Όλα του γάμου δύσκολα (καθυστερημένος απολογισμός)
Κυριακή μεσημέρι. Έφτασα στη δεξίωση του super γάμου χωρίς απώλειες. Ούτε η mascara έτρεξε από τη συγκίνηση, ούτε το τακούνι μου έσπασε στο πλακόστρωτο της Βουκουρεστίου, το κραγιόν μου ήταν στη θέση του, το ίδιο και οι πόντοι στο καλσόν μου. Είπα να βοηθήσω την καλή μου τύχη κι απέφυγα το buffet (Κόλπο: σκεφτόμουν ότι συνομιλώ με τον CEO μιας από τις 10 top ελληνικές επιχειρήσεις -όποιας από τις 10, ήταν και οι 10 εκεί- έχοντας ένα κομμάτι σφολιάτα σκαλωμένο στο σιδεράκι μου. 100% επιτυχία). Είπα να βάλω λίγο glamour στη ζωή μου και την έπεσα στη σαμπάνια.
Και τότε τον είδα (η happy friend μου είπε ότι αυτός με είχε δει πολύ πριν, αλλά εγώ πώς να το δω που χωρίς γυαλιά αστιγματισμού δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τη μάνα μου στα 20 μέτρα???). - Ο για ένα φεγγάρι γκόμενος παλιάς συμμαθήτριας και φίλης που μόνο φλέβα δεν είχε κόψει για πάρτη του όταν τη χώρισε πριν από 5-6 χρόνια. - Ψηλός, μελαχροινός, WOWWWWW - Ασυνόδευτος και με κοιτάει λες και θέλει να με ματιάσει
Ο κανονικός μου εαυτός θα περίμενε στο θρόνο να έρθει να μου μιλήσει αυτός. Αλλά αφού τον αναγνώρισα είπα να μην κάνω τη γκόμενα αλλά μια τσαχπινιά που σημαίνει «hi there” και τον πλησίασα για να του μιλήσω (σκατά, το PR μου έχει κάνει μεγάλη ζημιά).
Λοιπόν, το resume είναι ότι δεν με θυμόταν καθόλου (10 points), «και γιατί με κοίταζες αφού δε με θυμόσουν;» (another 10 points που συγκρατήθηκα και δεν έδωσα αυτοσαρκαστική απάντηση τύπου: σε τράβηξε η λάμψη από τα σιδεράκια, ε;;), απάντηση τύπου «εε» συνοδευόμενη από ελαφρύ κοκκίνισμα (να βάλω άλλους 10 πόντοι?), κανείς από τους 2 μας δεν έχει δει την φίλη-σύνδεσμο εδώ και 2 χρόνια (γιούχου, 100 πόντοι).
Αφού απάντησα με μια ανάσα τι κάνω στη ζωή μου αυτόν τον καιρό, με έπιασε ένας κρύος ιδρώτας κι είπα να απομακρυνθώ (χάνω ή κερδίζω, θα δείξει). Χαρήκαμε –ξανά- και γύρισα στη happy friend.
Δέκα λεπτά μετά το αγόρι βρίσκεται δίπλα μου και μου ξαναπιάνει κουβέντα με lousy pick up line (κάτι σαν «αν έχω παντρευτεί» που παίρνει εξίσου lousy απάντηση κάτι σαν «δεν έχω προλάβει, κάνω καριέρα»).
Ο κρύος ιδρώτας έχει στεγνώσει και είμαι πάλι ο PR εαυτός μου, που ρωτάω τι κάνει στη ζωή του κι όταν μου λέει ότι δεν δουλεύει με πιάνει το Manpower syndrome, που θέλω να βοηθήσω όλο τον κόσμο να βρει δουλειά. Κι αφού έχω αναλύσει τα πλεονεκτήματα – μειονεκτήματα των FMGC και των φαρμακευτικών και ποιος είναι τελικά ο καλύτερος εργοδότης και στείλε μου το βιογραφικό σου, πολύ θα χαρώ να το προωθήσω, το αγόρι με ρωτά με νόημα:
- Δηλαδή η επαφή μας θα είναι μέσω των νεόνυμφων??? - Βεβαίως! απαντώ. - Ευχαριστώ, μου λέει. - Μα δεν έκανα τίποτα. Ακόμη, του λέω. Μου πιάνει το χέρι για μια στιγμή και χάνεται στο μούχρωμα
- Μα τι σκεφτόσουν??? ΗΛΙΘΙΑ, ΗΛΙΘΙΑ, ΗΛΙΘΙΑ. (η ετυμηγορία της happy friend. Της βγήκε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη).
Αργά αλλά σταθερά νιώθω τον πανικό να με κατακλύζει (όταν κάνω μαλακία, το μόνο μου αποκούμπι είναι τα κλισέ, I know).
α) Το αγόρι μου έχει πει ότι η σχέση του με τη νύφη είναι κάτι σαν ανιψιός του σταυροκουνιάδου της. β) Οι νεόνυμφοι θα φύγουν για ταξίδι του μέλιτος, δε θα φύγουν? Ναι, θα φύγουν. Κι όταν με το καλό γυρίσουν, πόσες πιθανότητες έχω το αγόρι να κάνει τον κόπο να ζητήσει το τηλέφωνό μου από τη σταυροκουνιάδα του θείου του που την έχει δει άλλες 3 φορές στη ζωή του???
Επομένως, αν υποθέσουμε ότι το αγόρι δεν νομίζει ότι είμαι πανηλίθια και θέλει να με βρει, να μου μιλήσει, να κάνω τα όμορφα, ψηλά, μελαχροινά παιδιά του, ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙ???
Απάντηση δεν έχω, έχω όμως ηθικό δίδαγμα: άμα είσαι ηλίθια, είσαι ηλίθια (by happy friend)
Παρασκευή βράδυ. Χτυπά το κινητό. Είναι ο άντρας που μαζί του έκανες το καλύτερο σεξ της δεκαετίας του 90. Σου κόβονται τα γόνατα. Σου λέει «Άκου», με την πιο καυλο-φωνή όλων των εποχών. Λες «Ακούω». Σου λέει «Αύριο θα κατέβεις κάτω» (απ΄τ΄αυλάκι). Λες «Εεεε, αυτό δε γίνεται». Σου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα.
Αγαπητέ εκπληκτικέ εραστή από τη δεκαετία του 90, αν δεν μου είχες κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα, θα είχες ακούσει κάτι από τα παρακάτω (και θά ’ταν όλα αλήθειες):
- Αλλά θα χαρώ ιδιαιτέρως να το προγραμματίσουμε για το επόμενο ΣΚ (automated PR reply)
- Έχω περάσει την Εβδομάδα των Παθών (απογοητεύσεις προσωπικές – επαγγελματικές μιας ολόκληρης χρονιάς μαζεμένες σε 7 μέρες, σε συνδυασμό με λιγότερο από 30 ώρες ύπνο) και το μόνο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι πώς θα μαζέψω τα κομμάτια μου
- Αύριο είναι η τελευταία ευκαιρία να διαλέξω φόρεμα για το γάμο του αντιπροέδρου (που btw είναι την Κυριακή και δεν υπάρχει περίπτωση να λείπω) και να κάνω νύχια / μαλλιά
- Η σκέψη ότι θα πρέπει να κατέβω μέχρι τα ΚΤΕΛ του Κηφισού (ναι, ακόμη να πάρω δίπλωμα), καθώς και του δίωρου μποτιλιαρίσματος στην Εθνική, Κυριακή βράδυ, ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ
Στα 20 φεύγα μου, τώρα θα ήμουν ήδη στα ΚΤΕΛ Κηφισού, παρακαλώντας να ταξιδέψω έστω και όρθια προς τον εκπληκτικό εραστή. Θα κουβαλούσα μαζί μου ένα backpack με αποσμητικό, άρωμα, οδοντόβουρτσα, mascara, 1 ξεκωλέ φόρεμα, 1 ξεκωλέ string, 1 ζευγάρι ψηλά παπούτσια κι ένα πεντοχίλιαρο.
Στα 30 φεύγα μου, κάθομαι στον καναπέ, καπνίζω και κάνω τους υπολογισμούς. Καταλήγω ότι θα χρειαζόμουν μία καθωσπρέπει αποσκευή, με: - 4 σετ εσώρουχα (2 classy, 2 ξεκωλέ με ζαρτιέρες) - 2 καλσόν με σχέδια, 1 απλό, 1 ζευγάρι κάλτσες με σιλικόνη, 1 ζευγάρι κάλτσες για ζαρτιέρες - Sexy ένδυμα ύπνου, sexy set για κυριακάτικο cocooning - 1 ζευγάρι μπότες, 1 ζευγάρι ψηλά παπούτσια - 1 πανωφόρι με μανίκια ¾ για το πρωί, 1 παλτό βραδινό - Ρούχα για Σάββατο πρωί έως μεσημέρι, ρούχα για Σάββατο μεσημέρι έως απόγευμα, ρούχα για Σάββατο βράδυ (σε εκδοχή clubbing ΚΑΙ σε εκδοχή ρομαντικό δείπνο), ρούχα για Κυριακή πρωί έως μεσημέρι - Νεσεσέρ με κρέμα ημέρας/νυκτός/ματιών/αντιηλιακή, serum ενυδάτωσης, προϊόν ντεμακιγιάζ, make up, ρουζ, concealer, παλέτα κραγιόν, παλέτα σκιών, mascara, πούδρα, 2 lipgloss, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, στοματικό διάλυμα, οδοντόνημα, πιστολάκι μαλλιών, σαμπουάν, λακ, τσιμπιδάκι φρυδιών, κρέμα σώματος, λάδι σώματος, αποσμητικό, άρωμα, προφυλακτικά (12άδα)
Επίσης, 300 ευρώ plus 1 πιστωτική (για το Plan B, όπου στραβώνει η φάση και χρειάζεται να διανυκτερεύσω σε επαρχιακό ξενοδοχείο).
Είναι προφανές. Στα 30 φεύγα μου η προοπτική ενός ΣΚ γεμάτου super sex δεν αντιμετωπίζεται με ενθουσιασμό, αλλά ως ένα ακόμη project. Και καθώς η υλοποίηση του project απαιτεί δέσμευση πόρων, σωματική –πιθανώς και ψυχική- καταπόνηση (βλ. 4 και Plan B) και η απόδοση δεν είναι εξασφαλισμένη, το μυαλό μου, που είναι αυτόν τον καιρό προγραμματισμένο σε safe mode, κάνει αστραπιαία τους υπολογισμούς και δίνει αυτόματα τη σωστή απάντηση. «Αυτό δε γίνεται».
Αγαπητέ εκπληκτικέ εραστή από τη δεκαετία του 90, μακάρι να μπορούσα να σας εξηγήσω όλα τα παραπάνω. Στον κόσμο μου δεν υπάρχει τελευταία χώρος για αβέβαιες προοπτικές, μόνο για εξασφαλισμένες αποδόσεις. Παρακαλώ μην παίρνετε την άρνησή μου προσωπικά και αν ποτέ αποφασίσετε να ανηφορίσετε προς τα μέρη μας, θα χαρώ ιδιαιτέρως να σας φιλοξενήσω στον άνετο χώρο μου, με εχεμύθεια. Α, θα σας φέρω και πρωινό στο κρεβάτι (με την προϋπόθεση ότι δεν θα έχω κανένα πολύ πρωινό meeting, να ξηγιόμαστε).
This post is all about Vrypan (ή περίπου). Τον ευχαριστώ θερμά που μου έκανε ολόκληρο βλογοσέμιναρ και τώρα ξέρω τι πα να πει linkblog και πως το να βάλεις το link του Monitor στη σελίδα σου δεν χρειάζεται γνώσεις προγραμματισμού (φτάνει ένα copy paste, τ΄ορκίζομαι, το έκανα σχεδόν μόνη μου).
Επίσης, θέλω να πω ότι αγχώθηκα λίγο που κάποιος στο κτίριο (εκτός από την happy friend) θα μπορεί πλέον να ξέρει πότε περνάω τη νιοστή υπαρξιακή κρίση της χρονιάς, πότε μου γαμιέται με έναν παλιό γκόμενο και ότι κάνω αχαρακτήριστα πράγματα, όπως το να παρατώ το έρμο e-date μου στα κρύα του λουτρού. Το άγχος μου δεν κράτησε για πολύ, γιατί είναι μάλλον απίθανο ο Vrypan να διαβάζει το blog μου, είναι σοβαρός blogger, μέχρι κι ο Γιωργάκης Παπανδρέου τον διαβάζει, φιλώ σταυρό κι ασχολείται μόνο με την τεχνολογία (αν βέβαια αύριο το πρωί περάσω από το άτυπο καπνιστήριο του κτιρίου κι ακούσω κάποιον από την παρέα του Vrypan να φωνάζει "Σκύλα", μπορεί να μην απαντήσω αλλά θα αγχωθώ ξανά).
Τον Vrypan τον ξέρω. Τον βλέπω εδώ και 3 χρόνια σχεδόν κάθε πρωί στην είσοδο του κτιρίου που δουλεύουμε κι οι δύο. Εκείνος καπνίζει (η εταιρεία του εξορίζει τους καπνιστές στην είσοδο, όπου δεν θα ενοχλούν τους μη-καπνιστές) κι εγώ πηγαίνω στο γραφείο μου, συνήθως αργοπορημένη. Το κτίριο είναι μια από αυτές τις εργατικές πολυκατοικίες της πόλης. Το λέω εργατική πολυκατοικία γιατί αφενός εργαζόμαστε μέσα σ΄αυτό και αφετέρου εδώ ζούμε. Το καθημερινό 10ωρο είναι δεδομένο. Χτυπάμε και 12ωρα και παραπάνω αν χρειαστεί. Και σαββατοκύριακα. Ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει αυτό περνώντας απέξω any given time. Τα γραφεία μας είναι φωτισμένα μέχρι αργά, το πόσο αργά εξαρτάται από τα τρέχοντα project. Το θέμα μου όμως δεν είναι το ωράριο ούτε το νέο προλεταριάτο των διαφημιστικών, που λέει κι ο suigenerisav.
Το θέμα μου είναι ότι τρία χρόνια συγκατοικώ με τον Vrypan σε μια γυάλινη εργατική πολυκατοικία και δεν είχαμε πει μια καλημέρα, μέχρι προχτές. Ξέρω τη φάτσα του, ξέρει τη φάτσα μου και μέχρι εκεί, αν δεν έπεφτα πάνω στο post του για τα linkblogs μάλλον θα περνούσαν άλλα τρία χρόνια που θα ερχόμασταν μούρη με μούρη χωρίς να πούμε ποτέ μια καλημέρα. Βλεπετε, στις εργατικές πολυκατοικίες δεν τελειώνει ποτέ η ζάχαρη ή ο καφές για να ζητήσεις απ΄το διπλανό.
Σκέφτηκα λοιπόν να ξεπεράσω τη φυσική μου απέχθεια για τα Χριστούγεννα και με την ευκαιρία των Χριστουγέννων που έρχονται να οργανώσω (δηλαδή η happy friend που της αρέσουν τα events) ένα to know us better Xmas party για τους συγκατοίκους: - με μουσικές (όχι Χριστουγεννιάτικες ελπίζω, είπαμε να ξεπεράσω την απέχθεια αλλά κάποια πράγματα έχουν και τα όριά τους), - με ποτά (εδώ θα είμαι παραδοσιακή, με eggnog που γίνεσαι ντίρλα στο μισό ποτήρι) και - με ποτά (πάλι, κάπως πρέπει να ξεχάσουμε ότι το χρόνο που πέρασε πιο συχνά βλέπαμε το σπίτι μας μέσα από το δορυφόρο του google (ή του yahoo? Vrypan, βοήθεια), παρά από κοντά.
Επίσης, μπορούμε να κάνουμε το party στα γραφεία μας, που είναι φιλικά για τους καπνιστές (όπως εύκολα κανείς καταλαβαίνει από τη χαρακτηριστική οσμή που καμιά φορά με μπερδεύει και νομίζω ότι μπαίνω στο εργοστάσιο του Κεράνη).
Ωραία όλα αυτά, αλλά τι κάνουμε αν σκάσει κανένα επείγον project προπαραμονή Χριστουγέννων???
Η μαγκουφίαση είναι δύσκολο πράγμα. Πρόκειται για την αίσθηση πως είσαι Ο-λ-ο-μ-ό-ν-α-χ-ο-ς στον κόσμο και δεν υπάρχει εκεί έξω κανένας να ακούσει τις χαρές και τις λύπες σου και να σου κάνει το ανάλογο πατ-πατ πού και πού (κάτι τύποι σαν τoν Γιάλομ το λένε μοναξιά, εγώ πάλι που το νιώθω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θα το λέω μαγκουφίαση γιατί έτσι μου αρέσει). Οι προσεγγίσεις που επινοώ για την αντιμετώπισή της αλλάζουν καθώς μεγαλώνω. Παλιότερα π.χ. φανταζόμουν ότι αν έκανα παιδιά θα γιατρευόμουν. Ευτυχώς που δεν έκανα, τα καημένα θα δούλευαν μια ζωή για να πληρώνουν τον ψυχοθεραπευτή τους.
Στα 18 μου ήθελα να κάνω παιδιά. Κομμάτι δύσκολο, από πολλές απόψεις. Υιοθέτησα ένα χρυσόψαρο. Το φώναζα Μάρκο. Ο Μάρκος ήταν καλός ακροατής. Τα ξημερώματα, που γυρνούσα από τη δουλειά, ο Μάρκος άκουγε υπομονετικά όλους μου τους φόβους, τις σκέψεις, τα παράπονα. Ένα πρωί μπήκα στο μικρό μου διαμέρισμα και βρήκα το Μάρκο τούμπανο, μέσα στη γυάλα του, να κοιτάζει απλανώς το ταβάνι. Σκέφτηκα πως τα προβλήματά μου του έπεσαν βαριά και αυτοκτόνησε. Λυπήθηκα και του κράτησα μικρή κακία.
Στα 25 μου ήθελα να κάνω παιδιά. Ο that special someone δεν ήταν έτοιμος να μπει στο ρόλο. Υιοθέτησα έναν τεράστιο, μαύρο σκύλο που συνάντησα τυχαία στη γειτονιά. Με κοίταξε με κάτι τεράστια, υγρά, τσιμπλιασμένα μάτια κι ένιωσα ότι είχαμε πολλά κοινά. Τον φώναζα Mac (ήταν από τα Highlands) και η σχέση μας, αν και σύντομη, ήταν εξαιρετικά rewarding και για τους δυό. Τον πήγαινα συστηματικά στον κτηνίατρο (αν και σχετικά νέος, υπέφερε από όλα τα δεινά που φέρνει η ανέστια ζωή), εγώ που ούτε τον εαυτό μου δεν είχα διάθεση να φροντίσω τότε, με έβαλε σε πρόγραμμα (με ξυπνούσε χώνοντας τη μουσούδα του κάτω από το πάπλωμα), πηγαίναμε συνέχεια βόλτες.
Μια μέρα με λαχτάρησε χοντρά. Ήμασταν στο Καλλιμάρμαρο και παίζαμε με ένα βελανίδι όταν κάποια στιγμή τρελάθηκε και έτρεξε μακριά μου, διέσχισε τη γεμάτη λεωφόρο ενώ εγώ πάθαινα απανωτά εγκεφαλικά και χάθηκε μέσα στον Εθνικό Κήπο. Έκλαιγα δυο μέρες. Ώσπου τον βρήκα να με περιμένει στην είσοδο της πολυκατοικίας ένα πρωί. Δε χάρηκα. Με είχε εγκαταλείψει, δεν είχε εκτιμήσει την αγάπη μου, δεν τον ήθελα πίσω. Τον πήρα στο σπίτι, τον τάισα, τον έκανα μπάνιο, βεβαιώθηκα ότι ήταν καλά και την επόμενη μέρα τον πήγα στη Βάρκιζα να παίξει με άλλα σκυλιά και έφυγα. Μέρες μετά, οι γείτονες μου έλεγαν πως τον έβλεπαν να τριγυρίζει κοντά στο σπίτι μου. I didn’t give a fuck. Ο that special someone μου είπε ότι είμαι κλινική περίπτωση (κάτι ήξερε, ήταν και Ψ). Του είπα ότι το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να ζω με κάποιον που από στιγμή σε στιγμή μπορεί και να με άφηνε για την παλιά του ζωή.
Στα 30 μου πήρα το πρώτο μου βραβείο για τη δουλειά μου. Γύρισα σπίτι γεμάτη χαρά, πέταξα κάτι ασημί πέδιλα που με είχαν τσακίσει όλο το βράδυ, κάθισα στον καναπέ κι έκλαψα 2-3 ώρες που δεν υπήρχε κανένας να μοιραστώ μαζί του αυτή τη χαρά. Την επόμενη μέρα υιοθέτησα ένα bamboo. Δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, είναι από αυτά τα απλά bamboo που πουλάνε παντού, λεπτό, πράσινο, με κόμπους και 2 στροφές γύρω από τον εαυτό του. Του αγόρασα ένα ωραίο λεπτό βάζο, του έβαλα λίγο νεράκι, το τοποθέτησα στο σαλόνι. Καμιά φορά του μιλάω, καμιά φορά αγγίζω τα καινούρια πράσινα φυλλαράκια που ξεπετάγονται από τους πάνω κόμπους. Σπανίως του αλλάζω το νεράκι του. Κι αυτό μεγαλώνει.
Δυο χρόνια τώρα το bamboo δεν ζητάει τίποτα, δεν παραπονιέται, είναι εξίσου καλός ακροατής με το Μάρκο, δεν μπορώ βεβαίως να του βάλω ένα λουρί και να το πάω βόλτα στο πάρκο όπως τον Mac, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα μου πεθάνει και δεν θα μου φύγει. Και πλέον μπορώ με βεβαιότητα να συστήσω την υιοθεσία ενός bamboo ως φάρμακο κατά της μαγκουφίασης (ακόμη και σε κλινικές περιπτώσεις που πάσχουν από άγχος αποχωρισμού, όπως εγώ).
Μπερδεύομαι κάθε φορά που οι άνθρωποι άλλα λένε κι άλλα σκέφτονται. Συνοπτικά (γιατί γίνεται της μουρλο-κακομοίρας σε αυτό το γραφείο, βοήθειαααα): - λένε «ναι» ενώ σκέφτονται «no fucking way, αλλά βαριέμαι τώρα να αντιμετωπίζω τις αντιδράσεις σου» - λένε «όχι» ενώ σκέφτονται «ναι, αλλά φοβάμαι ότι αν σου πω ναι θα μου ανέβεις στο σβέρκο» - λένε «ίσως» ενώ σκέφτονται «αν δεν μου κάτσει κάτι καλύτερο» - λένε «δε θέλω» ενώ σκέφτονται «θέλω, αλλά πρέπει πρώτα να τρίψεις γόνατο στη μοκέτα» - λένε «είσαι μαλάκας» ενώ σκέφτονται «με πλήγωσες, για να δούμε τώρα, θα μπορέσω κι εγώ να σε πληγώσω?»
Κάθε μας πράξη αποτελεί μια δήλωση. Ακόμη κι η απουσία μιας πράξης αποτελεί δήλωση. Το να μη σηκώσεις το τηλέφωνο για να ευχηθείς χρόνια πολλά σε κάποιον που αγαπάς, μπορεί να κρύβει πολύ μεγαλύτερη επιθετικότητα από ένα υβριστικό τηλεφώνημα. Κάποια στιγμή όμως οι εμμονές πρέπει να οδηγούνται σε ένα τέλος. Έστω και 11 χρόνια μετά, ο ομφάλιος λώρος που με θρέφει και με καταστρέφει κόπηκε (?), απλώς με το να μην σηκώσω το τηλέφωνο να πω ένα χρόνια πολλά.
Αν έτρωγα τα νύχια μου, χθες θα είχα φάει τα δάχτυλα μέχρι που να φανεί κόκκαλο. Αν έπινα, δεν θα μου έφτανε η κάβα του galaxy τιγκαρισμένη για το πάρτυ της Πρωτοχρονιάς. Ούτε τα νύχια μου τρώω, ούτε πίνω. Χθες δεν είχα καμιά παρηγοριά, κανένα δεκανίκι, ούτε καν τη δουλειά. Ήταν Σάββατο. Δεν ήταν ώρα για κλάμματα. Ούτε για δράματα. Ένας φίλος λέει ότι μεγάλος πόνος είναι ο βουβός πόνος. Μάλλον έχει δίκιο. Ξάπλωσα στον καναπέ και άφησα έναν ύπνο ταραγμένο να με πάρει, χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις, χωρίς απολογισμούς. Οι απολογισμοί ήρθαν σήμερα.
Περπατάω εκεί που πριν από χρόνια ερχόμουν μισή κι άλλη μισή ώρα δρόμο για να σε συναντήσω 10 λεπτά, στο περιθώριο μιας εφημερίας. Σε έβλεπα μέσα από τα κάγκελα να πλησιάζεις και μου κόβονταν τα γόνατα, κρατιόμουν απ΄τα κάγκελα να μη σωριαστώ, μαζί σου δεν ήμουν ποτέ η επιτομή του cool. Ούτε καν σήμερα, το ίδιο χτυποκάρδι κάθε φορά, τα γόνατα πάντα κομμένα στο άκουσμα της φωνής σου. Το βλέμμα ίδιο πάντα, "Τον αγαπάς, φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά", μου είπε μια άγνωστη σε πάρτυ Χριστουγέννων κι έπεσα σε απελπισία, ήμουν έτοιμη να παντρευτώ κάποιον άλλον. 11 χρόνια σε κουβαλάω μέσα μου, όταν λείπεις σε βλέπω στα όνειρά μου, προσπαθώ με κάθε τρόπο να φύγω, αλλάζω πόλεις, αλλάζω χώρες, αλλάζω ανθρώπους. Σου θυμώνω, σε βρίζω, σε παρακαλάω, σε φαντάζομαι, σου γράφω, σε περιμένω. Μέσα μου είμαι πάντα αυτό, το ίδιο κορίτσι που έρχεται να σε συναντήσει για 10 λεπτά, στο περιθώριο μιας εφημερίας. Σε ακούω να με φωνάζεις "κορίτσι μου".
11 χρόνια με κουβαλάς πάνω σου, στο λαιμό σου, σ΄ένα κομμάτι ασήμι που έχει το αποτύπωμά μου, «Δεν θα σε βγάλω ποτέ από πάνω μου» μου λες. Δεν θα σε βγάλω ποτέ από μέσα μου, σκέφτομαι. Πρέπει να σε βγάλω από μέσα μου, φωνάζω. Και χθες δεν ήμουν εκεί. Ξέρω πως καταλαβαίνεις, πάντα καταλάβαινες περισσότερα απ΄όσα κι εγώ η ίδια γνώριζα για μένα. Ξέρεις πως η εμμονή τρέφεται από μικροπράγματα: η φωνή σου στην άλλη άκρη της γραμμής θα ήταν αρκετή για να με κρατήσει εκεί για άλλα τόσα χρόνια.
Όταν περνάς το 60-70% της ζωής σου στο γραφείο (δεν είναι ώρα να εξετάσουμε το σωστό ή το λάθος του πράγματος), είναι πραγματική ευλογία να συνεργάζεσαι με ευχάριστους ανθρώπους.
Όταν δε έχεις την τύχη να επιλέγεις ο ίδιος τους συνεργάτες σου, φροντίζεις ώστε πρωτίστως να μπορούν να κάνουν τη δουλειά που πρέπει να κάνουν και δευτερευόντως να σου είναι ευχάριστοι. Δεν ξέρω αν με βάση τις αρχές του HR αυτό είναι σωστό ή λάθος, αλλά εγώ έτσι το κάνω.
Λέγοντας ευχάριστοι, δεν εννοώ να σου κάνουν τον καραγκιόζη για να σου φτιάξουν το κέφι, ούτε να σε πήζουν στην κολακεία (αυτό το είδος λέγεται αυλικός, όχι συνεργάτης). Εννοώ να μπορείτε να σπάτε στα γέλια όλοι μαζί όταν η πίεση σε κάνει να θες να ουρλιάξεις. ¨Ή να είναι Κυριακή πρωί με ήλιο, να πηγαίνεις στο γραφείο σιχτιρίζοντας που δεν αράζεις στο πρώτο καφέ που βρίσκεις στο δρόμο σου και να σκέφτεσαι ποιοι σε περιμένουν στο γραφείο και αυτομάτως να γουστάρεις και να σου φεύγει το σιχτίρισμα και να χαμογελάς. Ή να φτάνεις στο γραφείο με hang over και το να δουλέψεις να σου φαίνεται βουνό και να βάζεις τσίτα στα ηχεία του laptop το "Σώσε με, δώσμου να πιω το δηλητήριο" και να γουστάρετε. Ή να σου κάνουν δώρο για τη γιορτή σου το "Μη γυρίσεις ξανά" (ελπίζω για να μου πουν ότι πρέπει να φτύσω ένα παλιό γκόμενο και όχι για να δηλώσουν την επιθυμία τους να με πατήσει τριαξονικό φορτηγό και να απαλλαγούν από μένα). Ή όταν σκέφτεσαι με ποιον θέλεις να περάσεις τα γενέθλιά σου, και δεν λείπουν από τη λίστα σου. Και άλλα πολλά.
Σε κάποιους τα παραπάνω φαίνονται παράλογα, ο διαχωρισμός δουλειάς-προσωπικής ζωής είναι απολύτως ξεκάθαρος. Εμένα πάλι όχι. Κάποιοι από αυτούς είναι ήδη φίλοι, οπότε το ερωτηματικό του τίτλου δεν τους αφορά (περίεργο να το λέω εγώ αυτό, που όπου σταθώ κι όπου βρεθώ λέω ότι όσο λιγότερες οι προσδοκίες, τόσο μικρότερη η απογοήτευση, λες να ξεπερνώ την ανθρωποφοβία μου?), κάποιοι άλλοι δεν θα γίνουν ποτέ, χωρίς αυτό να μειώνει στο παραμικρό την απόλαυση της συνεργασίας. Κάποιοι, το ξέρω, είναι φτιαγμένοι για μεγάλες στιγμές και θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιμετωπίσω το άγχος αποχωρισμού μου.
