Σάββατο, Οκτωβρίου 21, 2006

O καλός της άγγελος


Πριν από πολλά χρόνια, τέλη Οκτώβρη, ένα κοριτσάκι με επιδέσμους στους καρπούς έμπαινε σ’ ένα καράβι με προορισμό ένα πράσινο νησί. Πήγαινε να συναντήσει κάποιον που τον φώναζε «ο καλός μου άγγελος». Αυτός ο κάποιος εμφανιζόταν πάντα την κατάλληλη στιγμή, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Κι εκείνα τα χρόνια, οι φορές που όλα έμοιαζαν χαμένα ήταν πολύ περισσότερες απ΄όσες θα περίμενε ένα κοριτσάκι.
Πέρασαν μαζί 10 ολόκληρες μέρες στο πράσινο νησί. Επί 10 μέρες ο καλός της άγγελος την έβαζε σ’ ένα μικρό, αστείο αυτοκίνητο και την γυρνούσε γύρω γύρω στο πράσινο νησί, της έδειχνε βουνά, της έδειχνε θάλασσες, της έδειχνε πρωινά και ηλιοβασιλέματα, της τραγουδούσε για να ξυπνήσει και τη νύχτα της διάβαζε μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Τότε τη σκέπαζε και πήγαινε στο άλλο δωμάτιο να κοιμηθεί. Στο τέλος την έβαλε στο πλοίο και την αποχαιρέτησε. Της έγραψε 5 γράμματα. Δεν του έγραψε ούτε ένα.

Σιωπή. Την κοιτούσε με ένα ανεξιχνίαστο μειδίαμα. Τον κοιτούσε κι αυτή, αμήχανη. Μέσα σ΄ένα αρκούντως παρακμιακό μπαρ, πολλά χρόνια μετά, εκείνη χωρίς πληγές στους καρπούς, όχι πια κοριτσάκι, εκείνος πολύ βαρύς από το χρόνο για να κάνει παιχνίδια με αγγελοφτερά.
«Μάλλον δεν έχουμε πια πολλά να πούμε. Μεγάλωσα και δεν χρειάζεται πια να μου κάνεις coaching».
«Τα είπαμε τόσες φορές τότε που αν τα λέγαμε και σήμερα θα έχαναν τη σημασία τους»
Σιωπή. Που θέλει να γεμίσει με κάθε τρόπο.
«Χρωστάω τη ζωή μου στους καλούς μου αγγέλους που εμφανίζονταν κάθε φορά απ΄το πουθενά για να με βοηθήσουν να προχωρήσω και την επόμενη στιγμή εξαφανίζονταν ξαφνικά, όπως είχαν έρθει. Χρωστάω τη ζωή μου σε 5-10 ανθρώπους που ήρθαν εκεί που δεν το περίμενα και μου έδωσαν αυτό που χρειαζόμουν, τη στιγμή ακριβώς που το χρειαζόμουν. Δε θυμάμαι να σου έχω πει ποτέ ευχαριστώ».
Σιωπή. Της είναι αδύνατο να μη συνεχίσει το μονόλογο.
«Νιώθω ότι όσο μεγαλώνω τέτοιοι άνθρωποι εμφανίζονται όλο και πιο σπάνια στη ζωή μου. Νιώθω μόνη μου».

«Μην παραπονιέσαι. Δεν έρχονται πια τόσο συχνά γιατί τους έχεις όλο και λιγότερη ανάγκη».

6 Comments:

Blogger suigenerisav said...

Η οι ανάγκες είναι τόσες και συ τόσο βυθισμένη σ' αυτές, που κι αν ακόμη έρχεται, εσύ δεν μπορείς -πια- να τον δεις.. (:

10/21/2006 4:40 π.μ.  
Blogger NinaC said...

Με γοήτεψε το ποστ σου.
Θέλω να δω και τα άλλα σου.
Καλώς σε βρήκα.

10/21/2006 10:11 μ.μ.  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Μπορεί να φτέει και η αχαριστία σου...

10/22/2006 2:44 μ.μ.  
Blogger Serenity said...

Υπέροχο, πραγματικά...

10/22/2006 11:17 μ.μ.  
Blogger Lost said...

@ sui: Παίζει κι αυτό. Κάτι άλλο που παίζει είναι ότι μεγαλώνοντας έρχεται η σειρά μας να γίνουμε ο καλός άγγελος κάποιων άλλων (αλλά τις φορές που βρισκόμαστε σε παρακμιακά μπαρ μας πιάνει μια ανάγκη να κλαφτούμε)
@ composition doll: U R a doll, καλώς ήρθες
@ ασκαρδαμυκτί: μπορεί...να αυτομαστιγωθώ ή προτιμάς να οργανώσεις προσωπικά την παραδειγματική τιμωρία μου στην Ομόνοια π.χ.?
@ serenity: thank you, dear

10/23/2006 11:35 μ.μ.  
Blogger annamaria said...

Πολυ τρυφερο αυτο που εγραψες και να σου πω κατι???
Δε χρειαζεται να τους πεις ποτε ευχαριστω.
Tους εχεις δωσει το πιο γλυκο ονομα, που λεει πολυ περισσοτερα.

"ο καλος σου,οι καλοι σου αγγελοι"

10/23/2006 11:50 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker