EΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ BLOGGERS: Πληροφορίες για την έρευνα

EΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ BLOGGERS: Πληροφορίες για την έρευνα

Έρευνα για ελληνόφωνους bloggers. Εδώ θα φανεί τι κουμάσια είστε. Για να φανεί τι κουμάσια είστε, πρέπει να κάνετε την έρευνα.

Για να κάνετε την έρευνα, πρέπει να πατήσετε εδώ:




Για μουσική υπόκρουση θα ήθελα το Creep, αλλά βαριέμαι να το ανεβάσω.

Μάθανε ότι τον έχω μικρό;

Διαφορετικά δεν εξηγείται. Κάθε μέρα παίρνω στο εταιρικό μου email τουλάχιστον 50 μηνύματα με τρόπους να τον μεγαλώσω. Το ύφος των μηνυμάτων κινείται από το ήπιο "Δώσε της λίγη χαρά" στο μαστιγωτικό "Πώς ζεις με τόσο μικρό πουλί?".

Το τελευταίο, με τίτλο "beware of fake pills" είχε και την παραπάνω κατατοπιστική εικονίτσα.

Επίσης, όποιος έβγαλε τη βρώμα ότι τον έχω μικρό, τους είπε ότι δε μου σηκώνεται. Έτσι παίρνω άλλα τόσα email ημερησίως με χάπια: Cialis, Levitra, home-made παρασκευάσματα, ενέσεις, πεο-γερανούς για βαριές περιπτώσεις, ό,τι βάλει ανθρώπου νους.

Δεν ξέρω τι να κάνω για να βάλω τέλος σε αυτή την ιστορία. Εντάξει, δεν τον έχω και τεράστιο, νούμερο 18, αλλά από ορμές, βγες στη Μαβίλη και ρώτα.

Το κακό είναι ότι μπερδεύεσαι. Βλέπεις ότι δεν αντιδρώ και συνεχίζεις.
Κι αν συνεχίσεις λίγο ακόμη, τελικά θα χάσω την υπομονή μου και θα σε γαμήσω.

The Fountain και οι 7 Ταινίες που έγιναν 21

(Πάτα το podcast στα δεξιά, να παίξει μουσικάρα. Αν δεν έχεις δει την ταινία, να τη δεις. Η happy friend μου είπε ότι οι κριτικοί το έθαψαν, ένας λόγος παραπάνω δηλαδή για να τη δεις. Ή που θα φύγεις με το κεφάλι γεμάτο εικόνες και σκέψεις ή που δε θα καταλάβεις τίποτα και θα σιχτιρίσεις. Στη δεύτερη περίπτωση, απορώ πώς βρέθηκες εδώ.)

Αγαπημένη σκηνή: σεξ στη μπανιέρα. Όποιος έχει προσπαθήσει να κρατηθεί από ένα άλλο κορμί για να ξορκίσει, έστω μια στιγμή, το θάνατο, την αρρώστια, την τρέλα, καταλαβαίνει γιατί.

500 τόσα χρόνια ψάξιμο κι όλα αυτά για να καταλάβει ο Hugh Jackman αυτό που ήταν μπροστά στα μάτια του από την αρχή: άστο να πάει, ρε Hugh, θα έπρεπε να το είχες μυριστεί, με death and taxes δεν την παλεύουμε, βγες να δεις το πρώτο χιόνι και αποχαιρέτα τη τη Rachel που χάνεις.

Αποδοχή: Μαγική, δύσκολη λέξη. Δες με πώς χωρίζω, δες με να φτιάχνω τη δική μου sci fi ιστορία αγάπης, παρακολούθησε τη λύσσα που με πιάνει να τα φέρω όπως τα έχω μέσα στο μυαλό μου, την προσπάθεια να αποτρέψω τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων, να σηκώσω φράγματα, κοίτα τη φάση της άρνησης πώς κρατά χρόνια ολόκληρα, πώς γυρνάω σαν τη γοργόνα και ρωτάω για ένα βασιλιά Αλέξανδρο, ζει για δε ζει, αφού ζει, κάπου είναι και θα έρθει, είχε απεργία το Μετρό, κλείσαν οι αγρότες τα Τέμπη, έχει το Ελ Βενιζέλ πάγο στους διαδρόμους προσγείωσης, θα έρθει σου λέω, και μετά θα πάρουμε και την Πόλη. 500 και βάλε χρόνια μοναξιάς και αναζήτησης μετά γίνομαι ο Πρώτος Άνθρωπος, αποφασίζω να κηδέψω την τελειωμένη σχέση, όσα φράγματα και να ορθώσεις η φυσική ροή των πραγμάτων δεν εμποδίζεται από τη θέληση, κανένα σύμπαν δε συνομωτεί επειδή εσύ τυφλώνεσαι από το κακομαθημένο "θέλω" σου, άστο να πάει, πουλάκι μου, let go, my little bird, φάγαμε ήττα.

Και μετά σκέφτομαι ότι αν ο Αρονόφσκι δεν ήταν τυφλωμένος από την εμμονή του, αυτή η ταινία δεν θα είχε γυριστεί ποτέ, 6 χρόνια το πάλευε ο μάστορας, έκοψε τα budget στα μισά, έφαγε χλαπάτσα από τον Brad Pitt και την Kate Blanchett, τους πρωταγωνιστές που αρχικά είχε "κλείσει", τίποτα αυτός, εκεί, βρήκε τρόπο και την έκανε, με Mayas από τη Guatemala, πυραμίδες and all. Γενικά, σκέψεις πολλές. Εκεί που το Requiem for a dream με είχε αφήσει μουδιασμένη, το The Fountain, ταινία ορθάνοιχτη σε ερμηνείες, με άφησε με πολλές απορίες σχετικές με την πλοκή (μέχρι που κατέληξα ότι πλοκή δεν υπήρχε), κι άλλες τόσες για την πάρτη μου.

Μ΄αυτά και με τ΄άλλα, βαλάντωσα στο cinema, τέτοιο λυγμό από τις "Ώρες" νομίζω είχα να ρίξω κι όταν άναψαν τα φώτα, με σουρωμένη mascara και ματωμένα μάτια, μ΄έπιασε νευρικό γέλιο, επί 5 λεπτά χαχάνιζα χωρίς σταματημό.

Γυρίσαμε με τα πόδια όλο το δρόμο Ακαδημίας-Μαβίλη, να κουραστούμε, να φύγει το κεφάλι μας απ΄τις εικόνες. Στη Μονή Πετράκη απέξω μας πήρε και μας σήκωσε η μυρωδιά του γιασεμιού, η Ντ. επέμενε ότι ήταν νυχτολούλουδο, εγώ, με την προσφάτως αναγεννημένη όσφρησή μου λόγω της διακοπής του καπνίσματος (αχ, πόσο θά ΄θελα να με πάρουνε ξανά τίποτις ντουμάνια Marlboro Lights), ήμουν αμετακίνητη. Ήταν γιασεμί και έφτασε το καλοκαίρι.

Ώρα και για την παραγγελιά που μου έκαναν οι adomiel, leon και Nick the Cynic. Αντί για 7 ταινίες, ορίστε 7 κατηγορίες (κλέβω, το ξέρω, αλλά πονούσε η ψυχή μου με τόσες που έπρεπε να αφήσω απέξω):

1. American Beauty / Old Boy / Irreversible (με σκοτωμούς)

2. 2046 / Gattaca / ΑΙ (διαστημικά)

3. Τhe Insider (γιατί έκοψα το τσιγάρο)

4. O Πιανίστας / Ο θρύλος του 1900 / Moulin Rouge (θέ μου, ας γράφεται έτσι, νυστάζω υπερβολικά για να το κάνω google - Μουσικοχορευτικά)

5. 81/2 / Η πριγκίπισσα και ο πολεμιστής / Τρέξε Λόλα Τρέξε (Ε.Ε.)

6. 6η Αίσθηση / Οι Άλλοι / Η Προφητεία / Τhe Shine / Misery / Psycho (γιατί είμαι τρομολάγνα)

7. Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη / Zoolander / Alfie (γιατί τελικά είμαι χαζογκόμενα)

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να πετάξω το μπαλάκι τόσο καιρό μετά. Όποιος θέλει ας πάρει σειρά, εδώ ή στο blog του.

Previously on Lost

Διαβάζεται ακούγοντας As με George Michael & Mary J Blidge (πάτα μανίτσα μου το link και παιδεύτηκα 2 ώρες να το ανεβάσω!), γιατί καλό είναι μεν να σκοτώνουμε τις αυταπάτες όταν είναι μικρές, αλλά εξίσου καλό είναι να κρατάμε και καμιά βεβαιότητα καβάτζα (όπως το "Θα είμαι πάντα εκεί για σένα"). Έστω κι αν πρόκειται για μια ακόμη αυταπάτη. Βonus βεβαιότητα η άνοιξη (με λουλουδάκια, μελισσούλες και μέχρι-χθες-αγνώστους που σήμερα βγάζουν τα μάτια τους).

- Έκοψα το τσιγάρο. Πριν από 2 εβδομάδες. Από τα 2μιση πακέτα στην ανυπαρξία.

- Άρχισα γυμναστήριο. Με σύστημα.

- Έβαλα ένα ταψί brownies να γίνεται.
Αν δεν γίνω 150 κιλά, να θυμηθώ ν΄ανάψω μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι μου στον Αη Μεταβολισμό.

- Η Λένα και η θεωρία της δοξάστηκαν όσο εγώ αποτοξινωνόμουν από τα blogs και προσπαθούσα να την εφαρμόσω στην πράξη.Απότυχα. Υποψιάζομαι γιατί έντυσα τον παράγοντα καύλα με 15 ακόμη παραμέτρους, από παπούτσι-κάλτσα έως βαθμό στο GMAT. Ευτυχώς, η Λένα μου έδωσε άφεση αμαρτιών, λέγοντάς μου "Ε, όχι να πιεζόμαστε κι εκεί!!!", εννοώντας την καύλα. Αποφάσισα να περιμένω να μπει η άνοιξη για τα καλά.

- Η happy friend βρήκε αγόρι. Νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσω να ράβομαι. Στην ηλικία της τα στεφανώματα γίνονται πατ κιουτ

- Ο μακαρίτης βρήκε κορίτσι. Η happy friend ανατρίχιασε στο άκουσμα της είδησης. Εγώ όχι γιατί το Σάββατο είχα κάνει κερί. Νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσει να ράβεται ο μακαρίτης. Ή πάλι μπορεί να βάλει αυτά που είχε φορέσει στον προηγούμενο γάμο. Ξαναγυρνά η μόδα της καμπάνας, άκουσα.

- Το kagelo έχει γενέθλια. Τα γιόρτασε στις Βερσαλλίες με τον έρωτα και κάτι ξεπεσμένους αριστοκράτες. Μου ακούγεται καλύτερα από ποτέ (δηλαδή εντελώς άλλα ντάλλα μαντουβάλα). Επειδή πολλούς γάμους βλέπω νά 'ρχονται, προτείνω στο kagelo να κάνει θεματικό γάμο. Το θέμα θα είναι "Γυμνισμός" για να πιάσει τόπο και το γυμναστήριο.

- Η lost βρίσκει την υγειά της. Στην πορεία χάνει διάφορα, βεβαίως. Που είτε θα τα ξαναβρεί είτε όχι. Μερικά από αυτά (τους φίλους-φίδια π.χ.) θα ήθελε να μην τα ξαναβρεί ποτέ. Κάποια άλλα (π.χ. την έμπνευση) θα ήθελε να τα ξαναβρεί και γρήγορα, μήπως και καταφέρει να τιμησει τις προσκλήσεις που έχει λάβει για διάφορα παιχνίδια. Μέχρι τότε αρνείται να ανεβάσει έστω και 1 ακόμη μαύρο post.

Α, και για όποιον έφτασε μέχρι εδώ, bonus οι γαμάτοι, σουρεάλ στίχοι του As:

As around the sun the earth knows she’s revolving
And the rosebuds know to bloom in early may
Just as hate knows love’s the cure
You can rest your mind assure
That I’ll be loving you always

As now can’t reveal the mystery of tomorrow
But in passing will grow older every day
Just as all is born is new
Do you know what I say is true
That I’ll be loving you always

Until the rainbow burns the stars out in the sky
Until the ocean covers every mountain high
Until the day that 8x8x8 is 4
Until the day is the day that are no more

Did you know that true love asks for nothing
Her acceptance is the way we pay
Did you know that life has given love a guarantee
To last through forever and another day

As today I know I’m living but tomorrow
Could make me the past
But that I mustn’t fear
I know deep in my mind
The love of me I’ve left behind
Cause I’ll be loving you always

Until the rainbow burns the stars out in the sky
Until the ocean covers every mountain high
Until the dolphin flies and parrots live at sea
Until we dream of live and live becomes a dream
Until the day is night and night becomes the day
Until the trees and seas just up and fly away
Until the day that 8x8x8 is 4
Until the day that is the day that are no more

Did you know that true love asks for nothing
Her acceptance is the way we pay
Did you know that life has given love a guarantee
To last through forever and another day

As around the sun the earth knows she’s revolving
And the rosebuds know to bloom in early may
For now I know deep in my mind
The love of me I’ve left behind
Cause I’ll be loving you always

Until the rainbow burns the stars out in the sky
Until the ocean covers every mountain high
Until the dolphin flies and parrots live at sea
Until we dream of live and live becomes a dream
Until the day is night and night becomes the day
Until the trees and seas just up and fly away
Until the day that 8x8x8 is 4
Until the day that is the day that are no more

Η Θεωρία της Λένας

Η Λένα με εκπαίδευσε να την αγαπώ από μακριά, με διακοπές, για όσο και όποτε μπορεί να μου δώσει και τα κατάφερε καλά. Παρότι στην αρχή αντιστάθηκα, έμαθα σαν το σκυλί να εκτιμώ κάθε τηλεφώνημά της, να χαίρομαι κάθε στιγμή που μου δίνει την προσοχή της. Νομίζω ότι αυτό είναι σπουδαίο βήμα για μένα. Και χρειαζόταν ένας σπουδαίος άνθρωπος όπως η Λένα για να το κάνω.

Η Λένα, από τότε που αποφάσισε να μεγαλώσει, λέει πάντα σπουδαία πράγματα. Πάντα. Ίσως γιατί όσο ήταν μικρή δεν μίλαγε, μόνο άκουγε, άκουγε, μάζευε, επεξεργαζόταν και ξαφνικά μας τα είπε όλα τα σωστά μαζεμένα. Δε θυμάμαι να την έχω ακούσει μία φορά να λέει παπαριές, δεν ξέρω πώς το καταφέρνει. Όχι ότι δεν την πιάνουν απίστευτοι μαλακισμοί. Απλώς είναι α) αληθινή και β) έχει έναν τρόπο να μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων και να λέει μια κουβέντα απλή, πολύ απλή, κι εκεί χτυπάω το κούτελό μου και λέω ρε πούστη, μες στη μάπα μου ήταν, πώς δεν το έβλεπα τόσο καιρό, γεια σου Λένα με τα ωραία σου.

Η Λένα έχει πει πολλές θεωρίες, αλλά αυτή που θα μοιραστώ μαζί σας μου είχε κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση και την έχω πάντα στο μυαλό μου όταν εξετάζω γκομενικές υποθέσεις, δικές μου ή -συχνότερα- άλλων. Την ξεστόμισε πριν από ακριβώς 3 χρόνια, είχε έρθει στο σπίτι μας, εγώ έκανα την καλή νοικοκυρά και μέσα σε 1 ώρα ξεπέταξα μια μηλόπιτα και ένα ταψί brownies με kalhua, θυμάμαι πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα τόσο ανασφαλής, ήμουν όμως πολύ χαμογελαστή, σαν τις Stepford Wives, μόνο που εγώ μέσα μου έκλαιγα όλη την ώρα, ω ναι, ήμασταν πολύ όμορφο ζευγάρι τότε με τον Β.

Αρκετά, στη θεωρία μας τώρα. Η Λένα λέει ότι 3 πράγματα χρειάζονται για να δουλέψει μια ερωτική σχέση (τα έχω βάλει με σειρά εμφάνισης, αλλά εσείς feel free να αλλάξετε τη σειρά):

- Η Καύλα. Να τον κοιτάζεις τον άλλον και να σκέφτεσαι ότι θέλεις να σε πηδήξει, να τον ακουμπάς και να σε διαπερνά ηλεκτρισμός, να τον βλέπεις ΑΝΤΡΑ. Απλό και κατανοητό, ε;

- Η Επικοινωνία. Να μπορείς να ανοιχτείς, να περάσεις σκέψεις απέναντι και το αντίστροφο. Να ανοίξεις αυτό το ρημάδι το στόμα και να κάνεις κάτι διαφορετικό από το να γλείψεις, δαγκώσεις, φωνάξεις. Να συνδυάσεις το άνοιγμα του στόματος με το άνοιγμα των αυτιών και τα δυο μαζί με το γαμημένο το μυαλό σου, όχι για να πεις αυτά που πρέπει, αλλά ακριβώς για να εμποδίσεις το στόμα σου να φτιάξει αυτά που νιώθεις με πιο σωστά λόγια. Κι εδώ το πιο σημαντικό είναι να πεις ακριβώς αυτό που φοβάσαι πιο πολύ να πεις. Αυτό σας το λέω εκ πείρας, έχω περάσει τόσα χρόνια με συντρόφους στους οποίους φοβόμουν να πω αυτά που είχαν σημασία για μένα και το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Σκατά. Στα μούτρα μου.

- Η Αγάπη. Η Λένα λέει ότι αυτό έρχεται όταν υπάρχουν τα δύο προηγούμενα.

Υ.Γ. Love me or Leave me: αφιερωμένο σε όσους δεν μπορούν να αποφασίσουν αν τους κάνουν οι παραξενιές μας. Άντε, έχουμε κι άλλες δουλειές

Απαγορεύεται η Διείσδυση

Η Ευανθία είχε μαμά μανικιουρίστ και ζωντοχήρα επίσης, που με τη σειρά της είχε λατρεία μεγάλη για την αισθηματική λογοτεχνία. Τα Άρλεκιν αγοράζονταν σε εβδομαδιαία βάση από το περίπτερο της γωνίας και στοιβάζονταν τακτικά, πλάι στο κομοδίνο της. Σε περιόδους που η επιθυμία της να ξεχαστεί γινόταν εντονότερη, οι σελίδες πετούσαν ανάμεσα στα δάχτυλά της πιο γρήγορα από το συνηθισμένο και το βίπερ τέλειωνε πριν τελειώσει η εβδομάδα. Τότε αγόραζε απρόθυμα ένα Νόρα, που συνήθως το άφηνε μισοτελειωμένο μόλις έβγαινε ο καινούριος τίτλος, «Ο Δικός της Πρίγκηπας», «Ο Άγγελος του Έρωτα», «Ένα Αθώο Ψέμα».

Η Ευανθία ήταν μοναχοπαίδι. Περνούσε ατέλειωτες ώρες ψυχαγωγώντας τον εαυτό της τα καλοκαιρινά μεσημέρια που η μαμά κοιμόταν. Είχε μάθει να περιστρέφει το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού της ποδιού, αρχικά στη φορά του ρολογιού, στη συνέχεια ανάποδα. Μετά κατάφερε το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού. Έκανε ακόμη την κοιμισμένη, εκπαιδευόταν να ξαπλώνει ακίνητη, με κλειστά μάτια, το στήθος της να φουσκώνει ρυθμικά από βαθιές ήρεμες ανάσες, ένας αναστεναγμός πού και πού, σαν από μέσα στο όνειρο. Κάποιες φορές συνομιλούσε με ένα φανταστικό φίλο που είχε. Αλλά κι αυτός όλο τα ίδια της έλεγε, δηλαδή αυτά που ήθελε ν΄ακούσει: να κάνει κουράγιο, οι κανονικοί της γονείς θα έρχονταν σύντομα να την πάρουν, σε ένα μεγάλο σπίτι με βιβλιοθήκες από τοίχο σε τοίχο και άλλα αδέλφια. Γενικά τα περνούσε αρκετά βαρετά.

Η Ευανθία ανακάλυψε τα Άρλεκιν στα 9 της. Μαζί και τον έρωτα. Σταδιακά έπαψε να περιμένει τους κανονικούς της γονείς να έρθουν να την πάρουν κοντά τους και άρχισε να περιμένει τον Εκείνον. Με διαπεραστική ματιά, θεληματικό πηγούνι, λίγα λόγια θά ‘λεγε, πολλές ευαισθησίες θα είχε, τόσες όσες θα χρειάζονταν για να κατανοήσει την άπατη ανάγκη της για αγάπη, φροντίδα, προσοχή, χωρίς καν αυτή να του την ομολογήσει. Με στιβαρά μπράτσα και φαρδιές πλάτες, επίσης, για να σηκώνει τα βάρη της κοινής τους ζωής (στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ευανθία απέδιδε το φετίχ της κλείδας στις αμέτρητες ώρες παρακολούθησης πρωταθλημάτων κολύμβησης κατά τη διάρκεια των ατελείωτων καλοκαιρινών διακοπών, η αλήθεια όμως είναι ότι το μικρόβιο το άρπαξε από αυτά τα χρόνια του Άρλεκιν).

