"Αυτός που Παραλίγο να Παντρευτώ"

"Αυτός που Παραλίγο να Παντρευτώ" (ΑΠΑΠΑ) βαφτίστηκε Μάνος. Τα τελευταία 7 χρόνια, δηλαδή από τότε που παραλίγο να τον παντρευτώ, τις περισσότερες φορές που αναφέρομαι σ΄αυτόν δεν το κάνω απλώς με το όνομά του, αλλά ως "ο Μάνος, ΑΠΑΠΑ" ή και σκέτο "ΑΠΑΠΑ", κι έτσι καταλαβαίνουν όλοι για ποιον μιλώ.

Από τότε που άφησα τον ΑΠΑΠΑ, λίγο (πολύ λίγο, ντρέπομαι να πω πόσο πολύ λίγο) πριν το γάμο μας, νιώθω το κάρμα μου ή όπως λέγεται αυτό το πράγμα τεσπά που κρατά το μπακαλόχαρτο του τι δίνεις - τι παίρνεις σ΄αυτή τη ζωή, τουλάχιστον 100 κιλά πιο βαρύ. Ζω μονίμως με το φόβο ότι θα επανέλθω στην επόμενη ζωή μου ως σιχαμερό σκουλήκι. Αυτό ίσως εξηγεί και την προσέγγιση "Χτύπα κι άλλο" που εφαρμόζω σε κάθε σχέση μου μετά τον ΑΠΑΠΑ. Επίσης, μετά τα δύο πρώτα χρόνια απόστασης, του τηλεφωνώ περίπου 2 φορές το χρόνο, σε ανύποπτες στιγμές, για να του πω πόσο αδικαιολόγητη/ελεεινή/ποταπή εγωιστική γουρούνα κ.λπ. ήμουν τότε που φέρθηκα με αυτόν τον τρόπο και πόσο γλυκά τον σκέφτομαι. Ξέρω βεβαίως ότι αυτό δεν κάνει ΚΑΘΟΛΟΥ καλό στο ήδη βεβαρυμένο μου κάρμα (αντιθέτως, αφού είναι μια ακόμη εγωιστική γουρουνιά), εκείνος σιχτιρίζει που με ακούει και μου το κλείνει ευγενικά και οι φίλοι μου με μουτζώνουν.

Πού τον θυμήθηκα τώρα τον Μάνο? Εμ, δεν τον θυμήθηκα εγώ, αυτός με θυμήθηκε. Μετά από σχεδόν 7 χρόνια που έχουμε να βρεθούμε (και η τελευταία φορά δεν ήταν καθόλου ευχάριστη, ενθυμούμαι) μου έστειλε email (με θέμα: ΕΓΩ) ρωτώντας τα εξής: "Πού είσαι, πώς είσαι, πώς περνάς (γκομενικό, το τελευταίο)". Εντάξει, το ήξερα ότι όλοι οι πλανήτες έχουν μπει στο Σκορπιό και κάνουν πάρτυ πάνω από το κεφάλι μου, αλλά αυτό΄το μήνυμα με κάνει να πιστεύω ότι α)έχουν βγει κάτι μπάφοι 2 μέτρα και κάνουνε γύρες εκεί πάνω, β)η Αφροδίτη παρτουζώνει Δία και Κρόνο, ενώ ο Άρης περιμένει τη σειρά του μπαλαμουτιάζοντας τον Ουρανό.

Απάντησα έξυπνα, σκερτσόζικα, κομψά. Το ρεζουμέ του μηνύματος ήταν (θέλω να πιστεύω) "Θα χαρώ πολύ να σε δω". Και αναμένω. Εξ ου και η γλυκιά αναστάτωση και οι ποιητικές σκέψεις περί προσμονής, αναμονής, αποχωρισμών (που όμως λίγη σχέση έχουν με την καθόλα γήινη διάθεση που στην Καστοριά πολύ γλαφυρά ονομάζουν: "Μου γαμιέται").