Υιοθετήστε ένα bamboo

Η μαγκουφίαση είναι δύσκολο πράγμα. Πρόκειται για την αίσθηση πως είσαι Ο-λ-ο-μ-ό-ν-α-χ-ο-ς στον κόσμο και δεν υπάρχει εκεί έξω κανένας να ακούσει τις χαρές και τις λύπες σου και να σου κάνει το ανάλογο πατ-πατ πού και πού (κάτι τύποι σαν τoν Γιάλομ το λένε μοναξιά, εγώ πάλι που το νιώθω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θα το λέω μαγκουφίαση γιατί έτσι μου αρέσει). Οι προσεγγίσεις που επινοώ για την αντιμετώπισή της αλλάζουν καθώς μεγαλώνω. Παλιότερα π.χ. φανταζόμουν ότι αν έκανα παιδιά θα γιατρευόμουν. Ευτυχώς που δεν έκανα, τα καημένα θα δούλευαν μια ζωή για να πληρώνουν τον ψυχοθεραπευτή τους.

Στα 18 μου ήθελα να κάνω παιδιά. Κομμάτι δύσκολο, από πολλές απόψεις. Υιοθέτησα ένα χρυσόψαρο. Το φώναζα Μάρκο. Ο Μάρκος ήταν καλός ακροατής. Τα ξημερώματα, που γυρνούσα από τη δουλειά, ο Μάρκος άκουγε υπομονετικά όλους μου τους φόβους, τις σκέψεις, τα παράπονα. Ένα πρωί μπήκα στο μικρό μου διαμέρισμα και βρήκα το Μάρκο τούμπανο, μέσα στη γυάλα του, να κοιτάζει απλανώς το ταβάνι. Σκέφτηκα πως τα προβλήματά μου του έπεσαν βαριά και αυτοκτόνησε. Λυπήθηκα και του κράτησα μικρή κακία.

Στα 25 μου ήθελα να κάνω παιδιά. Ο that special someone δεν ήταν έτοιμος να μπει στο ρόλο. Υιοθέτησα έναν τεράστιο, μαύρο σκύλο που συνάντησα τυχαία στη γειτονιά. Με κοίταξε με κάτι τεράστια, υγρά, τσιμπλιασμένα μάτια κι ένιωσα ότι είχαμε πολλά κοινά. Τον φώναζα Mac (ήταν από τα Highlands) και η σχέση μας, αν και σύντομη, ήταν εξαιρετικά rewarding και για τους δυό. Τον πήγαινα συστηματικά στον κτηνίατρο (αν και σχετικά νέος, υπέφερε από όλα τα δεινά που φέρνει η ανέστια ζωή), εγώ που ούτε τον εαυτό μου δεν είχα διάθεση να φροντίσω τότε, με έβαλε σε πρόγραμμα (με ξυπνούσε χώνοντας τη μουσούδα του κάτω από το πάπλωμα), πηγαίναμε συνέχεια βόλτες.

Μια μέρα με λαχτάρησε χοντρά. Ήμασταν στο Καλλιμάρμαρο και παίζαμε με ένα βελανίδι όταν κάποια στιγμή τρελάθηκε και έτρεξε μακριά μου, διέσχισε τη γεμάτη λεωφόρο ενώ εγώ πάθαινα απανωτά εγκεφαλικά και χάθηκε μέσα στον Εθνικό Κήπο. Έκλαιγα δυο μέρες. Ώσπου τον βρήκα να με περιμένει στην είσοδο της πολυκατοικίας ένα πρωί. Δε χάρηκα. Με είχε εγκαταλείψει, δεν είχε εκτιμήσει την αγάπη μου, δεν τον ήθελα πίσω. Τον πήρα στο σπίτι, τον τάισα, τον έκανα μπάνιο, βεβαιώθηκα ότι ήταν καλά και την επόμενη μέρα τον πήγα στη Βάρκιζα να παίξει με άλλα σκυλιά και έφυγα. Μέρες μετά, οι γείτονες μου έλεγαν πως τον έβλεπαν να τριγυρίζει κοντά στο σπίτι μου. I didn’t give a fuck. Ο that special someone μου είπε ότι είμαι κλινική περίπτωση (κάτι ήξερε, ήταν και Ψ). Του είπα ότι το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να ζω με κάποιον που από στιγμή σε στιγμή μπορεί και να με άφηνε για την παλιά του ζωή.

Στα 30 μου πήρα το πρώτο μου βραβείο για τη δουλειά μου. Γύρισα σπίτι γεμάτη χαρά, πέταξα κάτι ασημί πέδιλα που με είχαν τσακίσει όλο το βράδυ, κάθισα στον καναπέ κι έκλαψα 2-3 ώρες που δεν υπήρχε κανένας να μοιραστώ μαζί του αυτή τη χαρά. Την επόμενη μέρα υιοθέτησα ένα bamboo. Δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, είναι από αυτά τα απλά bamboo που πουλάνε παντού, λεπτό, πράσινο, με κόμπους και 2 στροφές γύρω από τον εαυτό του. Του αγόρασα ένα ωραίο λεπτό βάζο, του έβαλα λίγο νεράκι, το τοποθέτησα στο σαλόνι. Καμιά φορά του μιλάω, καμιά φορά αγγίζω τα καινούρια πράσινα φυλλαράκια που ξεπετάγονται από τους πάνω κόμπους. Σπανίως του αλλάζω το νεράκι του. Κι αυτό μεγαλώνει.

Δυο χρόνια τώρα το bamboo δεν ζητάει τίποτα, δεν παραπονιέται, είναι εξίσου καλός ακροατής με το Μάρκο, δεν μπορώ βεβαίως να του βάλω ένα λουρί και να το πάω βόλτα στο πάρκο όπως τον Mac, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα μου πεθάνει και δεν θα μου φύγει. Και πλέον μπορώ με βεβαιότητα να συστήσω την υιοθεσία ενός bamboo ως φάρμακο κατά της μαγκουφίασης (ακόμη και σε κλινικές περιπτώσεις που πάσχουν από άγχος αποχωρισμού, όπως εγώ).