H νέα ανδρική δημοσιογραφία

To καινούριο μηνιαίο ανδρικό ένθετο σε κυριακάτικη εφημερίδα μιλά στην ευαίσθητη γυναικεία καρδιά μου ήδη από το editorial: «εξευρευνούμε την παραγνωρισμένη πατρότητα, αυτή την ανεξερεύνητη –σε σχέση με τη μητρότητα –κατάσταση». Wow, σκέφτομαι, επιτέλους, όχι άλλες μάτσο συμβουλές τύπου «Ρίξ’ την στο κρεβάτι σε 3 απλά βήματα».

Διαβάζω όμως συμβουλές τύπου «πέρασε χρόνο με το παιδί σου, δώσε του το καλό παράδειγμα με τη συμπεριφορά σου, δείξε του ότι υπάρχουν όρια και αν όλα τα παραπάνω φαίνονται πολύ δύσκολα ένα φιλί και ένα χάδι τη σωστή στιγμή θα κάνουν τη δουλειά». Wow, ποιος δαιμόνιος συντάκτης τα σκέφτηκε όλα αυτά;

Γυρνώ σελίδες και πέφτω πάνω σε άρθρο που σκιαγραφεί την κατάσταση burn-out η οποία απειλεί το μέσο στέλεχος στη χώρα μας. Ο ήρωας είναι 40χρονος marketing manager που ζει σε ρετιρέ με καφετιέρα που ενεργοποιείται αυτόματα από το ξυπνητήρι και mini-gym, που παίζει σκουός 3 φορές την εβδομάδα και με 30άρα health freak γκόμενα, επίσης στέλεχος σε πολυεθνική. Ένα πρωί, ο marketing manager ξυπνά το κουρέλι το ίδιο. Η σκέψη που σχηματίζεται στο μυαλό του είναι η εξής: «Περνώ την κρίση των 40». Όπου η κρίση των 40 για τον ήρωά μας συνοψίζεται στο εξόχως υπαρξιακό «πάνε πια οι εποχές που έσκιζα τον ανταγωνισμό όλη μέρα στο γραφείο, στα καπάκια έσκιζα και τον Παντελή στο σκουός, μετά έβγαινα για κανένα ποτάκι και τέλος γαμούσα όλη νύχτα μέχρι το άλλο πρωί (όχι απαραίτητα την health freak γκόμενα, φαντάζομαι εγώ, αλλά μην με παίρνετε σοβαρά, μερικές φορές γίνομαι πικρόχολη με την επιτυχία των άλλων, μου το λένε κι οι φίλοι μου)». Ο από μηχανής θεός είναι ο Ιάπωνας του διπλανού διαμερίσματος που γνωρίζει ότι η εξάντληση που χτυπά τον υπερδραστήριο ήρωα είναι προάγγελος του «καρόσι», ενός συνδρόμου που σκοτώνει τα στελέχη στην Ιαπωνία από τη μια μέρα στην άλλη. Με τη βοήθεια μιας απλής συσκευής που του χαρίζει ο γείτονας, ο ήρωάς μας μαθαίνει να αξιολογεί κάθε δραστηριότητα σε κόκκινη (περιττή ή τον φορτίζει αρνητικά ή ρουφά πολύτιμη ενέργεια), πορτοκαλί (ουδέτερη), πράσινη (θετική). Το άρθρο τελειώνει με την κατάταξη της γκόμενας στα κόκκινα, της δουλειάς στο πορτοκαλί και της μουσικής στο πράσινο.

Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ με συμπάθεια την 30άρα health freak γκόμενα. Έχει σκιστεί τόσο καιρό στα συμπληρώματα διατροφής, στη δίαιτα Atkins, στα power pilates, στα meetings και στο kanoe kayak ώστε να διεκδικήσει μια μέρα με αξιώσεις μία θέση στην καρδιά και στο διθέσιο του πολύφερνου marketing manager. Κι όλα γκρεμίζονται σε μια στιγμή από ένα γιαπωνέζο. Και πώς καλέ μου editor θα μπορέσει ο σαραντάρης να γίνει πατέρας αν με τόση ευκολία τον ωθείς να κατατάξει τη γκόμενα στις στρεσογόνες δραστηριότητες;
Έχω μπερδευτεί. Ξαφνικά νιώθω μια απέραντη νοσταλγία για το Cosmopolitan: οι συμβουλές του, πολύ πιο απλές στην εφαρμογή τους (δεν πέφτεις στην ανάγκη του γείτονα, ούτε φοβάσαι μην σου τελειώσει ξαφνικά η μπαταρία της συσκευής αξιολόγησης, τα μόνα που χρειάζεσαι για να αντιμετωπίσεις την όποια κρίση είναι αισιοδοξία, ένα φιλόπονο στόμα κι ένα ροζ στρινγκ) είναι αν μη τι άλλο και πολύ πιο φιλικές για το ανδρικό φύλο.