O καλός της άγγελος

Πριν από πολλά χρόνια, τέλη Οκτώβρη, ένα κοριτσάκι με επιδέσμους στους καρπούς έμπαινε σ’ ένα καράβι με προορισμό ένα πράσινο νησί. Πήγαινε να συναντήσει κάποιον που τον φώναζε «ο καλός μου άγγελος». Αυτός ο κάποιος εμφανιζόταν πάντα την κατάλληλη στιγμή, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Κι εκείνα τα χρόνια, οι φορές που όλα έμοιαζαν χαμένα ήταν πολύ περισσότερες απ΄όσες θα περίμενε ένα κοριτσάκι.
Πέρασαν μαζί 10 ολόκληρες μέρες στο πράσινο νησί. Επί 10 μέρες ο καλός της άγγελος την έβαζε σ’ ένα μικρό, αστείο αυτοκίνητο και την γυρνούσε γύρω γύρω στο πράσινο νησί, της έδειχνε βουνά, της έδειχνε θάλασσες, της έδειχνε πρωινά και ηλιοβασιλέματα, της τραγουδούσε για να ξυπνήσει και τη νύχτα της διάβαζε μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Τότε τη σκέπαζε και πήγαινε στο άλλο δωμάτιο να κοιμηθεί. Στο τέλος την έβαλε στο πλοίο και την αποχαιρέτησε. Της έγραψε 5 γράμματα. Δεν του έγραψε ούτε ένα.

Σιωπή. Την κοιτούσε με ένα ανεξιχνίαστο μειδίαμα. Τον κοιτούσε κι αυτή, αμήχανη. Μέσα σ΄ένα αρκούντως παρακμιακό μπαρ, πολλά χρόνια μετά, εκείνη χωρίς πληγές στους καρπούς, όχι πια κοριτσάκι, εκείνος πολύ βαρύς από το χρόνο για να κάνει παιχνίδια με αγγελοφτερά.
«Μάλλον δεν έχουμε πια πολλά να πούμε. Μεγάλωσα και δεν χρειάζεται πια να μου κάνεις coaching».
«Τα είπαμε τόσες φορές τότε που αν τα λέγαμε και σήμερα θα έχαναν τη σημασία τους»
Σιωπή. Που θέλει να γεμίσει με κάθε τρόπο.
«Χρωστάω τη ζωή μου στους καλούς μου αγγέλους που εμφανίζονταν κάθε φορά απ΄το πουθενά για να με βοηθήσουν να προχωρήσω και την επόμενη στιγμή εξαφανίζονταν ξαφνικά, όπως είχαν έρθει. Χρωστάω τη ζωή μου σε 5-10 ανθρώπους που ήρθαν εκεί που δεν το περίμενα και μου έδωσαν αυτό που χρειαζόμουν, τη στιγμή ακριβώς που το χρειαζόμουν. Δε θυμάμαι να σου έχω πει ποτέ ευχαριστώ».
Σιωπή. Της είναι αδύνατο να μη συνεχίσει το μονόλογο.
«Νιώθω ότι όσο μεγαλώνω τέτοιοι άνθρωποι εμφανίζονται όλο και πιο σπάνια στη ζωή μου. Νιώθω μόνη μου».
«Μην παραπονιέσαι. Δεν έρχονται πια τόσο συχνά γιατί τους έχεις όλο και λιγότερη ανάγκη».