Γενέθλια: 11+11+1969=11

Κάθε μας πράξη αποτελεί μια δήλωση. Ακόμη κι η απουσία μιας πράξης αποτελεί δήλωση. Το να μη σηκώσεις το τηλέφωνο για να ευχηθείς χρόνια πολλά σε κάποιον που αγαπάς, μπορεί να κρύβει πολύ μεγαλύτερη επιθετικότητα από ένα υβριστικό τηλεφώνημα. Κάποια στιγμή όμως οι εμμονές πρέπει να οδηγούνται σε ένα τέλος. Έστω και 11 χρόνια μετά, ο ομφάλιος λώρος που με θρέφει και με καταστρέφει κόπηκε (?), απλώς με το να μην σηκώσω το τηλέφωνο να πω ένα χρόνια πολλά.

Αν έτρωγα τα νύχια μου, χθες θα είχα φάει τα δάχτυλα μέχρι που να φανεί κόκκαλο. Αν έπινα, δεν θα μου έφτανε η κάβα του galaxy τιγκαρισμένη για το πάρτυ της Πρωτοχρονιάς. Ούτε τα νύχια μου τρώω, ούτε πίνω. Χθες δεν είχα καμιά παρηγοριά, κανένα δεκανίκι, ούτε καν τη δουλειά. Ήταν Σάββατο. Δεν ήταν ώρα για κλάμματα. Ούτε για δράματα. Ένας φίλος λέει ότι μεγάλος πόνος είναι ο βουβός πόνος. Μάλλον έχει δίκιο. Ξάπλωσα στον καναπέ και άφησα έναν ύπνο ταραγμένο να με πάρει, χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις, χωρίς απολογισμούς. Οι απολογισμοί ήρθαν σήμερα.

Περπατάω εκεί που πριν από χρόνια ερχόμουν μισή κι άλλη μισή ώρα δρόμο για να σε συναντήσω 10 λεπτά, στο περιθώριο μιας εφημερίας. Σε έβλεπα μέσα από τα κάγκελα να πλησιάζεις και μου κόβονταν τα γόνατα, κρατιόμουν απ΄τα κάγκελα να μη σωριαστώ, μαζί σου δεν ήμουν ποτέ η επιτομή του cool. Ούτε καν σήμερα, το ίδιο χτυποκάρδι κάθε φορά, τα γόνατα πάντα κομμένα στο άκουσμα της φωνής σου. Το βλέμμα ίδιο πάντα, "Τον αγαπάς, φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά", μου είπε μια άγνωστη σε πάρτυ Χριστουγέννων κι έπεσα σε απελπισία, ήμουν έτοιμη να παντρευτώ κάποιον άλλον.

11 χρόνια σε κουβαλάω μέσα μου, όταν λείπεις σε βλέπω στα όνειρά μου, προσπαθώ με κάθε τρόπο να φύγω, αλλάζω πόλεις, αλλάζω χώρες, αλλάζω ανθρώπους. Σου θυμώνω, σε βρίζω, σε παρακαλάω, σε φαντάζομαι, σου γράφω, σε περιμένω. Μέσα μου είμαι πάντα αυτό, το ίδιο κορίτσι που έρχεται να σε συναντήσει για 10 λεπτά, στο περιθώριο μιας εφημερίας. Σε ακούω να με φωνάζεις "κορίτσι μου".

11 χρόνια με κουβαλάς πάνω σου, στο λαιμό σου, σ΄ένα κομμάτι ασήμι που έχει το αποτύπωμά μου, «Δεν θα σε βγάλω ποτέ από πάνω μου» μου λες. Δεν θα σε βγάλω ποτέ από μέσα μου, σκέφτομαι. Πρέπει να σε βγάλω από μέσα μου, φωνάζω. Και χθες δεν ήμουν εκεί. Ξέρω πως καταλαβαίνεις, πάντα καταλάβαινες περισσότερα απ΄όσα κι εγώ η ίδια γνώριζα για μένα. Ξέρεις πως η εμμονή τρέφεται από μικροπράγματα: η φωνή σου στην άλλη άκρη της γραμμής θα ήταν αρκετή για να με κρατήσει εκεί για άλλα τόσα χρόνια.

Μου λείπεις. Χρόνια πολλά.