Κι αυτό το νυσταγμένο post (μετά από ένα long long night of bar hopping και μια πολύ δύσκολη μέρα) είναι ένα ευχαριστώ στο Θεό ή σε ό,τι άλλο υπάρχει εκεί έξω που έφερε στη ζωή μου αυτούς τους ανθρώπους: έξυπνους, ξεχωριστούς, με ταλέντα που ξεδιπλώνονται κάθε μέρα όλο και περισσότερο, με κατανόηση στα bad moods μου, με τσαγανό όταν χάνω το μέτρο, ειλικρινείς, από καλή πάστα πάνω απ' όλα.
Γιατί: - αν δεν μου τα πω εγώ, ποιος θα μου τα πει? (κατά το αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, πώς θα σε αγαπήσουν κι οι άλλοι?) - ως κι η μαμά μου αναγκάστηκε να βάλει post it στο ψυγείο για να μην ξεχάσει τη γιορτή μου ΚΑΙ φέτος - όλοι αυτοί οι Μιχάληδες και οι παλιο-σκορπιοί μου κλέβουν χρόνια τώρα τη δόξα - ΘΕΛΩ ΝΑ Τ' ΑΚΟΥΩΩΩΩ
Μήνυμα σε Παλιό-Ψ που βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη: με πάρεις - δε με πάρεις, το ίδιο σ΄αγαπάω
SMS Report μετά από blind e-date: - Ήττα... - Παλτό? - Αδιάβροχο... - Νιτσεράδα?
Υστερικά γέλια μπροστά σε 3 τύπους που φυλάνε μέρα νύχτα το σπίτι κάποιου που μάλλον είναι πολύ σπουδαίος για να έχει 3 τύπους μέρα νύχτα να του φυλάνε το σπίτι. "Τι έγινε κοπελιά? Αυγά σου καθαρίζουν?" (στην εποχή του Στάθη Ψάλτη με τέτοια ατάκα ίσα που έβγαζες και γκόμενα)
Συνέχεια report με τηλεφώνημα: - Άνορακ λέμε... - Γιατί? - Γιατί όταν μου έστειλε φωτογραφία παράλειψε να μου πει ότι την είχε τραβήξει 10 χρόνια πριν, που είχε ακόμη μαλλιά και είχε πλακωθεί στις πρωτεϊνες για να τουμπανιάσει. Άμα είναι έτσι, να στέλνω κι εγώ μία που έχω απ΄τα 17 μου, που είχα γράμμωση κι έκανα μπαλέτο. - Και? - Τι και? Χαιρετηθήκαμε (το μόνο που παρέπεμπε στη φωτό ήταν το δεξί μάτι που "έφευγε", όπως πολύ σωστά είχες παρατηρήσει, φίλη),
κάτσαμε για ένα ρημαδοποτό,
με ρώτησε "λοιπόν? Με βρίσκεις διαφορετικό από τη φωτογραφία? (τι ρωτάς πουλάκι μου???? θες να πικραθούμε βραδιάτικο???),
απάντησα διπλωματικά (λοιπόν, το τι ήττες έχουν πάθει κάτι φίλες μου σε e-dating, δε λέγεται, χα, χα),
η συζήτηση κύλησε όπως ακριβώς στο msn με bonus το λιγωμένο βλέμμα σε ξέφρενη διαδρομή βυζιά-μπούτια-βυζιά (κάποιες στιγμές υποθέτω ότι πετύχαινε να βλέπει και τα δύο ταυτοχρόνως, χάρη στο δεξί μάτι που δεν έλεγε να συνεργαστεί με το αριστερό), δηλαδή με μένα να προσπαθώ να την κάνω να κυλήσει κι εκείνον να απαντά μονολεκτικά (θυμίζω, φίλη, ότι αυτή την αδυναμία έκφρασης στο msn την είχες εξηγήσει ως έλλειψης εξοικίωσης με την τεχνολογία!),
κάπνισα τα 2 τελευταία τσιγάρα του πακέτου και είπα "Α, μου τέλειωσαν τα τσιγάρα, πετάγομαι μέχρι το περίπτερο".
Βγήκα στο ψοφόκρυο, κατευθύνθηκα προς το περίπτερο και τότε που γεννήθηκε η ιδέα: δεν θα ξαναγυρνούσα. Τι διάολο, στην κόλαση θα πάω έτσι κι αλλιώς.
