Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Απαγορεύεται η Διείσδυση

Η Ευανθία είχε μαμά μανικιουρίστ και ζωντοχήρα επίσης, που με τη σειρά της είχε λατρεία μεγάλη για την αισθηματική λογοτεχνία. Τα Άρλεκιν αγοράζονταν σε εβδομαδιαία βάση από το περίπτερο της γωνίας και στοιβάζονταν τακτικά, πλάι στο κομοδίνο της. Σε περιόδους που η επιθυμία της να ξεχαστεί γινόταν εντονότερη, οι σελίδες πετούσαν ανάμεσα στα δάχτυλά της πιο γρήγορα από το συνηθισμένο και το βίπερ τέλειωνε πριν τελειώσει η εβδομάδα. Τότε αγόραζε απρόθυμα ένα Νόρα, που συνήθως το άφηνε μισοτελειωμένο μόλις έβγαινε ο καινούριος τίτλος, «Ο Δικός της Πρίγκηπας», «Ο Άγγελος του Έρωτα», «Ένα Αθώο Ψέμα».

Η Ευανθία ήταν μοναχοπαίδι. Περνούσε ατέλειωτες ώρες ψυχαγωγώντας τον εαυτό της τα καλοκαιρινά μεσημέρια που η μαμά κοιμόταν. Είχε μάθει να περιστρέφει το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού της ποδιού, αρχικά στη φορά του ρολογιού, στη συνέχεια ανάποδα. Μετά κατάφερε το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού. Έκανε ακόμη την κοιμισμένη, εκπαιδευόταν να ξαπλώνει ακίνητη, με κλειστά μάτια, το στήθος της να φουσκώνει ρυθμικά από βαθιές ήρεμες ανάσες, ένας αναστεναγμός πού και πού, σαν από μέσα στο όνειρο. Κάποιες φορές συνομιλούσε με ένα φανταστικό φίλο που είχε. Αλλά κι αυτός όλο τα ίδια της έλεγε, δηλαδή αυτά που ήθελε ν΄ακούσει: να κάνει κουράγιο, οι κανονικοί της γονείς θα έρχονταν σύντομα να την πάρουν, σε ένα μεγάλο σπίτι με βιβλιοθήκες από τοίχο σε τοίχο και άλλα αδέλφια. Γενικά τα περνούσε αρκετά βαρετά.

Η Ευανθία ανακάλυψε τα Άρλεκιν στα 9 της. Μαζί και τον έρωτα. Σταδιακά έπαψε να περιμένει τους κανονικούς της γονείς να έρθουν να την πάρουν κοντά τους και άρχισε να περιμένει τον Εκείνον. Με διαπεραστική ματιά, θεληματικό πηγούνι, λίγα λόγια θά ‘λεγε, πολλές ευαισθησίες θα είχε, τόσες όσες θα χρειάζονταν για να κατανοήσει την άπατη ανάγκη της για αγάπη, φροντίδα, προσοχή, χωρίς καν αυτή να του την ομολογήσει. Με στιβαρά μπράτσα και φαρδιές πλάτες, επίσης, για να σηκώνει τα βάρη της κοινής τους ζωής (στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ευανθία απέδιδε το φετίχ της κλείδας στις αμέτρητες ώρες παρακολούθησης πρωταθλημάτων κολύμβησης κατά τη διάρκεια των ατελείωτων καλοκαιρινών διακοπών, η αλήθεια όμως είναι ότι το μικρόβιο το άρπαξε από αυτά τα χρόνια του Άρλεκιν).

Για κάποιο λόγο, είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτός ο Εκείνος θα εμφανιζόταν στη ζωή της ξαφνικά, πολύ ξαφνικά. Έτσι φρόντιζε πάντα να είναι έτοιμη να τον υποδεχτεί. Καθημερινά έλιωνε στο μπάνιο και στα μπιντέ. Φαντάσου να ερχόταν ο Εκείνος και να ήθελε να της σφυρίξει τον παλλόμενο ανδρισμό του βαθιά μέσα στην τρυφερή γυναικεία φύση της – θα έπρεπε να μυρίζει γιασεμί το λιγότερο. Και τα μαλλιά της θα έπρεπε να είναι φρεσκολουσμένα, η αναπνοή δροσερή, το δέρμα βελούδινο, η κυλότα σέξυ ή ανύπαρκτη (για οικονομία χρόνου, και βέβαια κάνει λάθος όποιος πιστεύει ότι η Ευανθία γνώρισε ποτέ της την μπαμπακερή κυλότα περιόδου), το σουτιέν ανύπαρκτο (αυτό ήταν λίγο πρόβλημα, γιατί οι ηρωίδες μπορεί να είχαν σφριγηλά, στητά στήθη που ταίριαζαν στην παλάμη του Εκείνου σα νά ‘χαν φτιαχτεί ειδική παραγγελία, αλλά το στήθος της Ευανθίας ήταν νούμερο 4. Με τα πολλά, το συνήθισε). Τα ρούχα δεν είχαν καμία σημασία. Έτσι κι αλλιώς οι ηρωίδες ήταν πάντα τους κακοντυμένες, μα όταν ερχόταν η ώρα που ο Εκείνος τις καλούσε σε δείπνο, απλώς έριχναν πάνω τους ένα μεταξωτό τιραντέ φόρεμα (το μόνο καλό/ακριβό πράγμα που είχαν στη ντουλάπα τους, συνήθως σε χρώμα σμαραγδί), που όμως αναδείκνυε τέλεια τις θηλυκές τους καμπύλες, φορούσαν ένα ζευγάρι σανδάλια ψηλοτάκουνα και άφηναν κάτω τα μαλλιά τους να φανεί η αρχοντιά τους. Αγόρασε και σανδάλια. Κι ένα φόρεμα μεταξωτό σατέν ασημί, γιατί κάπου διάβασε ότι είναι κόρη της Σελήνης και γιατί το σμαραγδί είναι καλό για αγγλίδες κοκκινομάλλες, με λευκό δέρμα και πράσινα μάτια.

Ο Εκείνος ήρθε τελικά. Είχε όλο το Άρλεκιν-πακέτο κι η Ευανθία ένιωσε δικαιωμένη: μετά από τόσα χρόνια ψυχαναγκασμού, άπειρους φουσκωμένους λογαριασμούς της ΕΥΔΑΠ και αμέτρητες γυναικολογικές μολύνσεις από την έλλειψη κυλότας, επιτέλους το όνειρο πραγματοποιήθηκε. Ο Εκείνος έδειχνε να εκτιμά τη διαχρονική ετοιμότητά της να αφεθεί στα αιφνιδιαστικά του χουφτώματα και η σχέση κυλούσε από κρεβάτι σε καναπέ, σε πίσω κάθισμα αυτοκινήτου, σε τουαλέτα club, σε παραλία, σε πισίνα, σε αμμοχάλικο, σε θάλαμο νοσοκομείου.

Χρόνια μετά η Ευανθία είχε να διηγείται όμορφες ιστορίες με απρογραμμάτιστα κουτουπώματα, μακρόσυρτα πηδήματα, να περιγράφει με απίθανες λεπτομέρειες τη συγκλονιστική κλείδα του. Είχε όλο το χρόνο να το κάνει. Γιατί τον χώρισε. Κανένα Άρλεκιν δεν έλεγε ότι δεν αρκούν τα θεϊκά γαμήσια και η πάστρα για να διατηρηθεί η σχέση. Κανείς δεν της είχε πει ότι εκτός από την τρυφερή γυναικεία φύση της έπρεπε να του ανοίξει και την καρδιά της. Κι όταν εκείνος προσπάθησε να διεισδύσει μέσα της, τρόμαξε.

End of story. Χα. Αυτή δεν είναι μια ιστορία με καλό ή άσχημο τέλος. Δεν πρόκειται για μια έξυπνη ή συγκινητική ή αστεία ή whatever ιστορία. Είναι απλά ο πρόλογος αυτού που θέλω πραγματικά να γράψω κι επειδή ούτε στον εαυτό μου δε θέλω να το παραδεχτώ, έκανα έναν πρόλογο-σεντόνι για να βαρεθούν οι επίδοξοι αναγνώστες και να μη φτάσουν μέχρι εδώ. So, here's the ζουμί: Γαμώτο, Λένα, είσαι η πιο ακριβή μου φίλη, δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά κάθε τι που λες το κρατάω μέσα μου σαν θησαυρό, σαν τη μεγαλύτερη σοφία που ξεστόμισε ποτέ σοφός πάνω σ΄αυτή τη γη. Κι αυτό που μου ‘πες χθες, ότι μόνο τον εαυτό μας έχουμε και ή θ΄ανοίξουμε και θα τον αφήσουμε να βγει προς τα έξω και όποιος περάσει και κολλήσει ευπρόσδεκτος, δαφορετικά θα ζήσουμε ζωές δυστυχισμένες, γαμώτο όχι, ρε συ, αυτό είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν είσαι τρομαγμένος. Είμαι πολύ τρομαγμένη.

Ετικέτες ,

28 Comments:

Blogger Natalia said...

κούκλα, η φίλη σου είχε δίκιο. κι εγώ πρόσφατα το συνειδητοποίησα. πάντα γινόμουν αυτή που ήθελαν οι άλλοι, η ωραία γκόμενα, η τρυφερή και ταυτόχρονα καυλιάρα ερωμένη, το σκυλάκι του καναπέ και όλα τα συναφή... ο δε πρώην μου, λόγω ονόματος και ύψους αρεσκόταν να με συστήνει ως ρωσίδα... να πω κι άλλα;;; δεν νομίζω ότι χρειάζεται.
ο επόμενος γλυκειά μου, αν και όποτε έρθει, θα φροντίσω να γουστάρει ΕΜΕΝΑ!!! τρελή και παλαβή, ρομαντική και χαμένη, δυναμική και τσαμπουκά, αδύναμη και φοβισμένη... τρομαγμένη όμως, σίγουρα όχι...

3/07/2007 8:53 μ.μ.  
Blogger Leon / σουταχαπει said...

Kάντο κι΄ας φοβάσαι,
θα δείς!

3/07/2007 9:41 μ.μ.  
Blogger Leon / σουταχαπει said...

Kάντο κι΄ας φοβάσαι,
θα δείς!

3/07/2007 9:41 μ.μ.  
Blogger nosyparker said...

Τώρα κατάλαβα γιατί επικοινωνούμε εμείς οι δυο (έστω και μέσα από posts) :-/

3/07/2007 10:22 μ.μ.  
Blogger high-dry said...

σου προτεινω να ακουσεις το " I can't escape myself" απο τους sound

οπως ειχε γραψει και ο οσκαρ ουαιλντ...."η αγαπη για τον εαυτο σου ειναι ενας ερωτας που θα κρατησει μια ολοκληρη ζωη"

3/08/2007 12:21 π.μ.  
Blogger Απολλώνια said...

Δεν ξέρω αν θα κάνω σωστά. Θα μιλήσω σαν να σε είχα μπροστά μου.

Ρε γαμώ το μου, καλά κάνεις και φοβάσαι. Όποιος πεί οτι δεν φοβάται είμαι καμμένος.
Έχεις κάνει όμως εκείνο που φοβάται πιο πολύ ο άνθρωπος απο την ημέρα που παρπάτησε. Το παραδέχτηκες.
Θέλει στομάχι να το κάνεις και το ξέρεις. Και το έχεις.
Πάρε φόρα. Όταν θα είσαι έτοιμη. Όταν βαρεθείς να περιμένεις το φόβο να φύγει.
Δεν έχει σημασία να μη φοβάσαι στην τελική, σημασία έχει τι θα κάνεις με αυτό, ε;

Η επίσης φοβισμένη.
Καλημέρα και μια αγκαλιά.

3/08/2007 2:06 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Όχι βέβαια!
;-)

3/08/2007 3:16 μ.μ.  
Blogger kagelo said...

Αναρρωτιέμαι τι έχεις να χάσεις με το να "ανοίξεις". Ό,τι ήταν να χάσεις το έχεις χάσει. Από εδώ και πέρα ο μετρητής μόνο μπροστά πάει. Και το λέω πολύ σοβαρά.

3/08/2007 8:48 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Γράφε, γράφε εσύ όσο προλαβαίνεις...
Γιατί, έτσι που το πας, σύντομα κάποιος περαστικός "θαλασσόλυκος" θα ψαρέψει κάποιο από τα μπουκάλια σου και βλέπω το ξερονήσι με τον μοναχικό φοίνικα να μετατρέπεται σε βίλα των οργίων! (hopefully, σεξουαλικών και εγκεφαλικών)
Και μετά θα είσαι πάρα πολύ απασχολημένη και πάρα πολύ χαρούμενη για να κάθεσαι να γράφεις πραγματικά ωραία posts όπως αυτό... αλλά ούτε που θα σε νοιάζει...

3/08/2007 10:18 μ.μ.  
Blogger Adomiel said...

Με ξεγέλασε το ότι απέφυγες να βάλεις tag Εμμονές...! Και σε διάβασα...! Thnx για τα λιονταράκια lostάκι...! :-p

Τώρα αν πω ότι συμφωνώ με τον προλαλήσαντα sol θα φανώ ανακόλουθη; κοινότοπη ή αθεράπευτα αισιόδοξη;

Πάντως θυμάμαι ακόμα μια προτροπή σου πριν αρκετούς μήνες...! Παραλίγο να την ακολουθήσω... Δόξα το θεό τελευταία στιγμή τη γλίτωσα...! Δεν άξιζε τον κόπο τελικά...! Εσύ τι κάνεις; Ακολουθείς το δόγμα "κάνε ότι λέω κι όχι ότι κάνω";

3/08/2007 11:53 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

έτσι νόμιζες ότι θα ξεμπερδέψεις; με μια μεγαλούτσικη εισαγωγή; αν θέλεις πραγματικά να μην σε διαβάσουμε μέχρι το τέλος, γράψε μια πολύυυ μεγάλη εισαγωγή, και γράψτην άσχημα. μόνο τότε έχεις κάποιες ελπίδες.. ;)
επί της ουσίας δεν έχω να πω κάτι, όπως τα λες είναι.. ο φόβος της απόρριψης είναι πολύ μεγάλο πράγμα.. μαγκιά να τον αγνοείς, και ανθρώπινο να μην.
φιλί λοστούλα..

3/09/2007 12:16 π.μ.  
Blogger Lost said...

Dear All, νομίζω ότι βρήκα την ιδανική μουσική υπόκρουση για την Ευανθία μου, που καθόταν καλοκαιριάτικα κι έλιωνε σε ένα υποφωτισμένο εφηβικό υπνοδωμάτιο, μετρώντας τα λεπτά για να μεγαλώσει, παίζοντας κουκλοθέατρο με τα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών της (Πρωτογονισμός λέγεται αυτό, της είπε χρόνια μετά ο Εκείνος).
ΑΙR - Virgin Suicides.
Μέχρι εκεί τραβάει το σύστημα απόψε. Περισσότερα το ΣΚ.

3/09/2007 1:01 π.μ.  
Blogger alexis said...

ρε συ lost...τρόμος? φόβος το καταλαβαίνω, όλοι τον έχουμε. αλλά ο τρόμος σε παραλύει. ελπίζω να τον παλέψεις, γιατί η μοναξιά δεν παλεύεται με τίποτα...

φιλιά!

3/09/2007 10:30 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Η μοναξιά είναι πραγματικά αφόρητη. Από την άλλη, ο φόβος για τις πιθανές επιπτώσεις της προσέγγισης (απογοήτευση, απόρριψη κλπ), δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητος.
Είναι εύκολο να σου δώσω συμβουλές του τύπου "προχώρα, μη φοβάσαι, ζήσε αληθινά", αλλά ξέρω ότι στην πραγματική ζωή είναι μάλλον δύσκολο να εφαρμοστούν. Πάντως, κρίνοντας από αυτά που διαβάζω, πιστεύω ότι αδικείς λίγο τον εαυτό σου, που του αξίζουν τα καλύτερα. Καλή αναζήτηση, λοιπόν.

3/09/2007 12:10 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ξεπέρασε τους φόβους σου και κάνε το βήμα.

3/09/2007 12:16 μ.μ.  
Blogger Serenity said...

Με το φόβο αγκαλιά προχωράμε όλοι... Δε γίνεται αλλιώς...

3/09/2007 12:25 μ.μ.  
Blogger margarita said...

μου φαίνεται πως δεν έχεις καταλάβει τι ειλικρινές κείμενο έχεις γράψει
μπράβο

3/09/2007 3:01 μ.μ.  
Blogger allmylife said...

να το πω κι' εγώ.

κει με να ρα.

3/09/2007 5:29 μ.μ.  
Blogger allmylife said...

ψιτ, λοστένια,
κι' εγώ..................

3/09/2007 5:29 μ.μ.  
Blogger Sofogreg said...

Σώπα καλή μου. Φυσικά και είσαι τρομαγμένη. Κάθε έξυπνος άνθρωπος είναι.
Σου έχω καλά νέα όμως. Εκεί έξω, δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και κάποιοι που θα σε γουστάρουν γι' αυτό που πραγματικά είσαι (εύκολο αυτό!)Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που θα σε φροντίσουν, θα σε προστατεύσουν αν χρειαστεί. Και αρκετοί - τρομαγμένοι κι ίδιοι - που δεν θεωρούν τον φόβο χάντικαπ.
Together we stand, devided we fall.
Pink Floyd - Θεοί.
Φιλί.

3/10/2007 2:42 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Άι μαρή χαζιά
Μην ξεσυνιρίζισι και γουρδουπώσ' όπως ση βαστάει.
Και μην σκιάζεσαι*.

(καραγκούνικη διάλεκτος)

*υπέροχη λέξη.

3/10/2007 2:50 π.μ.  
Blogger david santos said...

Hello, Lost.
Thank you for you work.
Have nice wkend

3/10/2007 5:13 μ.μ.  
Blogger Serenity said...

Δεν ξέρω αν έχεις όρεξη, μπορεί και να μην έχεις, πάντως στο blog μου σε περιμένει μια πρόσκληση. Φιλιά :*

3/10/2007 9:20 μ.μ.  
Blogger Φωτούλα Τζιώντζου said...

Σοφή φίλη και στη τελική δεν έχεις τίποτα να χάσεις αν την ακούσεις. Και ξέρεις κάτι ζωή που τη ζεις είναι πολλά πράγματα αλλά δεν είναι αναίτια δυστυχισμένη. Γιατί για μένα το χειρότερο είναι να θρηνείς γιατί δεν έχεις τίποτα.
Το κείμενο τώρα πολυ πολύ καλή αρχή για μια μεγάλη ιστορία
Καλό σου βράδυ

3/10/2007 11:58 μ.μ.  
Blogger Lost said...

@ natalia: σου το εύχομαι
@ leon: easier said than done, dear
@ nosy: τι, είσαι κι εσύ μανικιουρίστ? :-pp (βίοι παράλληλοι, nosy)
@ alex1910: δεν είμαι σίγουρη ότι τό 'πιασα το νόημα. α, και στείλε αν θες το άσμα, δεν το γνωρίζω
@ απολλώνια: αγκαλιά, φοβισμένο μου (και φόρα)
@ τεφάλ: συνέχεια από το προηγούμενο????
@ kagelo: εσύ το λες χρόνια, εγώ δεν σε ακούω
@ sol: χαχαχα, είσαι απολαυστική (ελπίζω να είσαι ΚΑΙ σαββατογεννημένη)
@ adomiel: παρακαλώ, παρακαλώ, τα είχαμε μήνες ατάιστα, χαίρομαι που το ευχαριστηθήκατε (ρε συ, έδινα εγώ συμβουλές πριν από μήνες; και εσύ παραλίγο να τις ακολουθήσεις???)
@ deadend: γλυκάκι, υπάρχουν κι άλλοι φόβοι απ΄αυτόν της απόρριψης. σου εύχομαι να μην τους πάρεις μυρωδιά. ποτέ. φιλιά
@ thrills&chills: μια ιδέα είναι όλα, κι η μοναξιά μια ιδέα είναι. τελευταία έχει γίνει και συνήθεια, οπότε no problem. φιλιά in your face
@no-name: ευχαριστώ για τα καλά λόγια
@ σεξπυρ: βλ. leon
@ serenity: αυτό δεν μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο φοβισμένοι, δυστυχώς. σε φιλώ (κι ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, απλώς θα πάρει λίγο χρόνο, δεν σε πειράζει ελπίζω)
@ γούνινο μποτάκι: σμουτσσσ
@ λιλένη: ζηλιάρα..........
@ sofo: είσαι μοναδικός στο να λες ακριβώς αυτά που θέλω να ακούσω. σ΄ευχαριστώ, κι ας μην τα πιστεύω πάντα
@ pascal: μι σκιάχνς όταν μλας έτσ (γουρδουπώσ'? γουρδουπώσ'?? γουρδουπώσ'???)
@ david: thanks, best wishes
@ νερίνα: δεν υπάρχει ζωή αναίτια δυστυχισμένη, λες? έχω μέρικές υπόψη μου (όχι τη δική μου, δεν είμαι αγνώμων). Όσο για την Ευανθία, νομίζω τα έφαγε τα ψωμιά της, μετά την 20η φορά που άκουσε το virgin suicides, έκοψε φλέβες

3/12/2007 12:30 π.μ.  
Blogger Aurelia Aurita said...

Να τον ανοίγουμε,ναι.Όμως μόνο άμα μπορούμε να τον υπερασπιστούμε σα νά'ταν ότι πολυτιμότερο έχουμε...Αλλιώς θα μας τον κατασπαράξουν

3/12/2007 1:12 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

*Lost: Ναι, το ξέρω... Take your time :)

3/12/2007 3:16 μ.μ.  
Blogger Παράξενος said...

Πολύ βαθύ κείμενο.
Μπράβο.

3/20/2007 10:37 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker