O Vrypan, τα linkblogs και οι γυάλινες εργατικές

This post is all about Vrypan (ή περίπου). Τον ευχαριστώ θερμά που μου έκανε ολόκληρο βλογοσέμιναρ και τώρα ξέρω τι πα να πει linkblog και πως το να βάλεις το link του Monitor στη σελίδα σου δεν χρειάζεται γνώσεις προγραμματισμού (φτάνει ένα copy paste, τ΄ορκίζομαι, το έκανα σχεδόν μόνη μου).

Επίσης, θέλω να πω ότι αγχώθηκα λίγο που κάποιος στο κτίριο (εκτός από την happy friend) θα μπορεί πλέον να ξέρει πότε περνάω τη νιοστή υπαρξιακή κρίση της χρονιάς, πότε μου γαμιέται με έναν παλιό γκόμενο και ότι κάνω αχαρακτήριστα πράγματα, όπως το να παρατώ το έρμο e-date μου στα κρύα του λουτρού. Το άγχος μου δεν κράτησε για πολύ, γιατί είναι μάλλον απίθανο ο Vrypan να διαβάζει το blog μου, είναι σοβαρός blogger, μέχρι κι ο Γιωργάκης Παπανδρέου τον διαβάζει, φιλώ σταυρό κι ασχολείται μόνο με την τεχνολογία (αν βέβαια αύριο το πρωί περάσω από το άτυπο καπνιστήριο του κτιρίου κι ακούσω κάποιον από την παρέα του Vrypan να φωνάζει "Σκύλα", μπορεί να μην απαντήσω αλλά θα αγχωθώ ξανά).

Τον Vrypan τον ξέρω. Τον βλέπω εδώ και 3 χρόνια σχεδόν κάθε πρωί στην είσοδο του κτιρίου που δουλεύουμε κι οι δύο. Εκείνος καπνίζει (η εταιρεία του εξορίζει τους καπνιστές στην είσοδο, όπου δεν θα ενοχλούν τους μη-καπνιστές) κι εγώ πηγαίνω στο γραφείο μου, συνήθως αργοπορημένη. Το κτίριο είναι μια από αυτές τις εργατικές πολυκατοικίες της πόλης. Το λέω εργατική πολυκατοικία γιατί αφενός εργαζόμαστε μέσα σ΄αυτό και αφετέρου εδώ ζούμε. Το καθημερινό 10ωρο είναι δεδομένο. Χτυπάμε και 12ωρα και παραπάνω αν χρειαστεί. Και σαββατοκύριακα. Ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει αυτό περνώντας απέξω any given time. Τα γραφεία μας είναι φωτισμένα μέχρι αργά, το πόσο αργά εξαρτάται από τα τρέχοντα project. Το θέμα μου όμως δεν είναι το ωράριο ούτε το νέο προλεταριάτο των διαφημιστικών, που λέει κι ο suigenerisav.

Το θέμα μου είναι ότι τρία χρόνια συγκατοικώ με τον Vrypan σε μια γυάλινη εργατική πολυκατοικία και δεν είχαμε πει μια καλημέρα, μέχρι προχτές. Ξέρω τη φάτσα του, ξέρει τη φάτσα μου και μέχρι εκεί, αν δεν έπεφτα πάνω στο post του για τα linkblogs μάλλον θα περνούσαν άλλα τρία χρόνια που θα ερχόμασταν μούρη με μούρη χωρίς να πούμε ποτέ μια καλημέρα. Βλεπετε, στις εργατικές πολυκατοικίες δεν τελειώνει ποτέ η ζάχαρη ή ο καφές για να ζητήσεις απ΄το διπλανό.

Σκέφτηκα λοιπόν να ξεπεράσω τη φυσική μου απέχθεια για τα Χριστούγεννα και με την ευκαιρία των Χριστουγέννων που έρχονται να οργανώσω (δηλαδή η happy friend που της αρέσουν τα events) ένα to know us better Xmas party για τους συγκατοίκους:
- με μουσικές (όχι Χριστουγεννιάτικες ελπίζω, είπαμε να ξεπεράσω την απέχθεια αλλά κάποια πράγματα έχουν και τα όριά τους),
- με ποτά (εδώ θα είμαι παραδοσιακή, με eggnog που γίνεσαι ντίρλα στο μισό ποτήρι) και
- με ποτά (πάλι, κάπως πρέπει να ξεχάσουμε ότι το χρόνο που πέρασε πιο συχνά βλέπαμε το σπίτι μας μέσα από το δορυφόρο του google (ή του yahoo? Vrypan, βοήθεια), παρά από κοντά.

Επίσης, μπορούμε να κάνουμε το party στα γραφεία μας, που είναι φιλικά για τους καπνιστές (όπως εύκολα κανείς καταλαβαίνει από τη χαρακτηριστική οσμή που καμιά φορά με μπερδεύει και νομίζω ότι μπαίνω στο εργοστάσιο του Κεράνη).

Ωραία όλα αυτά, αλλά τι κάνουμε αν σκάσει κανένα επείγον project προπαραμονή Χριστουγέννων???