Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Συνάδελφοι: οι νέοι φίλοι(?)

Όταν περνάς το 60-70% της ζωής σου στο γραφείο (δεν είναι ώρα να εξετάσουμε το σωστό ή το λάθος του πράγματος), είναι πραγματική ευλογία να συνεργάζεσαι με ευχάριστους ανθρώπους.

Όταν δε έχεις την τύχη να επιλέγεις ο ίδιος τους συνεργάτες σου, φροντίζεις ώστε πρωτίστως να μπορούν να κάνουν τη δουλειά που πρέπει να κάνουν και δευτερευόντως να σου είναι ευχάριστοι. Δεν ξέρω αν με βάση τις αρχές του HR αυτό είναι σωστό ή λάθος, αλλά εγώ έτσι το κάνω.

Λέγοντας ευχάριστοι, δεν εννοώ να σου κάνουν τον καραγκιόζη για να σου φτιάξουν το κέφι, ούτε να σε πήζουν στην κολακεία (αυτό το είδος λέγεται αυλικός, όχι συνεργάτης). Εννοώ να μπορείτε να σπάτε στα γέλια όλοι μαζί όταν η πίεση σε κάνει να θες να ουρλιάξεις. ¨Ή να είναι Κυριακή πρωί με ήλιο, να πηγαίνεις στο γραφείο σιχτιρίζοντας που δεν αράζεις στο πρώτο καφέ που βρίσκεις στο δρόμο σου και να σκέφτεσαι ποιοι σε περιμένουν στο γραφείο και αυτομάτως να γουστάρεις και να σου φεύγει το σιχτίρισμα και να χαμογελάς. Ή να φτάνεις στο γραφείο με hang over και το να δουλέψεις να σου φαίνεται βουνό και να βάζεις τσίτα στα ηχεία του laptop το "Σώσε με, δώσμου να πιω το δηλητήριο" και να γουστάρετε. Ή να σου κάνουν δώρο για τη γιορτή σου το "Μη γυρίσεις ξανά" (ελπίζω για να μου πουν ότι πρέπει να φτύσω ένα παλιό γκόμενο και όχι για να δηλώσουν την επιθυμία τους να με πατήσει τριαξονικό φορτηγό και να απαλλαγούν από μένα). Ή όταν σκέφτεσαι με ποιον θέλεις να περάσεις τα γενέθλιά σου, και δεν λείπουν από τη λίστα σου. Και άλλα πολλά.

Σε κάποιους τα παραπάνω φαίνονται παράλογα, ο διαχωρισμός δουλειάς-προσωπικής ζωής είναι απολύτως ξεκάθαρος. Εμένα πάλι όχι. Κάποιοι από αυτούς είναι ήδη φίλοι, οπότε το ερωτηματικό του τίτλου δεν τους αφορά (περίεργο να το λέω εγώ αυτό, που όπου σταθώ κι όπου βρεθώ λέω ότι όσο λιγότερες οι προσδοκίες, τόσο μικρότερη η απογοήτευση, λες να ξεπερνώ την ανθρωποφοβία μου?), κάποιοι άλλοι δεν θα γίνουν ποτέ, χωρίς αυτό να μειώνει στο παραμικρό την απόλαυση της συνεργασίας. Κάποιοι, το ξέρω, είναι φτιαγμένοι για μεγάλες στιγμές και θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιμετωπίσω το άγχος αποχωρισμού μου.

Κι αυτό το νυσταγμένο post (μετά από ένα long long night of bar hopping και μια πολύ δύσκολη μέρα) είναι ένα ευχαριστώ στο Θεό ή σε ό,τι άλλο υπάρχει εκεί έξω που έφερε στη ζωή μου αυτούς τους ανθρώπους: έξυπνους, ξεχωριστούς, με ταλέντα που ξεδιπλώνονται κάθε μέρα όλο και περισσότερο, με κατανόηση στα bad moods μου, με τσαγανό όταν χάνω το μέτρο, ειλικρινείς, από καλή πάστα πάνω απ' όλα.

7 Comments:

Blogger Jason said...

Μπράβο.
Σπουδαίο πράγμα αυτό.
Καλώς σε βρήκα κι εσένα...

11/09/2006 11:52 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Σιγουρα φιλοι
και απο ο,τι διαβασα ,
καλοι φιλοι!

11/10/2006 12:50 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Α! να χαθείς, με συγκίνησες.

11/10/2006 2:35 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Πολύ σημαντικό και το ότι έχεις τέτοιους συναδέλφους και το είσαι ευγνώμων γι'αυτό. :)

11/10/2006 8:19 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Και ακόμα είναι η αρχή! Τα καλύτερα έρχονται!

11/11/2006 7:19 μ.μ.  
Blogger Lost said...

@jason: ;-)
@annamaria: και πόσα δεν διάβασες!
@happyland: κλαψ, λυγμ, σλουρπ, κι εσύ εμένα
@serenity:(είναι περίοδος αυξήσεων, χιχι)
@tsoula: I know...

11/11/2006 7:31 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν κοιμάσαι μωρή?
Κοιμήσου γιατί πρέπει να δω τον χασάπη σήμερα! ΝΆΝΙ ΓΡΉΓΟΡΑ!!!

11/11/2006 8:11 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker