Απαγορεύεται η Διείσδυση

Η Ευανθία είχε μαμά μανικιουρίστ και ζωντοχήρα επίσης, που με τη σειρά της είχε λατρεία μεγάλη για την αισθηματική λογοτεχνία. Τα Άρλεκιν αγοράζονταν σε εβδομαδιαία βάση από το περίπτερο της γωνίας και στοιβάζονταν τακτικά, πλάι στο κομοδίνο της. Σε περιόδους που η επιθυμία της να ξεχαστεί γινόταν εντονότερη, οι σελίδες πετούσαν ανάμεσα στα δάχτυλά της πιο γρήγορα από το συνηθισμένο και το βίπερ τέλειωνε πριν τελειώσει η εβδομάδα. Τότε αγόραζε απρόθυμα ένα Νόρα, που συνήθως το άφηνε μισοτελειωμένο μόλις έβγαινε ο καινούριος τίτλος, «Ο Δικός της Πρίγκηπας», «Ο Άγγελος του Έρωτα», «Ένα Αθώο Ψέμα».

Η Ευανθία ήταν μοναχοπαίδι. Περνούσε ατέλειωτες ώρες ψυχαγωγώντας τον εαυτό της τα καλοκαιρινά μεσημέρια που η μαμά κοιμόταν. Είχε μάθει να περιστρέφει το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού της ποδιού, αρχικά στη φορά του ρολογιού, στη συνέχεια ανάποδα. Μετά κατάφερε το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού. Έκανε ακόμη την κοιμισμένη, εκπαιδευόταν να ξαπλώνει ακίνητη, με κλειστά μάτια, το στήθος της να φουσκώνει ρυθμικά από βαθιές ήρεμες ανάσες, ένας αναστεναγμός πού και πού, σαν από μέσα στο όνειρο. Κάποιες φορές συνομιλούσε με ένα φανταστικό φίλο που είχε. Αλλά κι αυτός όλο τα ίδια της έλεγε, δηλαδή αυτά που ήθελε ν΄ακούσει: να κάνει κουράγιο, οι κανονικοί της γονείς θα έρχονταν σύντομα να την πάρουν, σε ένα μεγάλο σπίτι με βιβλιοθήκες από τοίχο σε τοίχο και άλλα αδέλφια. Γενικά τα περνούσε αρκετά βαρετά.

Η Ευανθία ανακάλυψε τα Άρλεκιν στα 9 της. Μαζί και τον έρωτα. Σταδιακά έπαψε να περιμένει τους κανονικούς της γονείς να έρθουν να την πάρουν κοντά τους και άρχισε να περιμένει τον Εκείνον. Με διαπεραστική ματιά, θεληματικό πηγούνι, λίγα λόγια θά ‘λεγε, πολλές ευαισθησίες θα είχε, τόσες όσες θα χρειάζονταν για να κατανοήσει την άπατη ανάγκη της για αγάπη, φροντίδα, προσοχή, χωρίς καν αυτή να του την ομολογήσει. Με στιβαρά μπράτσα και φαρδιές πλάτες, επίσης, για να σηκώνει τα βάρη της κοινής τους ζωής (στα χρόνια που ακολούθησαν, η Ευανθία απέδιδε το φετίχ της κλείδας στις αμέτρητες ώρες παρακολούθησης πρωταθλημάτων κολύμβησης κατά τη διάρκεια των ατελείωτων καλοκαιρινών διακοπών, η αλήθεια όμως είναι ότι το μικρόβιο το άρπαξε από αυτά τα χρόνια του Άρλεκιν).

Για κάποιο λόγο, είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτός ο Εκείνος θα εμφανιζόταν στη ζωή της ξαφνικά, πολύ ξαφνικά. Έτσι φρόντιζε πάντα να είναι έτοιμη να τον υποδεχτεί. Καθημερινά έλιωνε στο μπάνιο και στα μπιντέ. Φαντάσου να ερχόταν ο Εκείνος και να ήθελε να της σφυρίξει τον παλλόμενο ανδρισμό του βαθιά μέσα στην τρυφερή γυναικεία φύση της – θα έπρεπε να μυρίζει γιασεμί το λιγότερο. Και τα μαλλιά της θα έπρεπε να είναι φρεσκολουσμένα, η αναπνοή δροσερή, το δέρμα βελούδινο, η κυλότα σέξυ ή ανύπαρκτη (για οικονομία χρόνου, και βέβαια κάνει λάθος όποιος πιστεύει ότι η Ευανθία γνώρισε ποτέ της την μπαμπακερή κυλότα περιόδου), το σουτιέν ανύπαρκτο (αυτό ήταν λίγο πρόβλημα, γιατί οι ηρωίδες μπορεί να είχαν σφριγηλά, στητά στήθη που ταίριαζαν στην παλάμη του Εκείνου σα νά ‘χαν φτιαχτεί ειδική παραγγελία, αλλά το στήθος της Ευανθίας ήταν νούμερο 4. Με τα πολλά, το συνήθισε). Τα ρούχα δεν είχαν καμία σημασία. Έτσι κι αλλιώς οι ηρωίδες ήταν πάντα τους κακοντυμένες, μα όταν ερχόταν η ώρα που ο Εκείνος τις καλούσε σε δείπνο, απλώς έριχναν πάνω τους ένα μεταξωτό τιραντέ φόρεμα (το μόνο καλό/ακριβό πράγμα που είχαν στη ντουλάπα τους, συνήθως σε χρώμα σμαραγδί), που όμως αναδείκνυε τέλεια τις θηλυκές τους καμπύλες, φορούσαν ένα ζευγάρι σανδάλια ψηλοτάκουνα και άφηναν κάτω τα μαλλιά τους να φανεί η αρχοντιά τους. Αγόρασε και σανδάλια. Κι ένα φόρεμα μεταξωτό σατέν ασημί, γιατί κάπου διάβασε ότι είναι κόρη της Σελήνης και γιατί το σμαραγδί είναι καλό για αγγλίδες κοκκινομάλλες, με λευκό δέρμα και πράσινα μάτια.

Ο Εκείνος ήρθε τελικά. Είχε όλο το Άρλεκιν-πακέτο κι η Ευανθία ένιωσε δικαιωμένη: μετά από τόσα χρόνια ψυχαναγκασμού, άπειρους φουσκωμένους λογαριασμούς της ΕΥΔΑΠ και αμέτρητες γυναικολογικές μολύνσεις από την έλλειψη κυλότας, επιτέλους το όνειρο πραγματοποιήθηκε. Ο Εκείνος έδειχνε να εκτιμά τη διαχρονική ετοιμότητά της να αφεθεί στα αιφνιδιαστικά του χουφτώματα και η σχέση κυλούσε από κρεβάτι σε καναπέ, σε πίσω κάθισμα αυτοκινήτου, σε τουαλέτα club, σε παραλία, σε πισίνα, σε αμμοχάλικο, σε θάλαμο νοσοκομείου.

Χρόνια μετά η Ευανθία είχε να διηγείται όμορφες ιστορίες με απρογραμμάτιστα κουτουπώματα, μακρόσυρτα πηδήματα, να περιγράφει με απίθανες λεπτομέρειες τη συγκλονιστική κλείδα του. Είχε όλο το χρόνο να το κάνει. Γιατί τον χώρισε. Κανένα Άρλεκιν δεν έλεγε ότι δεν αρκούν τα θεϊκά γαμήσια και η πάστρα για να διατηρηθεί η σχέση. Κανείς δεν της είχε πει ότι εκτός από την τρυφερή γυναικεία φύση της έπρεπε να του ανοίξει και την καρδιά της. Κι όταν εκείνος προσπάθησε να διεισδύσει μέσα της, τρόμαξε.

End of story. Χα. Αυτή δεν είναι μια ιστορία με καλό ή άσχημο τέλος. Δεν πρόκειται για μια έξυπνη ή συγκινητική ή αστεία ή whatever ιστορία. Είναι απλά ο πρόλογος αυτού που θέλω πραγματικά να γράψω κι επειδή ούτε στον εαυτό μου δε θέλω να το παραδεχτώ, έκανα έναν πρόλογο-σεντόνι για να βαρεθούν οι επίδοξοι αναγνώστες και να μη φτάσουν μέχρι εδώ. So, here's the ζουμί: Γαμώτο, Λένα, είσαι η πιο ακριβή μου φίλη, δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά κάθε τι που λες το κρατάω μέσα μου σαν θησαυρό, σαν τη μεγαλύτερη σοφία που ξεστόμισε ποτέ σοφός πάνω σ΄αυτή τη γη. Κι αυτό που μου ‘πες χθες, ότι μόνο τον εαυτό μας έχουμε και ή θ΄ανοίξουμε και θα τον αφήσουμε να βγει προς τα έξω και όποιος περάσει και κολλήσει ευπρόσδεκτος, δαφορετικά θα ζήσουμε ζωές δυστυχισμένες, γαμώτο όχι, ρε συ, αυτό είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν είσαι τρομαγμένος. Είμαι πολύ τρομαγμένη.