I see dead people - again

ΒΟΗΘΕΙΑ, ο μακαρίτης ξανάρχεται

Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Ή μήπως κάθε οργασμός είναι ένας μικρός θάνατος; Whatever, ας μείνουμε στην πρώτη εκδοχή. Στην αρχή έρχεται η άρνηση. Όχι, δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό, που ξεροστάλιασα να πάρω διπλά εισιτήρια για το Μάριο Φραγκούλη και τη ρώσικη ορχήστρα του στο Ηρώδειο, που έχω δώσει προκαταβολή για το Θεός να το κάνει τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου στην ερωτική Θεσσαλονίκη, που πήρα καινούριες κουρτίνες από το ΙΚΕΑ και «κάποια στιγμή το Σαββατοκύριακο» θα τις κρεμάσουμε κ.λπ.

Σιγά σιγά το κενό του άλλου έρχεται και κατακάθεται στη ζωή σου, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση στο φρεσκοσκουπισμένο σου παρκέ, αν μένεις επί της Βασιλίσσης Σοφίας και ανοίξεις το παράθυρο για περισσότερα από 5 λεπτά. Και αρχίζεις να τον κλαις τον μακαρίτη. Κάθε πρωί εμφανίζεσαι στο γραφείο με τέτοια όψη υγείας που μπορείς να συγκριθεί μόνο με το πράσινο φαρμακωμένο κοριτσάκι σ΄εκείνη την ταινία με τον Bruce Willis και το βλαμμένο που όλο έλεγε «I see dead people”. Γιατί δεν φτάνει που τον κλαις τον μακαρίτη ολημερίς και τι να σου κάνουν οι La Prairie όλου του κόσμου, αλλά τον βλέπεις κι όλη την ώρα μπροστά σου, στον ύπνο (πραγματικά) και στον ξύπνιο σου (όχι πραγματικά).

Το μυαλό σου παίζει κάθε πιθανή ταινία με τον μακαρίτη, ξεκινώντας από τα love stories:
- Ο μακαρίτης και το πρώτο σαββατοκύριακό σας στο σπίτι να κάνετε sex και να παραγγέλνετε delivery / στη Στεμνίτσα φθινόπωρο και τα φύλλα να έχουν βαφτεί κίτρινα και κόκκινα ταυτοχρόνως / σε spa, παστωμένοι με λάσπη από φύκια / στο χωριό του, να σου γνωρίζει τον κουφό αιωνόβιο παπού του που επιπλέον έχει Αλτσχάιμερ και μέσα σε μισή ώρα σε έχει ρωτήσει 6 φορές «τίνος είσ’ εσύ;»
- Ο μακαρίτης τα Χριστούγενα / το Πάσχα / το Καλοκαίρι 2003/ στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004
- Ο μακαρίτης σε κάθε γωνιά της πόλης, στην οποία έχετε ζήσει μαζί και στην οποία δυστυχώς για σένα εξακολουθείς να ζεις

Στη συνέχεια περνάς στα hardcore:
- O μακαρίτης και εκείνη η φορά που ήσουν απαίσια γιατί είχες άποψη αντίθετη από τη δική του και μάλιστα τόλμησες να την εκφράσεις μπροστά σε άλλους, αφού ξέρεις καλά ότι τον ενοχλεί να τον υποτιμάς με αυτόν τον τρόπο, άρα δεν σέβεσαι τις ευαισθησίες του και πού θα σας βγάλει άραγε αυτή σου η συμπεριφορά σε 5 χρόνια / γύρισες από το γραφείο στις 11 το βράδυ και αυτός ήταν μόνος όλη την ημέρα (γιατί αυτός ψάχνει τη σωστή δουλειά, δηλαδή εκείνη που θα τον πληρώνουν 6 χιλιάρικα καθαρά) σε ένα σπίτι αχούρι και αντί να πιάσεις να μαζέψεις το αχούρι και να φτιάξεις και κανένα φαϊ της προκοπής έπεσες να ρημαδοκοιμηθείς γιατί αύριο έχεις πολύ δύσκολη μέρα και πού θα σας βγάλει αυτή σου η συμπεριφορά σε 5 χρόνια που θα υπάρχει κι ένα παιδί / ήταν Παρασκευή βράδυ και ευθαρσώς σου δήλωσε ότι θα βγει, όπως και τα 3 προηγούμενα βράδια, μόνος του κι εσύ παραξενεύτηκες γιατί ο μουρόχαυλος –που λεν και στο χωριό σου- είχε μήνες να ξεκολλήσει από το PC, πόσο μάλλον να βγει μόνος του κι έψαξες το κινητό του κι όποιος ψάχνει βρίσκει κι εσύ βρήκες τη Χριστίνα που σου εξομολογήθηκε ότι τη γνώρισε στο internet και με ποιο δικαίωμα ψάχνεις τα προσωπικά του δεδομένα????

Και τότε είναι που περνάς στη φάση αϊσιχτίρ. Και σκίζεις τις φωτογραφίες. Και βάφεις τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε. Και κάνεις μια ξεγυρισμένη χαλάουα. Και πίνεις ένα μπουκάλι βότκα. Και βγαίνεις. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Τα παραπάνω, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές, είναι σε όλους πιστεύω γνώριμα. Ο λόγος που τα αναφέρω είναι γιατί δεν αποτελούν παρά την εισαγωγή στην κεντρική διαπίστωση τούτου του post: Ζουν ανάμεσά μας κάποιες γυναίκες (πόσες δεν ξέρω, μέχρι τώρα μόνο μία έχω συναντήσει, εμένα) που τα παραπάνω τα έχουν περάσει ίδια κι απαράλλαχτα τουλάχιστον 8 φορές. Με τον ίδιο γκόμενο. Που, αν και μακαρίτης, γυρνά ξανά και ξανά στη ζωή τους όπως οι νεκροί που ταλαιπωρούν το βλαμμένο στην 6η αίσθηση. Κι αυτές, αντί να σταυροκοπηθούν, να φορέσουν μια πλεξούδα σκόρδα για κασκόλ, να κάνουν ένα ευχέλαιο, που λέει ο λόγος, κάνουν χώρο στη ζωή και στο κρεβάτι τους. Ίσως γιατί ανάμεσα στις επισκέψεις του μακαρίτη κατάφερουν να χτίσουν λίγη από την αυτοπεποίθηση που είχαν πριν τον γνωρίσουν, να ανακτήσουν λίγη από την πίστη στη ζωή και στους ανθρώπους, να πάρουν μια ελεύθερη ανάσα. Και πού θα τις πάει αυτή η συμπεριφορά????