I see dead people - again

ΒΟΗΘΕΙΑ, ο μακαρίτης ξανάρχεται

Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Ή μήπως κάθε οργασμός είναι ένας μικρός θάνατος; Whatever, ας μείνουμε στην πρώτη εκδοχή. Στην αρχή έρχεται η άρνηση. Όχι, δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό, που ξεροστάλιασα να πάρω διπλά εισιτήρια για το Μάριο Φραγκούλη και τη ρώσικη ορχήστρα του στο Ηρώδειο, που έχω δώσει προκαταβολή για το Θεός να το κάνει τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου στην ερωτική Θεσσαλονίκη, που πήρα καινούριες κουρτίνες από το ΙΚΕΑ και «κάποια στιγμή το Σαββατοκύριακο» θα τις κρεμάσουμε κ.λπ.

Σιγά σιγά το κενό του άλλου έρχεται και κατακάθεται στη ζωή σου, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση στο φρεσκοσκουπισμένο σου παρκέ, αν μένεις επί της Βασιλίσσης Σοφίας και ανοίξεις το παράθυρο για περισσότερα από 5 λεπτά. Και αρχίζεις να τον κλαις τον μακαρίτη. Κάθε πρωί εμφανίζεσαι στο γραφείο με τέτοια όψη υγείας που μπορείς να συγκριθεί μόνο με το πράσινο φαρμακωμένο κοριτσάκι σ΄εκείνη την ταινία με τον Bruce Willis και το βλαμμένο που όλο έλεγε «I see dead people”. Γιατί δεν φτάνει που τον κλαις τον μακαρίτη ολημερίς και τι να σου κάνουν οι La Prairie όλου του κόσμου, αλλά τον βλέπεις κι όλη την ώρα μπροστά σου, στον ύπνο (πραγματικά) και στον ξύπνιο σου (όχι πραγματικά).

Το μυαλό σου παίζει κάθε πιθανή ταινία με τον μακαρίτη, ξεκινώντας από τα love stories:
- Ο μακαρίτης και το πρώτο σαββατοκύριακό σας στο σπίτι να κάνετε sex και να παραγγέλνετε delivery / στη Στεμνίτσα φθινόπωρο και τα φύλλα να έχουν βαφτεί κίτρινα και κόκκινα ταυτοχρόνως / σε spa, παστωμένοι με λάσπη από φύκια / στο χωριό του, να σου γνωρίζει τον κουφό αιωνόβιο παπού του που επιπλέον έχει Αλτσχάιμερ και μέσα σε μισή ώρα σε έχει ρωτήσει 6 φορές «τίνος είσ’ εσύ;»
- Ο μακαρίτης τα Χριστούγενα / το Πάσχα / το Καλοκαίρι 2003/ στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004
- Ο μακαρίτης σε κάθε γωνιά της πόλης, στην οποία έχετε ζήσει μαζί και στην οποία δυστυχώς για σένα εξακολουθείς να ζεις

Στη συνέχεια περνάς στα hardcore:
- O μακαρίτης και εκείνη η φορά που ήσουν απαίσια γιατί είχες άποψη αντίθετη από τη δική του και μάλιστα τόλμησες να την εκφράσεις μπροστά σε άλλους, αφού ξέρεις καλά ότι τον ενοχλεί να τον υποτιμάς με αυτόν τον τρόπο, άρα δεν σέβεσαι τις ευαισθησίες του και πού θα σας βγάλει άραγε αυτή σου η συμπεριφορά σε 5 χρόνια / γύρισες από το γραφείο στις 11 το βράδυ και αυτός ήταν μόνος όλη την ημέρα (γιατί αυτός ψάχνει τη σωστή δουλειά, δηλαδή εκείνη που θα τον πληρώνουν 6 χιλιάρικα καθαρά) σε ένα σπίτι αχούρι και αντί να πιάσεις να μαζέψεις το αχούρι και να φτιάξεις και κανένα φαϊ της προκοπής έπεσες να ρημαδοκοιμηθείς γιατί αύριο έχεις πολύ δύσκολη μέρα και πού θα σας βγάλει αυτή σου η συμπεριφορά σε 5 χρόνια που θα υπάρχει κι ένα παιδί / ήταν Παρασκευή βράδυ και ευθαρσώς σου δήλωσε ότι θα βγει, όπως και τα 3 προηγούμενα βράδια, μόνος του κι εσύ παραξενεύτηκες γιατί ο μουρόχαυλος –που λεν και στο χωριό σου- είχε μήνες να ξεκολλήσει από το PC, πόσο μάλλον να βγει μόνος του κι έψαξες το κινητό του κι όποιος ψάχνει βρίσκει κι εσύ βρήκες τη Χριστίνα που σου εξομολογήθηκε ότι τη γνώρισε στο internet και με ποιο δικαίωμα ψάχνεις τα προσωπικά του δεδομένα????

Και τότε είναι που περνάς στη φάση αϊσιχτίρ. Και σκίζεις τις φωτογραφίες. Και βάφεις τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε. Και κάνεις μια ξεγυρισμένη χαλάουα. Και πίνεις ένα μπουκάλι βότκα. Και βγαίνεις. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Τα παραπάνω, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές, είναι σε όλους πιστεύω γνώριμα. Ο λόγος που τα αναφέρω είναι γιατί δεν αποτελούν παρά την εισαγωγή στην κεντρική διαπίστωση τούτου του post: Ζουν ανάμεσά μας κάποιες γυναίκες (πόσες δεν ξέρω, μέχρι τώρα μόνο μία έχω συναντήσει, εμένα) που τα παραπάνω τα έχουν περάσει ίδια κι απαράλλαχτα τουλάχιστον 8 φορές. Με τον ίδιο γκόμενο. Που, αν και μακαρίτης, γυρνά ξανά και ξανά στη ζωή τους όπως οι νεκροί που ταλαιπωρούν το βλαμμένο στην 6η αίσθηση. Κι αυτές, αντί να σταυροκοπηθούν, να φορέσουν μια πλεξούδα σκόρδα για κασκόλ, να κάνουν ένα ευχέλαιο, που λέει ο λόγος, κάνουν χώρο στη ζωή και στο κρεβάτι τους. Ίσως γιατί ανάμεσα στις επισκέψεις του μακαρίτη κατάφερουν να χτίσουν λίγη από την αυτοπεποίθηση που είχαν πριν τον γνωρίσουν, να ανακτήσουν λίγη από την πίστη στη ζωή και στους ανθρώπους, να πάρουν μια ελεύθερη ανάσα. Και πού θα τις πάει αυτή η συμπεριφορά????

O Εφιάλτης από το Παρελθόν

Φτάνει η στιγμή που δεν έχεις δικαιολογία –για τους άλλους ή για τον ίδιο σου τον εαυτό. Πρέπει να βγεις. Για ένα ποτό. Χωρίς προσδοκίες. Επαναλαμβάνεις τη διαδικασία scrub, μάσκα, προσθέτεις μάσκα ματιών γιατί ο μαύρος κύκλος σε κάνει να μοιάζεις με συγγενή α’ βαθμού του Χρήστου Πάρλα (αυτού με το ζιβάγκο από τα 70’s), ντύνεσαι, βάφεσαι. Είναι γεγονός. Θα βγεις. Ένα χρόνο μετά.

Στον δρόμο για την παραλιακή εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια πανικού.

- Δεν την παλεύω, φιλενάδα, επαναλαμβάνεις στη σπλαχνική ψυχή που της έλαχε ο κλήρος να σε φορτωθεί.

Απτόητη αυτή, σε οδηγεί στο smart party. Εκλογικεύεις επί ένα εικοσάλεπτο (είχε κίνηση η παραλιακή). Θα βρεις γκόμενο, θα περάσεις καλά, σιγά μωρέ τώρα, αυτά εσύ τα ‘χεις φάει με το κουτάλι.

Κάτω οι ώμοι, έξω το στήθος, ρουφάς περίνεο και φτάνεις στη ρημαδο-είσοδο αποφασισμένη να βγάλεις κι αυτή τη νύχτα. Και ο εφιάλτης ξεκινά.

Λένε ότι ο έρωτας μπορεί να σε βρει εκεί που δεν το περιμένεις. Κατεβάζεις π.χ. τα σκουπίδια με μια γκρι ξεχειλωμένη φόρμα και λαδωμένα μαλλιά και τσουπ, ο Έρωτας παρκάρει δίπλα στον σκουπιδοντενεκέ. Δεν μου ‘χει τύχει. Ή ας πούμε κατεβαίνεις στη Μαβίλη για ένα βρώμικο κι εκεί που το δαγκώνεις (μαγιονέζες, μουστάρδες και λάχανο) ο Έρωτας σε καρφώνει από απέναντι. Κι έχεις κι ένα τεράστιο σπυρί στη μύτη. Ούτε αυτό μου έχει τύχει. Δεν τρώω βρώμικα. Αυτό όμως που μου έχει τύχει άπειρες φορές είναι να συναπαντηθώ με Ε.Α.Τ.Π. και να είμαι στη χειρότερη δυνατή κατάσταση που μπορώ να βρεθώ. Ο Εφιάλτης Από Το Παρελθόν μπορεί να είναι (in random order σιχτιρίσματος): ο γκόμενος-απωθημένο, ο γκόμενος-πρώτος έρωτας-που ποτέ δεν ξεπέρασες, ο γκόμενος-που γνώρισες στις διακοπές-έκανες sex-και εξαφανίστηκε αμέσως μετά-χωρίς να αφήσει ίχνη, η συμμαθήτρια που σου έκλεψε τη σημαία μέσα απ’ τα χέρια-αλλά χέστηκες γιατί φορούσε πατομπούκαλα και δεν είχε ποτέ της σταυρώσει γκόμενο, ο γκόμενος-που γνώρισες στις διακοπές-σε φλέρταρε-αλλά απέρριψες-γιατί πιστεύεις ότι αξίζεις κάτι πολύ καλύτερο, η φίλη-φίδι-που σου συμπαραστεκόταν στο χωρισμό-και την ίδια στιγμή την έπεφτε στο γκόμενό σου. Η χειρότερη δυνατή κατάσταση ποικίλει ανάλογα με την περίσταση: μαρούλι στο δόντι, πέντε κιλά πάνω από το κανονικό, φρεσκοχωρισμένη με την αυτοπεποίθηση χαμένη κάπου σ΄έναν άγνωστο τόπο, ντίρλα στα dry martini και στην αγκαλιά ελεεινού τύπου που υπό ΚΣ δεν θα έφτυνες, με καταστροφικό κούρεμα/βαφή/ντεκαπάζ, με φαγωμένα νύχια, λίγο πριν τη χαλάουα κ.λπ.

Η φίλη-φίδι στεκόταν στην είσοδο του club. Δώδεκα χρόνια μετά από την τελευταία φορά που την είδες. Δεν ήταν promoter. Έκανε το party. Αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι δεν υπάρχει Θεός. Σε αναγνωρίζει, σε αγκαλιάζει, σε φιλά. Είσαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν υπάρχει Θεός. Καρφώνεται στα σιδεράκια που αποφάσισες να βάλεις δώδεκα χρόνια μετά. Αν είχες την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν υπάρχει Θεός, την έχασες. Δώδεκα χρόνια μετά φοράς σιδεράκια, περιμένεις περίοδο και νιώθεις σαν το ανθρωπάκι της Μισελέν, είναι η πρώτη φορά εδώ κι ένα χρόνο που αποφασίζεις να πας σε club, είσαι στα πρόθυρα μιας κρίσης πανικού γιατί δεν την παλεύεις με τόσο κόσμο γύρω σου και ο Ε.Α.Τ.Π. είναι εκεί, στην υποδοχή, όλο χαμόγελα, όπως αρμόζει σε μια οικοδέσποινα.

Αν υπήρχε Θεός θα σε είχε με κάποιο τρόπο προειδοποιήσει ώστε να μην πας στο γαμω-πάρτυ. Ή τουλάχιστον να είχες κάνει pilates και αιματηρή δίαιτα τους 3 προηγούμενους μήνες, να είχες βάλει τα σιδεράκια στα 12 σου όπως όλα τα παιδιά, να είχες πάει κομμωτήριο, να είχες πάρει προαγωγή, να είχες πάει στο πάρτυ με έναν δίμετρο μελαχροινό που θα σε κοιτά στα μάτια κι εκεί μπροστά στον Ε.Α.Τ.Π. θα γονατίσει και θα σου κάνει πρόταση γάμου με ένα μονόπετρο-νταμάρι.

Η βραδιά έχει γαμηθεί. Ο D.J. παίζει 80’s. Σε μια αυτοσχέδια πίστα ανεβαίνει μια κοπέλα με τζιν παντελόνι 2 νούμερα μικρότερο μέσα από καστόρινες μπότες (είμαστε σε μαγαζί της παραλιακής, τέλη Σεπτεμβρίου, κι όλοι γύρω φοράνε κοντομάνικα και πέδιλα) και τραγουδάει «σε πρώτη πανελλήνια μετάδοση»το τραγούδι του Smart (Smart you are so hot, Smart you are so nice, Smart I love you blah blah blah). Ο Σπαλιάρας μιλά στην κάμερα του Star. O Φουστάνος περνά από δίπλα σου και είσαι έτοιμη να τον παρακαλέσεις να φέρει τη μύτη σου στα ίσια της μπας και αξιωθείς μια καλύτερη ζωή. Τελικά αποφασίζεις να φύγεις ενώ εύχεσαι από μέσα σου να αρχίσει σύντομα ο Παπακαλιάτης για να έχεις μια καλή δικαιολογία να απορρίπτεις τέτοιου τύπου προσκλήσεις. ΑΜΗΝ.

Ραντεβού στο ΚΑΤ

Όλα ξεκινούν από ένα γλίστρημα της τύχης.

Εκεί που το δεκάποντο σκαλώνει στο σπασμένο πεζοδρόμιο κι η τύχη είναι έτοιμη να φάει μια σούπα περιoπής, δίπλα της βρίσκεται Εκείνος. Να’ ναι που το σύμπαν συνωμότησε για να γίνει πραγματικότητα το όνειρό της, να’ ναι που μια πεταλούδα πέταξε στο Τόκυο κι ένας σεισμός έγινε στην Καλιφόρνια? Τι σημασία έχει? Εκείνος –ψηλός, μελαχροινός, με φαρδιές πλάτες και cabrio- βρίσκεται τη σωστή στιγμή δίπλα της, απλώνει τα στοιβαρά του μπράτσα και τη συγκρατεί. Εκείνη τον κοιτάζει με μάτια-πιατάκια του γλυκού γεμάτα από ευγνωμοσύνη. Την κοιτάζει κι εκείνος. Μένουν να κοιτάζονται σε freeze frame. Το αποσμητικό του έχει πικάντικες νότες μαύρου πιπεριού και musk, πολύ musk παναγία μου. Ή μήπως είναι η φυσική του μυρωδιά, συνδυασμός ανδρικών ορμονών, αέρα επιτυχίας και 1 ώρας στο γυμναστήριο κα-θη-με-ρι-νά? Ποιος χέστηκε? Ο κόσμος γύρω τους έχει σταθεί να πάρει μια ανάσα, ίσως τώρα που το σκέφτομαι και να μην υπάρχει κόσμος, ποιος τον γαμεί τον κόσμο, εδώ μιλάμε για την αρχή ενός έρωτα χολυγουντιανών προδιαγραφών. Σκηνές ευτυχίες περνάνε σε fast forward: το πρώτο εκστατικό φιλί, η πρόταση γάμου με φόντο το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη, το πέταγμα της ανθοδέσμης, ο πρώτος υπέρηχος με κείνον να της κρατά το χέρι, ο ξανθός μπόμπιρας να κάνει λαμπόγυαλο τη μεζονέτα ενώ εκείνη χαϊδεύει γαλήνια τη φουσκωμένη στο δεύτερο καρπό του έρωτα κοιλιά της. CUT.

Κάποιες άλλες φορές η τύχη σωριάζεται στο πάτωμα αβοήθητη κιαι, ένεκα το δεκάποντο, παθαίνει το λιγότερο ένα χοντρό διάστρεμμα. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια η δική μου τύχη μ’ έχει κάνει την καλύτερη πελάτισσα του ΚΑΤ.

About last night

Το πρόγραμμα απόψε λέει ότι θα αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι με ένα πάρτυ γύρω από την πισίνα του Hilton. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, ο σωστός τρόπος για να αποχαιρετήσεις το καλοκαίρι είναι να φοράς άσπρα, εξ ου και το dress code επιβάλλει white casual και το ίδιο το πάρτυ λέγεται white party. Κι εγώ που νόμιζα ότι άσπρα φοράνε μόνο οι Βραζιλιάνοι την Πρωτοχρονιά. Πού να τρέχω τώρα με τα άσπρα??? Άσε που θα φανεί ότι αποχαιρέτησα το μαύρισμά μου πολύ πριν αποχαιρετήσω το καλοκαίρι. Μήπως να κάτσω να δω 3 DVD στη σειρά? Θα συμβουλευτώ τους πλανήτες. Λένε να κάτσω να δω 3 DVD. Ας αυτοσχεδιάσω:

«Ο κόσμος φτιάχτηκε για σένα, μικρέ Καρκίνε. Ακόμη κι αν η διέλευση του Κρόνου (ξέρω, ξέρω, αυτό τέλειωσε το καλοκαίρι του 2005, αλλά με το άγχος αποχωρισμού που με βασανίζει δεν μπορώ να αφήσω τον Κρόνο να φύγει έτσι εύκολα) τα τελευταία δυόμιση χρόνια από το ζώδιό σου κάνει το παραπάνω να ακούγεται αστείο, είναι αλήθεια. Λάδωσε τις σκουριασμένες σου αρθρώσεις με αρωματική κρέμα σώματος. Βάλε το πιο λαμπερό σου χαμόγελο –ακόμη κι αν οι φωνές στο μυαλό σου που λένε «Γέλα Παλιάτσο» είναι πολύ δυνατές- και βγες να κατακτήσεις όλα αυτά που η διέλευση της Παρθένου στο φιλικό ζώδιο των Ιχθύων σου προσφέρει στο πιάτο.»

Αρωματική κρέμα σώματος. Τικ.
Λαμπερό χαμόγελο. Τικ.
Φωνές που λένε «Γέλα Παλιάτσο». Τικ.
Ελαφριά κυτταρίτιδα που ξεκινά από το εσωτερικό των μηρών και συνεχίζει κομμάτι πιο πληθωρική έως τους γλουτούς (sic). Τικ.
Δεν πειράζει, η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα. Απόψε θα βγω και θα κατακτήσω όλα αυτά που η τσάρκα της σπλαχνικής Αφροδίτης μου προσφέρει στο πιάτο. Aπό Δευτέρα θα λογαριαστώ με την κυτταρίτιδα.

Λοιπές ενέργειες άξιες να καταχωρηθούν σε λίστα με Τικ:
- επαγγελματικό pedicure και βάψιμο νυχιών με κόκκινο βερνίκι, ονόματι Ferrari (το κόκκινο, όχι το βερνίκι)
- επαγγελματικό manicure και βάψιμο νυχιών με το ομώνυμο κόκκινο
- επαγγελματική αποτρίχωση ολούθενες
(Κόστος όλων των παραπάνω σε χρήμα: 120 ευρώ, Κόστος σε χρόνο: 3 ατελείωτες ώρες, Αξία: ανεκτίμητη, Πόνος στον κηρυγμένο πόλεμο ενάντια στην τριχοφυϊα: ανυπολόγιστος, Άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη για να μην χαλάσει το manicure: 4 + 1 κατσαρόλα)
- scrub προσώπου με κουκούτσια ελιά ή κάτι τέτοιο δυσοίωνο
- υδατική μάσκα αγγουριού

Τα δελτία ειδήσεων ούρλιαζαν από χτες ότι ο κατακλυσμός του Νώε – the sequel είναι προ των πυλών. Ε, λοιπόν, είχαν δίκιο. Η ανταπόκριση του «συνδέσμου» από το χώρο διεξαγωγής του White Party μιλά για μεταφορά του σε μίζερη αίθουσα εκδηλώσεων. Το σχέδιο «βρωμερέ Κρόνε, ήρθε η ώρα να πάρω πίσω ό,τι μου στέρησες με τη βοήθεια της σουρτουκο-Αφροδίτης» χλωμιάζει. Ο ενθουσιασμός αντικαθίσταται από απογοήτευση. Εντάξει τώρα, τι είχαμε τι χάσαμε...Θα δω τα 3 DVD που λέγαμε. Θα φάω μισό κιλό παγωτό σοκολάτα. Χα. Για να πάρω DVD και παγωτό πρέπει να βγω από το σπίτι μέσα στη βροχή. Δε γαμεί, θα δω Παπακαλιάτη και θα φάω Merenda από την κατάψυξη. Κρόνε, φάε τη σκόνη μου (by the way, πολύ ακριβή παραγωγή το Δυο μέρες μόνο, ολόκληρο σκάφος του λιμεναρχείου και ελικόπτερο βλέπω, να μη μιλήσω για το ότι ο ήρωας-σεναριογράφος-Παπακαλιάτης μένει στο prive του Island και πληρώνει 200 ευρώ τη μέρα για φυσικοθεραπεία. Ξαφνικά νιώθω φτωχή και μίζερη).