Άγχος Αποχωρισμού

Lost in Florence

Βρίσκω την απουσία βολική, φιλική στο χρήστη. Μου επιτρέπει να αναπολώ περασμένες στιγμές, να πλάθω αυτές που θα ‘ρθούν. Να πονάω για κάθε στιγμή που μένει μισή, γιατί εκείνος δεν είναι εδώ να τη μοιραστώ. Να καταγράφω τα καθημερινά, ασήμαντα και σημαντικά, σε κόλλες χαρτί που φυλάω για να του δώσω όταν έρθει. Να μοιράζομαι θλιβερά τηλεφωνήματα, μου λείπεις...πολύ, κι εμένα...σ΄αγαπώ...καληνύχτα...το ακουστικό που μένει μετέωρο για μια στιγμή, γιατί υπάρχει κάτι ακόμη να ειπωθεί, πότε η έλλειψη δεν θα χωρέσει σε μια τηλεφωνική γραμμή, ποτέ.

Η αναμονή μιας συνάντησης, μόνο αυτή με κάνει να νιώθω ότι ζω πραγματικά. Η έξαψη της προετοιμασίας είναι μεγαλύτερη ακόμη κι από αυτή της ίδιας της συνάντησης. Εκεί, κάθε σκηνοθετική προσπάθεια καταρρέει μπροστά στην πραγματικότητα. Η καμπύλη της επιθυμίας διαμορφώνεται λοιπόν με βάση αυτή την επίγνωση, κορυφώνεται 1 μέρα πριν και μετά ξεκινά η φθίνουσα πορεία της. Πολλά χρόνια πριν, στην πρωινή πτήση ενός μισοάδειου αεροπλάνου, έπαθα κρίση πανικού. Ήθελα να γυρίσω πίσω, μετάνιωσα, δεν ήθελα να τον συναντήσω. Κι ας περίμενα αυτό το ταξίδι 3 μήνες. Άλλη φορά, το πρωί που θα ερχόταν ξύπνησα με πρησμένα, παραμορφωμένα άκρα. Η άρνηση παίρνει πολλές μορφές. Ίσως γιατί κάθε παρουσία, όταν είναι προσωρινή, μου είναι δυσάρεστη. Στο μυαλό μου γυρίζει η ώρα του αποχωρισμού, ένα άγχος που χρόνια προσπαθώ να ξεπεράσω, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.