραγουδήσω το "Παράλληλα, προχωράμε παράλληλα, κι όλα είν΄ ακατάλληλα για να σμίξουμε πάλι" θα έκανε το νταλκά να περάσει, και αφετέρου γιατί είχα βαρεθεί να ακούω την Τσαλιγοπούλου να τσιρίζει για τα "Παιδιά των Δρόμων" - μουσική επιλογή της εξίσου νταλκαδιασμένης παρέας μου. Συμπέρασμα: ο νταλκάς σκοτώνει τη μουσική, όχι η πειρατεία).

Αφού ξεχαρμάνιασα με τα soundtracks των αγαπημένων μου ταινιών, πέρασα στα εφηβικά μου κολλήματα και κατέβασα τα άπαντα των Bono, U2, Prince, Queen, Bryan Ferry, George Michael, μετά μου κόλλησε στον εγκέφαλο μια σκέψη: να βρω εκείνη τη συλλογή με jazz διασκευές που είχαμε λιώσει το πρώτο καλοκαίρι που γνωριστήκαμε με τον Β. Όλη μέρα χθες έλιωσα το μυαλό μου, προσπαθούσα να θυμηθώ ρυθμούς, λόγια, ατμόσφαιρα, κάτι, κάτι να πιαστώ. Τίποτα. Έβαλα στο ψαχτήρι τις λέξεις jazz collection, μου έβγαλε 30 αποτελέσματα, όχι αυτό που ήθελα. Έβαλα μόνο τη λέξη collection, μου έβγαλε 7,997 αποτελέσματα, άρχισα να ψάχνω (ναι, έτσι παραγωγικά περνώ το χρόνο μου για όποιον αναρωτιέται).

Είχα φτάσει στα μισά του ψαξίματος, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να βρω αυτή τη συλλογή, απλώς έπρεπε να την ακούσω ξανά, δεν είμαι λευκός καμβάς, είμαι ένας καμβάς ποτισμένος με τις πιτσιλιές που έριξε ο αυτός, ο εκείνος, ο άλλος και αυτό δεν είναι τελικά τόσο κακό, ποιος ξέρει χωρίς αυτές τις παρεμβάσεις τι θα ήμουν τώρα. Με είχε πιάσει μανία, αυτό το CD μπορεί να ήταν δική του επιλογή αλλά είχε γίνει και δική μου, ήταν ένα ολόκληρο καλοκαίρι μου, ήταν ένα κομμάτι απαραίτητο για την ανασύνθεσή μου, γαμώτο, θυμήθηκα ότι πριν χωρίσουμε του είχα ζητήσε να αποθηκεύσει σε CD τις εκατοντάδες φωτογραφίες που μου είχε τραβήξει και είχα ζητήσει κι αυτή τη συγκεκριμένη συλλογή και ποτέ δεν μου τα έδωσε.

Όσο έψαχνα η μουσική έπαιζε στο laptop χωρίς να την προσέχω, κάποια στιγμή το αυτί μου έπιασε το Bittersweet Symphony των Verve.

VERVE, ρε πούστη μου, Verve Remixed! Κατέβασα και τα 3. Έβαλα το "Don't Explain". Εκείνο το πρώτο καλοκαίρι δεν είχα ιδέα πόσες φορές θα έλεγα "Hush there, don't explain, just say you'll remain".

Τώρα που το πρώτο κομμάτι μπήκε στη θέση του, νιώθω λίγο γλυκιά.