Για κάποιο λόγο, είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτός ο Εκείνος θα εμφανιζόταν στη ζωή της ξαφνικά, πολύ ξαφνικά. Έτσι φρόντιζε πάντα να είναι έτοιμη να τον υποδεχτεί. Καθημερινά έλιωνε στο μπάνιο και στα μπιντέ. Φαντάσου να ερχόταν ο Εκείνος και να ήθελε να της σφυρίξει τον παλλόμενο ανδρισμό του βαθιά μέσα στην τρυφερή γυναικεία φύση της – θα έπρεπε να μυρίζει γιασεμί το λιγότερο. Και τα μαλλιά της θα έπρεπε να είναι φρεσκολουσμένα, η αναπνοή δροσερή, το δέρμα βελούδινο, η κυλότα σέξυ ή ανύπαρκτη (για οικονομία χρόνου, και βέβαια κάνει λάθος όποιος πιστεύει ότι η Ευανθία γνώρισε ποτέ της την μπαμπακερή κυλότα περιόδου), το σουτιέν ανύπαρκτο (αυτό ήταν λίγο πρόβλημα, γιατί οι ηρωίδες μπορεί να είχαν σφριγηλά, στητά στήθη που ταίριαζαν στην παλάμη του Εκείνου σα νά ‘χαν φτιαχτεί ειδική παραγγελία, αλλά το στήθος της Ευανθίας ήταν νούμερο 4. Με τα πολλά, το συνήθισε). Τα ρούχα δεν είχαν καμία σημασία. Έτσι κι αλλιώς οι ηρωίδες ήταν πάντα τους κακοντυμένες, μα όταν ερχόταν η ώρα που ο Εκείνος τις καλούσε σε δείπνο, απλώς έριχναν πάνω τους ένα μεταξωτό τιραντέ φόρεμα (το μόνο καλό/ακριβό πράγμα που είχαν στη ντουλάπα τους, συνήθως σε χρώμα σμαραγδί), που όμως αναδείκνυε τέλεια τις θηλυκές τους καμπύλες, φορούσαν ένα ζευγάρι σανδάλια ψηλοτάκουνα και άφηναν κάτω τα μαλλιά τους να φανεί η αρχοντιά τους. Αγόρασε και σανδάλια. Κι ένα φόρεμα μεταξωτό σατέν ασημί, γιατί κάπου διάβασε ότι είναι κόρη της Σελήνης και γιατί το σμαραγδί είναι καλό για αγγλίδες κοκκινομάλλες, με λευκό δέρμα και πράσινα μάτια.

Ο Εκείνος ήρθε τελικά. Είχε όλο το Άρλεκιν-πακέτο κι η Ευανθία ένιωσε δικαιωμένη: μετά από τόσα χρόνια ψυχαναγκασμού, άπειρους φουσκωμένους λογαριασμούς της ΕΥΔΑΠ και αμέτρητες γυναικολογικές μολύνσεις από την έλλειψη κυλότας, επιτέλους το όνειρο πραγματοποιήθηκε. Ο Εκείνος έδειχνε να εκτιμά τη διαχρονική ετοιμότητά της να αφεθεί στα αιφνιδιαστικά του χουφτώματα και η σχέση κυλούσε από κρεβάτι σε καναπέ, σε πίσω κάθισμα αυτοκινήτου, σε τουαλέτα club, σε παραλία, σε πισίνα, σε αμμοχάλικο, σε θάλαμο νοσοκομείου.

Χρόνια μετά η Ευανθία είχε να διηγείται όμορφες ιστορίες με απρογραμμάτιστα κουτουπώματα, μακρόσυρτα πηδήματα, να περιγράφει με απίθανες λεπτομέρειες τη συγκλονιστική κλείδα του. Είχε όλο το χρόνο να το κάνει. Γιατί τον χώρισε. Κανένα Άρλεκιν δεν έλεγε ότι δεν αρκούν τα θεϊκά γαμήσια και η πάστρα για να διατηρηθεί η σχέση. Κανείς δεν της είχε πει ότι εκτός από την τρυφερή γυναικεία φύση της έπρεπε να του ανοίξει και την καρδιά της. Κι όταν εκείνος προσπάθησε να διεισδύσει μέσα της, τρόμαξε.

End of story. Χα. Αυτή δεν είναι μια ιστορία με καλό ή άσχημο τέλος. Δεν πρόκειται για μια έξυπνη ή συγκινητική ή αστεία ή whatever ιστορία. Είναι απλά ο πρόλογος αυτού που θέλω πραγματικά να γράψω κι επειδή ούτε στον εαυτό μου δε θέλω να το παραδεχτώ, έκανα έναν πρόλογο-σεντόνι για να βαρεθούν οι επίδοξοι αναγνώστες και να μη φτάσουν μέχρι εδώ. So, here's the ζουμί: Γαμώτο, Λένα, είσαι η πιο ακριβή μου φίλη, δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά κάθε τι που λες το κρατάω μέσα μου σαν θησαυρό, σαν τη μεγαλύτερη σοφία που ξεστόμισε ποτέ σοφός πάνω σ΄αυτή τη γη. Κι αυτό που μου ‘πες χθες, ότι μόνο τον εαυτό μας έχουμε και ή θ΄ανοίξουμε και θα τον αφήσουμε να βγει προς τα έξω και όποιος περάσει και κολλήσει ευπρόσδεκτος, δαφορετικά θα ζήσουμε ζωές δυστυχισμένες, γαμώτο όχι, ρε συ, αυτό είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν είσαι τρομαγμένος. Είμαι πολύ τρομαγμένη.

Χωρίς πολλά πολλά - Most of the Time

Τον Bob δεν τον πολυσυμπαθούσα. Μάλλον γιατί πάντα μπέρδευα το Blowin' in the Wind με το Dust in the Wind, το οποίο μου φέρνει πάντα στο μυαλό φρικιά τουρίστες που ξέμειναν στη χώρα του μουζάκα και γυρνούν ανάμεσα στα τραπέζια της Πλάκας και του Μοναστηρακίου παίζοντας με μια ξεκούρδιστη κιθάρα μισό ρεφρέν εναλλάξ με μισό κουπλε (πόσα με έμαθε το fame story!) και μετά ζητούν χρήματα. Συνήθως τους δίνω. Φοβάμαι ότι αν δεν τους δώσω, θα συνεχίσουν να τραγουδούν.

Πάμε πάλι.
Ο Bob, παρότι όχι ιδιαιτέρως του γούστου μου μέχρι πρότινος, δεν τα κατάφερε και άσχημα στη ζωή του. Τι να πρωτοθυμηθώ:
- στη λίστα του TIME Magazine με τους 100 most influential people of the 20th century
- Νο 2, μετά τους Beatles, στη λίστα του Rolling Stone Magazine με τους 100 Greatest Artists of All Time
- Υποψήφιος για Νόμπελ Λογοτεχνίας, ναι, μάλιστα.

Τα παραπάνω δεν θα τα είχα μάθει ποτέ, αν το προηγούμενο Σάββατο δεν άκουγα αυτό που ακούτε. Καιρό είχε να μου κουνηθεί κάτι με ένα τραγούδι τόσο απλό, χωρίς κορώνες, χωρίς πολλά πολλά.

Γι΄αυτό το τραγούδι αξίζει ακόμη και να χωρίσεις. Φαντάσου το. Μήνες μετά τον αναίτιο χωρισμό θα το τραγουδάς και πάνω σου θα πέφτει και θα σε τυλίγει σαν απαλή πάχνη η θλίψη γι΄αυτό που έχασες και που λανθασμένα νόμιζες ότι είχες καταφέρει να βγάλεις απ΄τη σκέψη σου. Χαζέ. Αστειεύομαι.

Most of the time
I'm clear focused all around,
Most of the time
I can keep both feet on the ground,
I can follow the path,
I can read the signs,
Stay right with it,
when the road unwinds,
I can handle whatever I stumble upon,
I don't even notice she's gone,
Most of the time.

Most of the time
It's well understood,
Most of the time
I wouldn't change it if I could,
I can't make it all match up,
I can hold my own,
I can deal with the situation right down to the bone,
I can survive,
I can endure
And I don't even think about her
Most of the time.

Most of the time
My head is on straight,
Most of the time I'm strong enough not to hate.
I don't build up illusion 'till it makes me sick,
I ain't afraid of confusion no matter how thick
I can smile in the face of mankind.
Don't even remember what her lips felt like on mine
Most of the time.

Most of the time
She ain't even in my mind,
I wouldn't know her if I saw her
She's that far behind.
Most of the time
I can't even be sure
If she was ever with me
Or if I was with her.

Most of the time
I'm halfway content,
Most of the time
I know exactly where I went,
I don't cheat on myself,
I don't run and hide,
Hide from the feelings,
that are buried inside,
I don't compromise
and I don't pretend,
I don't even care
if I ever see her again
Most of the time.