Τρίτη, Απριλίου 10, 2007

Everybody's gotta Learn Sometimes

(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ. Και το κομμάτι που παίζει (παίζει να μην παίζει, μου έκανε ψες κάτι νερά, γι΄ αυτό το βρίσκεις και εδώ) από την υπεργαμάτη ταινία Eternal Sunshine of the Spotless Mind κι αυτό αφιερωμένο. Και το γεγονός ότι παρακάτω ένας γράφει-ένας σχολιάζει αποτελεί ένδειξη ότι το υπεργαμάτο τούτο blog κατεβάζει ρολλά. Ευχαριστώ).

(Αρχή τύπου "απόψε, μάγκες, θα φιλοσοφήσω")
Όσο μεγαλώνω πιστεύω όλο και περισσότερο ότι από αυτή τη ζωή έχω να μάθω 2-3 μαθήματα.


(Παράγραφος Β' τύπου "αντιστέκομαι, δε θα με πάρει από κάτω, θα το ξελαγράρω λίγο μην πέσει και το κοινό μου στα αντικαταθλιπτικά" plus "στρώνω το δρόμο για εγκωμιαστικό σχόλιο Παράξενου, αναμειγνύοντας ίσες δόσεις αυτογνωσίας, χιούμορ και πικρίας)
Το 1ο μάθημα που μου κλήρωσε για αυτή τη ζωή λεγόταν Αυτοδυναμία. Καθώς είμαι κέρατο μεγάλο και τρελά αντιδραστικό, σήκωσα το μπαϊράκι μου και είπα όχι μωρή πτάνα ζωή, αυτό το μάθημα εγώ δεν θα το πάρω, σα στρείδι θα κολλάω στο βράχο του μιανού και του αλλουνού κι ας μου πάρει 300 ζωές για να περάσω πίστα -άσε, Sofo μου, που παίζει και να μην υπάρχει άλλη πίστα. Γενικά την είδα λες και πρόκειται για ιστορία 4ης Δέσμης και σταρχίδια μου άμα δεν περάσω Πανεπιστήμιο, θα γίνω τεχνίτης, θα δουλέψω σ΄εργοστάσιο κορδελιάστρα σαν την Άντζελα Δημητρίου.

(Συνέχεια τύπου "Καρκίνος είμαι και το κέφι μου θα κάνω και θα πω και μια κουβέντα για το ένδοξο παρελθόν παραπάνω")
Στην αρχή, η ζωή ήταν υπομονετική. Σου λέει, ζώον είναι, να το πάρουμε με το μαλακό, μην το αγριέψουμε. Μου ρίχνει λοιπόν στο δρόμο μου έναν άντρα που πολύ τον αγάπησα τελικά, ο οποίος μου έλεγε με τον τρόπο του "Προχώρα, μόνη σου πρέπει, άνοιξε φτερά κι άμα θέλεις να ξαναγυρίσεις, βλέπουμε". Έβλεπε την ανάγκη μου για λίγη αγάπη, για λίγη ασφάλεια, αλλά ήξερε ότι δεν αρκούσε να μου δώσει το ψάρι στο πιάτο, έπρεπε να με μάθει να ψαρεύω. Επίσης ήταν αρκετά άντρας για να μην κολακεύεται από μια γκόμενα εξαρτημένη και να μη φοβάται ότι μια γκόμενα δυνατή θα του έφευγε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Πείσμωνα, ήθελα να μου πει ότι θα είναι εκεί για πάντα, με τον δικό μου τον τρόπο, τον απλό. Δεν έβλεπα μπροστά μου, δε χρειαζόταν να το πει, εκεί ήταν, πάντα, δίπλα μου, αλλά εγώ ήθελα να το ακούσω. Με τον δικό μου τρόπο. Του θύμωνα, του κάκιωνα, δεν το χωρούσε το μυαλό μου ότι οι χειρισμοί μου δεν περνούσαν, υπήρχαν τόσοι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τα καπρίτσια μου, γιατί όχι κι αυτός; Btw, αυτός ο άντρας που πολύ αγάπησα στη ζωή μου είναι ο ίδιος άντρας που κεράτωσα ανελέητα. Επί χρόνια προσπαθούσα να φύγω από κοντά του, τον μισούσα που δε δεχόταν να παίξει τον πατερούλη, που πάντα ήταν αληθινός, ευθύς, ωμός. Τον αγαπούσα για τους ίδιους ακριβώς λόγους και για αμέτρητους άλλους, που ανακάλυψα εκ των υστέρων -είχα και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, lucky me, μην είμαι αγνώμων, η ζωή έχει υπάρξει περισσότερο από γενναιόδωρη μαζί μου. Το μάθημά μου όμως δεν ήθελα να το πάρω.


(Αρκετά με το παρελθόν, ας φιλοσοφήσουμε ξανά για να δικαιολογήσουμε το ξεκίνημα του ποστ)
To θέμα είναι ότι η ζωή έχει τους τρόπους της να σου δίνει τα μαθήματα που πρέπει να πάρεις. Χτυπιέσαι κάτω, λες στ΄αρχίδια μου, να μένω μετεξεταστέα στον αιώνα τον άπαντα, είσαι επίμονη αλλά επίμονη είναι και η ζωή. Κι αφού είδε κι απόειδε, αποφάσισε να με αρχίσει στα χαστούκια.


(Μπααα, πάλι για το παρελθόν θα μιλήσω, δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει λυτρωμός)
Πάνε λοιπόν 5 χρόνια που είπα θα τον κλείσω τον κύκλο, τέρμα τα παιχνίδια, θα γίνω άνθρωπος, θα είμαι ειλικρινής. Ήταν άνοιξη, όπως τώρα. Στη ζωή μου μπήκε ένας άντρας-ευλογία. Ήμουν ειλικρινής. Του είπα "θέλω μόνο ν΄ακουμπήσω πάνω σου τη ζωή μου, θέλω μόνο να μου πεις ότι όλα θα είναι εντάξει, θέλω μόνο να νιώσω ασφαλής". Μου είπε "Εντάξει". Και ακούμπησα. Όλη μου τη ζωή. Πόσο χρόνο θέλει μια ζωή για ν΄ακουμπήσει πλήρως; Εμένα μου πήρε κάτι λιγότερο από 12 μήνες. Όμορφοι μήνες, με γέλια και χαρές. Και τότε ο άντρας-ευλογία μου τράβηξε το χαλάκι κάτω απ΄τα πόδια. Και ξεκίνησα να μελετώ το μάθημα που επί χρόνια αρνιόμουν να μελετήσω.


(Ας δείξω έλεος, άνοιξη είναι, ο κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα, π.χ. χοληστερίνη στα κόκκινα από το αρνί, γιατί να ασχοληθεί με το δικό μου παρελθόν; ΟΚ, θα το μαζέψω αλλά πρώτα ένα χορταστικό απόσπασμα γεμάτο κέφι-κέφι-κέφι για όσους αγαπούν την Εύα Ομηρόλη π.χ. ή την Αλκυόνη Παπαδάκη - μακριά από μας)
Σήμερα νομίζω ότι είμαι ξεφτέρι. Μόνη μου προχωρώ, το εμπέδωσα, δεν υπάρχει μαζί ρε, μόνη μου όλα, κοίτα με, μπορώ, στέκομαι, χωρίς χέρια, πατέρας μου και μάνα μου εγώ, έτοιμη να αντεπεξέρθω στα χειρότερα, αρρώστιες, δουλειές, θλίψεις, όλα τα μπορώ, είμαι αυτό που ποτέ δεν ήθελα να γίνω, αυτόνομη, χάρη σε σένα, σε σένα που τράβηξες το χαλάκι κάτω από τα πόδια μου.


Και σκληρή, ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΙΑ ΑΜΥΝΑ, ολόκληρη ένα κέλυφος, από γρανίτη, αδιαπέραστο.

Συχνά πυκνά ερχόσουν κι έστεκες απέναντί μου, αμήχανος. Στα χέρια σου ένα σφυράκι από πλαστελίνη. Μέσα από το γρανιτένιο κέλυφος έσκουζε αδύναμα η ψυχή μου, μονότονα, τις ίδιες πάντα φράσεις: "ΘΕΛΩ ΝΑ Σ΄ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΞΑΝΑ. ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ". Αλλά δεν άκουγες. Η γυναίκα που έγινα, η αυτόνομη, η δυνατή, η φοβισμένη μέχρι θανάτου, ούρλιαζε παραγγέλματα στρατιωτικά, επιθεωρούσε το κέλυφος γύρω γύρω, να μη βρεις ούτε μια μικρή χαραμάδα για να χωθείς, εσύ κι ο πόνος. Σάστιζες, έχεις αλλάξει, μου έλεγες, δεν είσαι το γλυκό, εύθραυστο κορίτσι που γνώρισα. Κι εγώ μέσα απ΄το κέλυφός μου έκλαιγα, κοίτα, φώναζα, εδώ, μέσα, εδώ είμαι, βγάλε με, εγώ είμαι, το ίδιο πλάσμα που σου γελούσε και σου έγραφε παραμύθια για τα γενέθλιά σου και γλύκες σε post it, να βρίσκεις στις τσέπες του σακακιού σου στο γραφείο και να με σκέφτεσαι, εδώ είμαι, κοίτα με, ΦΟΒΑΜΑΙ.

(Επιτέλους, γιούπι, μπράβο, 400 λέξεις μετά φαίνεται ένα φως στην άκρη του τούνελ, αυτό που από την αρχή ήθελα να πω, better late than never, πάντα τέτοια!!!! Πάρτο ΌΟΟΟΛΟ δικό σου)
Είναι ξανά άνοιξη τώρα. Κλείνει ξανά ο κύκλος. Τώρα. Το πέρασα το μάθημα. Με 10 και τόνο. Έχω γλείψει τις πληγές. Έχω κατανοήσει. Έχω συγχωρήσει. Το γρανιτένιο κέλυφος το έξυσα με τα νύχια μου, είναι έτοιμο να σπάσει. Αρκεί ένα σφυράκι από πλαστελίνη. Εδώ είμαι. Βγάλε με. Θέλω.

ΥΓ1. Σταματάω να φτύνω αυτό που θέλω, ΟΚ Sofo?
ΥΓ2. Το Μάθημα Νο 2 λέγεται Εμπιστοσύνη. (Ψιτ, Meet me in Montauk...)

Clementine: Joely? What if you stay this time?
Joel: I walked out the door. There's no memory left.
Clementine: Come back and make up a goodbye at least, let's pretend we had one... Goodbye, Joel. Joel: ...I love you...
Clementine: ...Meet me in Montauk...

Ετικέτες ,

48 Comments:

Blogger Aurelia Aurita said...

....................
....................
(lost for words)

[αμφιθυμία:χαίρομαι για σένα:),αλλά θα μου λείψει η αλήθεια μου ειπωμένη με τα λόγια σου:( ]

4/10/2007 9:43 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

έχω ανοίξει τα σχόλια και κάθομαι και κοιτάω σαν χαζός, δεν ξέρω τι να σου πω. λυπάμαι πολύ που θα κλείσεις το blog σου, χαίρομαι πολύ που αισθάνεσαι πάλι δυνατή στα πόδια σου. Να τα λέμε :)

4/10/2007 9:51 π.μ.  
Blogger Tf said...

Μακάρι ο άνθρωπος να ήταν φτιαγμένος για να είναι αδιαπέραστος. Όλοι έχουμε τις ρωγμές αυτές που θα επιτρέψουν ΚΑΤΙ να περάσει μέσα... θλίψη, χαρά, αγωνία, φόβος... Το θέμα είναι να μάθεις να ζεις μαζί με αυτά γιατί αν τα απαρνηθείς ίσως σε πούνε και ρομπότ. Γίνε αυτό που θέλεις να γίνεις μόνη σου κι αν δε μπορείς δε πειράζει. Ίσως να ήταν όνειρο και απλά να ξύπνησες. Κρίμα είναι να συνεχίσεις να κοιμάσαι... Η ταινία τέλεια. Απίστευτο soundtrack. Όσο για το σενάριο... (no words)

4/10/2007 10:10 π.μ.  
Blogger nosyparker said...

Όχι πες μου τώρα, είναι λόγος αυτός για να φύγεις;

4/10/2007 12:55 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Δηλαδή να το βγάλουμε από τα Favorites; Τι κρίμα...

4/10/2007 1:14 μ.μ.  
Blogger gademissa said...

Τι, το κλείνεις? Μα γιατί... γιατί? Δεν χρειάζεται να το κλείσεις εντελώς, μπορείς να γράφεις αραιά και πού, όποτε γουστάρεις.

Κρίμα, πολύ κρίμα που δεν θα σε διαβάζουμε άλλο. Τι να πω... εύχομαι η ζωή σου να προχωρήσει μπροστά και τα βήματά σου να είναι στέρεα και σίγουρα. Ολα να σου πάνε καλά...

4/10/2007 3:23 μ.μ.  
Blogger Sofogreg said...

1) Ελπίζω να έστειλες το e-mail με το link. Αν όχι δε θα σου ξαναμιλήσω.
2) Αν τολμήσεις να κλείσεις το blog σου, δε θα σου ξαναμιλήσω.
3)Πριν σταματήσω να σου μιλάω, να σου πω πως ήταν πολύ ωραίο το ποστ σου. Και για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, αισθάνομαι περήφανος για σένα.
Σημ: Φρόντισε να σου ξαναμιλήσω, αλλιώς δεν θα σου ξαναμιλήσω. Οκ;

4/10/2007 3:41 μ.μ.  
Blogger margarita said...

καμαρώνω, φίλη
πολύ
δεν λέω άλλα γιατι θα γίνω cheesy
;))))

4/10/2007 4:18 μ.μ.  
Blogger vatraxokoritso said...

Ακόμη και χαμένη μπορώ να συνεχίσω,αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό πράγμα που κατάλαβα που εμπέδωσα που αποφάσισα στην τελική για τον εαυτό μου
Όταν έχεις μάθει να χάνεις μόνο τότε μπορείς να διεκδικήσεις νίκες-ξανά..
Εύχομαι ότι καλύτερο το κλείσεις το αφήσεις εσύ να είσαι καλά.

4/10/2007 4:38 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Άλλα είχα υπόψη να γράψω όταν άνοιξα τα σχόλια...
Μετά είδα ότι οι προλαλήσαντες πήραν τις μετρητοίς αυτό με τα "ρολλά", ενώ εγώ το είχα περάσει ότι το έλεγες μεταφορικά.
Ελπίζω να εξηγηθείς πάραυτα χωρίς να περιμένεις τη δημοσκόπηση των σχολίων. Εντάξει, lost, είσαι η καταλληλότερη για πρωθυπουργός
και αν σταματήσεις το blog, να το ξέρεις, δεν πρόκειται να σου ξαναγράψω σχόλιο ΠΟΤΕ! :P

4/10/2007 5:16 μ.μ.  
Blogger Παράξενος said...

Πάρα πολύ ωραίο.

4/10/2007 7:50 μ.μ.  
Blogger oceansofangels said...

Τελικά γιατί τον απάτησες?

4/10/2007 9:01 μ.μ.  
Blogger Aurelia Aurita said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

4/10/2007 9:39 μ.μ.  
Blogger Kat Kourbeti said...

Στεναχωριέμαι που κλείνεις το blog... Ο τρόπος που γράφεις θα μου λείψει πολύ... Όσο για την πρόοδο, είναι πραγματικά πολύ σπουδαίο πράγμα. Σου εύχομαι ότι καλύτερο.
ΥΓ: ... Μην το κλείσεις πλιιιζ? ;)

4/10/2007 11:56 μ.μ.  
Blogger χλωροφύλλη said...

Θέλω κάτι να γράψω.
Ας ξεκινήσω από το:
Τι έγινε ρε παιδιά; Τώρα που ήρθα εγώ όλοι φεύγετε;
Ας προχωρήσω στο:
??????
Ας καταλήξω στο:
Μη φεύγεις τώρα που έχεις τις απαντήσεις!

4/11/2007 12:48 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Όχι τώρα Lost..Πρόσφατα μπήκα στο χορό και έισαι απο τα best μου. Κάποιος είπε παραπάνω ότι το έλεγες μεταφορικά. Το έλεγες μεταφορικά, εεεεεε? Δεν το εννοούσες, εεε? Μην το κλείνεις...

4/11/2007 11:49 π.μ.  
Blogger Aggelos Spyrou said...

Κάθε τέλος γεννάει μια καινούργια αρχή...

Βγάλε το Lost από πάνω σου. Φόρα κάτι άλλο. Κλείσε αυτό το Blog. Άνοιξε ένα άλλο. Γράφε λίγο κάθε μέρα για τα καινούργια συναισθήματά σου. Πολύ λίγο. Μια γραμμή. Σαν διδαχή, σαν καταγραφή ευτυχίας.

Κανείς που έγραψε τα συναισθήματά του έστω και μια φορά, δεν μπόρεσε να αποφύγει να το ξανακάνει.

Περιμένω περιδιαβαίνοντας...
0:)

4/11/2007 11:53 π.μ.  
Blogger aa-duck said...

Lost
Lost
Lost :(
Εγώ είδα μόνο την πρώτη σεζόν από το Lost σε DVD.
Αν έχω διαβάσει καλά τους υπότιτλους όμως καταλαβαίνω πως και ο Αλλάχ (αλλλλάχ αλλλλάχ) να κατέβει μπροστά σου, όταν έχεις αποφασίσει-μλρσει θα κάνεις αυτό που γουστάρεις. Τώρα είπες όχι και το πιθανότερο είναι να είναι Ο Χ Ι για καιρό.
Αυτό που δεν έχω καταφέρει να βρω στις περιλήψεις των επόμενων επεισοδίων είναι αν είσαι ευτυχισμένη ή ήρεμη... Αδιακρισία αυτή η ερώτηση εκ μέρους μου ΟΚ. Αδιακρισία εκ μέρους μου που έχω για Φλάμπουρο τη γμμνη την privacy :|
Ομως, είτε ευτυχία είτε ησυχία, είσαι σίγουρη πως δεν θέλεις να έχεις μια δική σου γωνιά, Ένα small secret garden? :) Από την άλλη, ίσως έχεις φτιάξει παρτέρι στο μπαλκόνι και θα το καλλιεργείς. Δξ. Ισως να διοχετεύεις αλλιώς την ενέργειά σου. Μην ξεχάσεις ποτέ να κρατάς κομμάτια εντελώς δικά σου.
Είμαι μια σκέτη υπερβολάντζα που μόνο μια αναγνωριστική καλημέρα είπαμε, βγάλαμε λίγο τα μουσούδια έξω και κάναμε ένα αναγνωριστικό μικρό μουφ μουφ, και τώρα εσύ φεύγεις, κι εγώ στενοχωριέμαι τόσο; Υπάρχουν φίλοι σου εδώ που σίγουρα σε ξέρουν καλύτερα, ίσως γνωρίζεστε και από κοντά, αλλά ένα βαθύ πιάτο με στενοχ είναι και δικό μου. Κάτω τα χέρια!

Να είσαι καλά Lostie, αλλά εγώ το Σ/Κ θα πάω στο fnac να πάρω τη δεύτερη σεζόν γιατί πολύ μου άρεσε.
Γμτ. :(

:)))) :*

4/11/2007 2:04 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Υπεργαμάτο το ποστ.

Δεν ξέρω αν "η κοσμάρα σου" περιορίζεται πια "κάτω από το πάπλωμα" ή ακόμα και στα όρια της "πόλης". Εμένα μου φαίνεται ότι μόλις απελευθερώθηκε.

Και μ' αρέσει αυτό που βλέπω.

4/11/2007 4:45 μ.μ.  
Blogger Απολλώνια said...

:)
:)
:)
:)
:)
:)


Είσαι όμορφη την άνοιξη.

4/11/2007 6:25 μ.μ.  
Blogger Φωτούλα Τζιώντζου said...

"Βγάλε με.
Καλό σου δρόμο
Υ.Γ. Βγες μόνη σου

4/11/2007 10:01 μ.μ.  
Blogger Adomiel said...

Κι εγώ όπως κάποιος παραπάνω δεν πήρα στα σοβαρά τα περί ρολλών...! Μα το σταματάς στ' αλήθεια; Κάτι έχω χάσει...! Να περνάς καλά σ' ότι κι αν κάνεις...! Εγώ θα σε διαβάζω...! ;-)

4/11/2007 11:09 μ.μ.  
Blogger Natalia said...

βρε lostάκι, κι εγώ στην αρχή το προσπέρασα το κλείσιμο... στεναχωριέμαι που θα φύγεις και δεν σε έχω καν γνωρίσει, χαμένη μου αδερφή.
αλλά αν είναι να νιώσεις καλύτερα, κάνε οτιδήποτε, απεγκλωβίσου από κάθε μορφής κουκούλι, άνοιξε τα φτερά σου.
και που ξέρεις; μπορεί κάποτε να συναντηθούμε στον πραγματικό κόσμο, χωρίς οθόνες και πληκτρολόγια, χωρίς το μαύρο template, σε μια ίσως όχι αιώνια, αλλά απλά υπέροχη λιακάδα.
φιλιά
ό,τι κι αν κάνεις να είσαι πάντα μέσα σου καλά!!!

4/12/2007 1:52 μ.μ.  
Blogger Aurelia Aurita said...

Τελικά,λάθος καταλάβαμε περί ρολλών;λέγε!αμφιθυμία my ass,ήθελα να το παίξω αλτρουίστρια,δε χαίρομαι καθόλου αν όντως το κλείσεις child

4/12/2007 8:24 μ.μ.  
Blogger An-Lu said...

Ποοοοολύ καλό και εμπεριστατωμένο το κείμενο της αυτοανάλυσης!
Ψιτ!




Μην κάνεις κανά αστείο και φύγεις!
Μόνο να μεταλλαχθείς μπορείς!
Σμουτς!

4/13/2007 8:42 π.μ.  
Blogger allmylife said...

ζεστή σοκολάτα - πορτοκάλι.



και μια λακ.



(εδώ είμαι)

4/14/2007 6:18 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Κι εγώ μεταφορικά το πήρα αυτό με τα ρολλά.
Μήπως να βάζαμε μια άνω τελεία;;

4/15/2007 11:53 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Paidia, an tin parakalesoume ligo akoma, mporei na mas kanei tin xari kai na sinexisei na grafei. Parakalia thelei. Allios tha to eixe idi svisei to blog.

Na deite pou se kamia evdomada, tha siginithei apo to endiaferon mas kai den tha to pistevei oti oloi emeis endiaferomaste pragmatika gia tin katathlipsara pou exei. Etsi tha sinexisei na postarei gia olous emas pou theloume na mathainoume pos diamorfonontai kathimerina oi maniokatathliptikes tis taseis!

4/15/2007 4:32 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ανώνυμε, γιου αρ ντίπλι νάιτιντ.

Χαμένο μου, είσαι ότι καλύτερο έχει η μπλογκόσφαιρα. Μη φύγεις. Αλήθεια.

4/16/2007 9:33 π.μ.  
Blogger aa-duck said...

Αι γουίλ αγκριι γουιθ αργυρένια, ανώνυμο.

LOSTIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, καλή εβδομάδα ρε :)

4/16/2007 1:57 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αγαπητή Lost,

Αν και σε αγαπώ πολύ και το blog σου το έχω κορώνα στο κεφάλι μου, πρώτο-πρώτο στη λίστα, αν δεν το διαβάσω και δεν πιω καφέ δεν μου πάει καλά η μέρα, θα πρέπει να ομολογήσω ότι με έχεις στενοχωρήσει.
Όχι τόσο επειδή δεν γουστάρεις να γράφεις άλλο, αυτό είναι γούστο σου καπέλο σου (μάλιστα κάποια στιγμή το είχα προφητεύσει στο "Απαγορεύεται η διείσδυση" και μακάρι να έχεις σταματήσει με χαρούμενη αιτία).
Με έχεις στενοχωρήσει γιατί πετάς εκεί ένα "το υπεργαμάτο τούτο blog κατεβάζει ρολλά" και εξαφανίζεσαι, χωρίς ένα αντίο ή ένα au revoir, ανάλογα με τις προθέσεις σου, να ξέρουμε κι εμείς τι να περιμένουμε...
Ακόμη και τα μαγαζιά που κατεβάζουν ρολλά βάζουν μία επιγραφή: "Κλειστόν λόγω διακοπών", "Κλειστόν λόγω πένθους", "Κλειστόν λόγω μελαγχολίας", "Διάλυση λόγω συνταξιοδότησης", "Επιστρέφω αμέσως", "Μη μπαρκάρεται και μη ρήπτεται απορήματα" [sic]
Θα μπορούσες ακόμη να μας γράψεις και ένα απλό σύντομο μήνυμα του τύπου "θέλω να μείνω λίγο μόνη μου να σκεφτώ, δεν φταίτε εσείς, εγώ φταίω, είμαι και πιεσμένη από τη δουλειά αυτόν τον καιρό, σας αξίζει κάποια καλύτερη blogger κ.λπ.".
Κι εμείς θα το παίρναμε το μήνυμα, στο κάτω-κάτω δεν είχαμε περάσει και βέρες...
Τέσπα, τελικά δεν κρατήθηκα και το έριξα το "απόρημά" μου στην πόρτα σου. Άραγε θα περάσει κανείς να το μαζέψει μαζί με τους λογαριασμούς;

4/16/2007 2:06 μ.μ.  
Blogger Troll said...

Μην δινεις την χαρα στην πλαστελινη να σπασει το κελεφος σου,θα σε απογοητευσει!!!!!!
Σπαστο μονη σου!!!!Να περνας καλα!!!

4/16/2007 3:38 μ.μ.  
Blogger nosyparker said...

Ναι κι ένας ανώνυμος που τραβάει ζόρι! Μάλλον εσύ τη διαβάζεις περισσότερο απο μας ρε φίλε!

4/16/2007 10:11 μ.μ.  
Blogger annamaria said...

...ήταν αρκετά άντρας για να μην κολακεύεται από μια γκόμενα εξαρτημένη και να μη φοβάται ότι μια γκόμενα δυνατή θα του έφευγε...

Υπαρχουν τετοιοι αντρες??

Κανε ο,τι σε ευχαριστει
ομως θα ηθελα καπου καπου νεα σου.
Οταν σε πρωτογνωρισα (μεσα απο οσα δικα σου διαβαζα) σου ειχα πει πως μου αρεσει ο τροπος που γραφεις γιατι ειναι σα να μιλας σε μια φιλη, νοιωθω πως χανω τωρα μια φιλη, αλλα αν αυτο ειναι που θελεις....

Ευχη μου τα ονειρα σου!!

4/17/2007 1:12 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

xaxaxaxa!!! exete oloi sas poli gelio. Analonete kathimerina xrono apo ti zoi sas, na diavazete mia treli pou to pio pithano einai na grapsei to epomeno post apo tin pteriga psioxopathon.

Meta pate kai grafete tis dikes sas aidies, anti na vgeite ekso na gnorisete kanan anthropo, na piasete kana gomeno ktl.

Kai to xeirotero einai oti pistevete oti eiste kai filoi metaksi sas, kanontas drakrivrexta comments o enas ston allon. Eiste gia klamata & gia lipisi oloi sas.

Anthropoi xoris endiaferonta, xoris social life, perimenontas pathitika mprosta apo ena pc to comment/post kapoiou allou. Looooooosssssssseeeeeeeeeeeerrrrrrssssssssssssssssssssssssss!!!!!!!!

4/17/2007 11:29 π.μ.  
Blogger Απολλώνια said...

Ναι ρε είμαστε για κλάμματα και για λύπηση, έχεις κανένα θέμα;

Πάρτη μας είναι και της βάζουμε και φωτιά για να δούμε πως καίγεται αν γουστάρουμε.

Αφού δεν τραβάς άντε σπίτι σου.

Και άσε μας εμάς να πηδιόμαστε με comments.
Είμαστε ανώμαλοι εμείς έτσι τη βρίσκουμε.

4/17/2007 12:26 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ο ανώνυμος είναι ο πιο μάγκας απ'όλους. Με τις μαλακίες που γράφει θα φέρει άρον-άρον τη Lost πίσω να του ρίξει το "τεφάλ" στο κεφάλι!

4/17/2007 1:57 μ.μ.  
Blogger annamaria said...

Ρε παιδια δεν καταλαβατε καλα...
να μας σωσει θελει ο κακομοιρης...γιατι κακομοιρης ειναι!!
Κοιτα ρε κατι συμπτωσεις....
πανω που μιλουσαμε για πολυ αντρες......

4/17/2007 5:42 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Όταν η Lost ξεκινούσε post γράφοντας "έχω υπάρξει μεγάλη καριόλα", φοβόμουν ότι θα συγκέντρωνε όλα τα αρρωστάκια της μπλογκόσφαιρας. Της ίδιας ποτέ δεν της ίδρωσε το αυτί στην προοπτική να κακοχαρακτηριστεί στα blogs. Τελικά οι ανώνυμοι ποτέ δεν αποτέλεσαν πρόβλημα για το blog της αγαπητής Lost. Για κάποιο λόγο σέβονταν το χώρο της, ακόμη κι όταν δε συμφωνούσαν με όσα έγραφε.

Δε συνέβη το ίδιο με τους ανώνυμους-επώνυμους, ανθρώπους από την εκτός blogs ζωή της που κάποια στιγμή έβαλε στο παιχνίδι της και μαζί στο μυαλό της. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στο παρελθόν με Μιζ Β και NR, τα θαυμάζουμε και παραπάνω. Ένας "ανώνυμος" αποκαλεί τη Lost τρελή/μανιοκαταθλιπτική κλπ με αφορμή το ότι αποφάσισε να κλείσει το blog της???? Τόση απρόκλητη χολή, τέτοιοι χαρακτηρισμοί, τόση λεπτομέρεια, τέτοιο timing? Δεν κολλάει η ανωνυμία, δεν κολλάει. Εσείς στεναχωριέστε που το blog κατέβασε ρολά κι εγώ που η υπεργαμάτη και υπερμπλαζέ Lost τόσα χρόνια δεν μπορεί να διακρίνει το δήθεν.

To ότι ο ανώνυμος περιγράφει τους bloggers ως μαλάκες δε με αγγίζει ιδιαίτερα. Ως μη-blogger δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πλήρως πώς λειτουργεί το σύστημα υποστήριξης, έχω όμως θαυμάσει μέσα από διηγήσεις τα αποτελέσματά του. Όπως και να έχει, όταν αποφασίσω να σας κρίνω θα αναζητήσω πηγές πιο αξιόπιστες από κοτάρες εκτός και εντός blogs που πιθανότατα μετρoύν την πείρα ζωής τους με το πόσα ΣΜΝ κόλλησαν πέρσι το καλοκαίρι.

Μέχρι τότε θα θαυμάζω το σχόλιο του troll!

Ανώνυμη my little qute ass

4/18/2007 2:31 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Όταν η Lost ξεκινούσε post γράφοντας "έχω υπάρξει μεγάλη καριόλα", φοβόμουν ότι θα συγκέντρωνε όλα τα αρρωστάκια της μπλογκόσφαιρας. Της ίδιας ποτέ δεν της ίδρωσε το αυτί στην προοπτική να κακοχαρακτηριστεί στα blogs. Τελικά οι ανώνυμοι ποτέ δεν αποτέλεσαν πρόβλημα για το blog της αγαπητής Lost. Για κάποιο λόγο σέβονταν το χώρο της, ακόμη κι όταν δε συμφωνούσαν με όσα έγραφε.

Δε συνέβη το ίδιο με τους ανώνυμους-επώνυμους, ανθρώπους από την εκτός blogs ζωή της που κάποια στιγμή έβαλε στο παιχνίδι της και μαζί στο μυαλό της. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στο παρελθόν με Μιζ Β και NR, τα θαυμάζουμε και παραπάνω. Ένας "ανώνυμος" αποκαλεί τη Lost τρελή/μανιοκαταθλιπτική κλπ με αφορμή το ότι αποφάσισε να κλείσει το blog της???? Τόση απρόκλητη χολή, τέτοιοι χαρακτηρισμοί, τόση λεπτομέρεια, τέτοιο timing? Δεν κολλάει η ανωνυμία, δεν κολλάει. Εσείς στεναχωριέστε που το blog κατέβασε ρολά κι εγώ που η υπεργαμάτη και υπερμπλαζέ Lost τόσα χρόνια δεν μπορεί να διακρίνει το δήθεν.

To ότι ο ανώνυμος περιγράφει τους bloggers ως μαλάκες δε με αγγίζει ιδιαίτερα. Ως μη-blogger δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πλήρως πώς λειτουργεί το σύστημα υποστήριξης, έχω όμως θαυμάσει μέσα από διηγήσεις τα αποτελέσματά του. Όπως και να έχει, όταν αποφασίσω να σας κρίνω θα αναζητήσω πηγές πιο αξιόπιστες από κοτάρες εκτός και εντός blogs που πιθανότατα μετρoύν την πείρα ζωής τους με το πόσα ΣΜΝ κόλλησαν πέρσι το καλοκαίρι.

Μέχρι τότε θα θαυμάζω το σχόλιο του troll!

4/18/2007 2:32 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

OOOOOOOH, THIS IS SERIUS FUN!

4/18/2007 2:35 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Den ksero kai den me noiazei ti lete ola ta ipoloipa "I-don't-have-a-life" psixotika anthropakia.

Ksero (kai as me diorthosoun osoi asxolountai me aftin tin ilithia vareti anakalipsi), oti otan thes na kleiseis to blog sou, to kleineis. Den perimeneis na diavaseis ta comments ton allon gia to "Poso tha mas leipseis" i "Min to kleiseis se parakalo".

Apla to kleineis!!! Min ksfniasteite an emfanistei meta mia evdomada kai grapsei oti apofasise na epanelthei!

Oust oloi sas!

4/18/2007 1:49 μ.μ.  
Blogger Απολλώνια said...

Ψιιιιτ μανάρρρρρρρρρρι!

Γλύφεις εκεί που φτύνεις....

4/18/2007 5:09 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

1. Μην το κλείσεις το blog σου, μας αρέσει
2. Μην ακους ψυχοπλακωτικά - πεθαμενατζίδικα τραγούδια
3. Μην βλέπεις ψυχοπλακωτικές ταινίες, σινεφίλ και βλακείες. Δες π.χ. Βέγγο - θεεικός! Θα θυμηθείς και ότι ξέρεις από βεσπα (και ληντακι;-))
4. Ο καλύτερος γκόμενος είναι αυτός που δεν έχεις γνωρίσει ΑΚΟΜΑ. "Άντρας που δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ" Μαλβίνα
"Αργομοίρα, Καλομοίρα" η γιαγιά μου
5. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ και ΆΡΧΙΣΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.Πίστευε στο θαύμα και θα σου συμβεί
6. Σταμάτα να ασχολήσε με τον εαυτό σου, τις εμπειρίες σου και να τα αναλύεις συνεχώς. Πέτα το το γ...ο το παρελθόν, τα καλά είναι στο σήμερα και στο μέλλον.
7. Μηδένισε το κοντέρ, πες πως σήμερα γεννιέσαι πάλι και πάμε για άλλα (όπως π.χ. Σκάρλετ)

4/18/2007 6:22 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Τι μας λες βρε ανώνυμε; Εσύ πάνω από την Απολλώνια. Δε χρειάζεται να έχεις blog για να είσαι ''blogger''. Από το σχόλιό σου φαίνεται ότι παρακολουθείς τα blogs πιο πολύ και από εμάς τους ίδιους, ξέρεις τι γίνεται, πως λειτουργούμε, τι λέμε, τι δε λέμε, τι σχόλια αφήνουμε ο ένας στον άλλο, τι γίνεται όταν κλείνει ένα blog κτλ....

Ε, είσαι το είδος του blogger που περιγράφεις.

Τουλάχιστον εμείς έχουμε τα αρχίδια να το λέμε επώνυμα και με email.

4/18/2007 11:20 μ.μ.  
Blogger Lost said...

@ Ανώνυμο (1&2): Πωπωπω, μανίτσα λέμε ότι έχεις τραβήξει ζόρι χοντρό με την πάρτη μου!!!!!
Ασταδγιάλα ρε, που θα έλεγε κι η Ψιλικατζού

4/19/2007 1:02 π.μ.  
Blogger rip1708 said...

αχ την αγαπαω αυτην την ταινια..
μονο που το κομματι που αγαπαω ειναι αυτο..
"-i am just a fucked up girl who is looking for my own peace of mind..i am not perfect..
-i can't see anything that i dont like about you..
-but you will..you will think things..and i will get bored and i will feel traped ..BECAUSE THIS IS WHAT HAPPENS WITH ME"
την καλημερα μου..

2/26/2008 11:19 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτό το άρθρο είναι σελιδοδείκτης αξίζει κατά τη γνώμη μου. Αξίζει να αποθηκεύσετε για μελλοντική αναφορά. Είναι συναρπαστικό ανάγνωση με πολλά θετικά σημεία για περισυλλογή. Δεν έχω να συμφωνήσω σχεδόν σε κάθε σημείο που σε αυτό το άρθρο.

2/13/2013 10:23 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker