Ραντεβού στο ΚΑΤ

Όλα ξεκινούν από ένα γλίστρημα της τύχης.

Εκεί που το δεκάποντο σκαλώνει στο σπασμένο πεζοδρόμιο κι η τύχη είναι έτοιμη να φάει μια σούπα περιoπής, δίπλα της βρίσκεται Εκείνος. Να’ ναι που το σύμπαν συνωμότησε για να γίνει πραγματικότητα το όνειρό της, να’ ναι που μια πεταλούδα πέταξε στο Τόκυο κι ένας σεισμός έγινε στην Καλιφόρνια? Τι σημασία έχει? Εκείνος –ψηλός, μελαχροινός, με φαρδιές πλάτες και cabrio- βρίσκεται τη σωστή στιγμή δίπλα της, απλώνει τα στοιβαρά του μπράτσα και τη συγκρατεί. Εκείνη τον κοιτάζει με μάτια-πιατάκια του γλυκού γεμάτα από ευγνωμοσύνη. Την κοιτάζει κι εκείνος. Μένουν να κοιτάζονται σε freeze frame. Το αποσμητικό του έχει πικάντικες νότες μαύρου πιπεριού και musk, πολύ musk παναγία μου. Ή μήπως είναι η φυσική του μυρωδιά, συνδυασμός ανδρικών ορμονών, αέρα επιτυχίας και 1 ώρας στο γυμναστήριο κα-θη-με-ρι-νά? Ποιος χέστηκε? Ο κόσμος γύρω τους έχει σταθεί να πάρει μια ανάσα, ίσως τώρα που το σκέφτομαι και να μην υπάρχει κόσμος, ποιος τον γαμεί τον κόσμο, εδώ μιλάμε για την αρχή ενός έρωτα χολυγουντιανών προδιαγραφών. Σκηνές ευτυχίες περνάνε σε fast forward: το πρώτο εκστατικό φιλί, η πρόταση γάμου με φόντο το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη, το πέταγμα της ανθοδέσμης, ο πρώτος υπέρηχος με κείνον να της κρατά το χέρι, ο ξανθός μπόμπιρας να κάνει λαμπόγυαλο τη μεζονέτα ενώ εκείνη χαϊδεύει γαλήνια τη φουσκωμένη στο δεύτερο καρπό του έρωτα κοιλιά της. CUT.

Κάποιες άλλες φορές η τύχη σωριάζεται στο πάτωμα αβοήθητη κιαι, ένεκα το δεκάποντο, παθαίνει το λιγότερο ένα χοντρό διάστρεμμα. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια η δική μου τύχη μ’ έχει κάνει την καλύτερη πελάτισσα του ΚΑΤ.