Όλα του γάμου δύσκολα (καθυστερημένος απολογισμός)

Κυριακή μεσημέρι. Έφτασα στη δεξίωση του super γάμου χωρίς απώλειες. Ούτε η mascara έτρεξε από τη συγκίνηση, ούτε το τακούνι μου έσπασε στο πλακόστρωτο της Βουκουρεστίου, το κραγιόν μου ήταν στη θέση του, το ίδιο και οι πόντοι στο καλσόν μου. Είπα να βοηθήσω την καλή μου τύχη κι απέφυγα το buffet (Κόλπο: σκεφτόμουν ότι συνομιλώ με τον CEO μιας από τις 10 top ελληνικές επιχειρήσεις -όποιας από τις 10, ήταν και οι 10 εκεί- έχοντας ένα κομμάτι σφολιάτα σκαλωμένο στο σιδεράκι μου. 100% επιτυχία). Είπα να βάλω λίγο glamour στη ζωή μου και την έπεσα στη σαμπάνια.

Και τότε τον είδα (η happy friend μου είπε ότι αυτός με είχε δει πολύ πριν, αλλά εγώ πώς να το δω που χωρίς γυαλιά αστιγματισμού δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τη μάνα μου στα 20 μέτρα???).

- Ο για ένα φεγγάρι γκόμενος παλιάς συμμαθήτριας και φίλης που μόνο φλέβα δεν είχε κόψει για πάρτη του όταν τη χώρισε πριν από 5-6 χρόνια.
- Ψηλός, μελαχροινός, WOWWWWW
- Ασυνόδευτος και με κοιτάει λες και θέλει να με ματιάσει

Ο κανονικός μου εαυτός θα περίμενε στο θρόνο να έρθει να μου μιλήσει αυτός. Αλλά αφού τον αναγνώρισα είπα να μην κάνω τη γκόμενα αλλά μια τσαχπινιά που σημαίνει «hi there” και τον πλησίασα για να του μιλήσω (σκατά, το PR μου έχει κάνει μεγάλη ζημιά).

Λοιπόν, το resume είναι ότι δεν με θυμόταν καθόλου (10 points), «και γιατί με κοίταζες αφού δε με θυμόσουν;» (another 10 points που συγκρατήθηκα και δεν έδωσα αυτοσαρκαστική απάντηση τύπου: σε τράβηξε η λάμψη από τα σιδεράκια, ε;;), απάντηση τύπου «εε» συνοδευόμενη από ελαφρύ κοκκίνισμα (να βάλω άλλους 10 πόντοι?), κανείς από τους 2 μας δεν έχει δει την φίλη-σύνδεσμο εδώ και 2 χρόνια (γιούχου, 100 πόντοι).

Αφού απάντησα με μια ανάσα τι κάνω στη ζωή μου αυτόν τον καιρό, με έπιασε ένας κρύος ιδρώτας κι είπα να απομακρυνθώ (χάνω ή κερδίζω, θα δείξει). Χαρήκαμε –ξανά- και γύρισα στη happy friend.

Δέκα λεπτά μετά το αγόρι βρίσκεται δίπλα μου και μου ξαναπιάνει κουβέντα με lousy pick up line (κάτι σαν «αν έχω παντρευτεί» που παίρνει εξίσου lousy απάντηση κάτι σαν «δεν έχω προλάβει, κάνω καριέρα»).

Ο κρύος ιδρώτας έχει στεγνώσει και είμαι πάλι ο PR εαυτός μου, που ρωτάω τι κάνει στη ζωή του κι όταν μου λέει ότι δεν δουλεύει με πιάνει το Manpower syndrome, που θέλω να βοηθήσω όλο τον κόσμο να βρει δουλειά. Κι αφού έχω αναλύσει τα πλεονεκτήματα – μειονεκτήματα των FMGC και των φαρμακευτικών και ποιος είναι τελικά ο καλύτερος εργοδότης και στείλε μου το βιογραφικό σου, πολύ θα χαρώ να το προωθήσω, το αγόρι με ρωτά με νόημα:

- Δηλαδή η επαφή μας θα είναι μέσω των νεόνυμφων???
- Βεβαίως! απαντώ.
- Ευχαριστώ, μου λέει.
- Μα δεν έκανα τίποτα. Ακόμη, του λέω.
Μου πιάνει το χέρι για μια στιγμή και χάνεται στο μούχρωμα

- Μα τι σκεφτόσουν??? ΗΛΙΘΙΑ, ΗΛΙΘΙΑ, ΗΛΙΘΙΑ. (η ετυμηγορία της happy friend. Της βγήκε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη).

Αργά αλλά σταθερά νιώθω τον πανικό να με κατακλύζει (όταν κάνω μαλακία, το μόνο μου αποκούμπι είναι τα κλισέ, I know).

α) Το αγόρι μου έχει πει ότι η σχέση του με τη νύφη είναι κάτι σαν ανιψιός του σταυροκουνιάδου της.
β) Οι νεόνυμφοι θα φύγουν για ταξίδι του μέλιτος, δε θα φύγουν? Ναι, θα φύγουν.
Κι όταν με το καλό γυρίσουν, πόσες πιθανότητες έχω το αγόρι να κάνει τον κόπο να ζητήσει το τηλέφωνό μου από τη σταυροκουνιάδα του θείου του που την έχει δει άλλες 3 φορές στη ζωή του???

Επομένως, αν υποθέσουμε ότι το αγόρι δεν νομίζει ότι είμαι πανηλίθια και θέλει να με βρει, να μου μιλήσει, να κάνω τα όμορφα, ψηλά, μελαχροινά παιδιά του, ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙ???

Απάντηση δεν έχω, έχω όμως ηθικό δίδαγμα: άμα είσαι ηλίθια, είσαι ηλίθια (by happy friend)

PS. Να τον ψάξω? Να μην τον ψάξω? Ε?