Tι είδε ο ατμομάγειρας

Ο ατμομάγειρας είναι συνήθως σύμβολο της προσπάθειας για μια καλύτερη, πιο υγιεινή κι ελαφριά διατροφή. Ο δικός μου ατμομάγειρας είναι σύμβολο της αδυναμίας μου να οδηγήσω μια σχέση σε ευτυχή κατάληξη, όπου ευτυχής κατάληξη=γάμος.

Ο ατμομάγειρας ήταν δώρο γάμου για ένα γάμο που δεν έγινε ποτέ. Για την ακρίβεια ήταν μέρος της οικοσκευής που στήθηκε κατά την περίοδο ενός άτυχου αρραβώνα (μη φανταστείτε μονόπετρα, τραπεζώματα με σόγια και τέτοια, he proposed με τον κρίκο από ένα κουτί μπύρα και ήταν τόσο αυθόρμητος κι ενθουσιώδης που με επεισε, ήμουν και 24, ωραίες εποχές, πάνε αυτά, πάμε γι΄άλλα). Δεν έχω ιδέα γιατί απ’ όλα όσα θα μπορούσα να έχω ζητήσει εκείνη την εποχή, ζήτησα ατμομάγειρα. Μάλλον γιατί τα παλιά εκείνα χρόνια έκρινα πιο σημαντικό το να έχω γραμμωμένους κοιλιακούς τρώγοντας άνοστο φιλέτο γαλοπούλας με μπρόκολο από το να τρώω 1 πακέτο μακαρόνια την ημέρα, όπως έκανα αμέσως μετά από το άδοξο τέλος του αρραβώνα (ξέρω, ο υδατάνθρακας δεν αντικαθιστά την αγάπη, αλλά εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι πιο κοντινό σε αγάπη στο σπίτι μου). Τέλος πάντων, ο ατμομάγειρας μετακόμισε στο καινούριο εργένικο διαμέρισμα όπου και έμεινε να σκονίζεται πάνω στον απορροφητήρα μέχρι να έρθει να τον βγάλει από την αφάνεια ο επόμενος έρωτας.

Με τον ερχομό του επόμενου έρωτα ο ατμομάγειρας κατέβηκε από τον απορροφητήρα και γνώρισε μεγάλες δόξες. Καθώς ο νέος έρωτας απαίτησε μια στροφή στην παράδοση (μου αρέσει η γυναίκα να μαγειρεύει=άμα θες να γίνεις κυρία Κοκοβίκου στρώσε τον κώλο σου στην κουζίνα και φτιάξε κανένα πιάτο φαϊ) και προκειμένου να μη γίνουμε κι οι δυο 150 κιλά επιστράτευσα όλη μου τη δημιουργικότητα για να κάνω τα ατμομαγειρευτά φαγιά μου νόστιμα. Το ελεεινό λευκό πλαστικό καλαθάκι του ατμομάγειρα γρήγορα έβαψε από το κάρυ και το σαφράν με τα οποία πότιζα τα κοτόπουλα και τους σολωμούς. Δεν έσκασα όμως. Μπρος στην αγάπη, ας πάει και το παλιάμπελο.

Φαίνεται πως οι πειραματισμοί μου στην κουζίνα έφεραν αποτέλεσμα. Με τα πολλά μετακομίσαμε ο έρωτας, εγώ κι ο ατμομάγειρας σε νέο, ευρύχωρο διαμέρισμα. Και οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν. Δυστυχώς, όπως γρήγορα διαπίστωσα, η στροφή στην παράδοση απαιτεί πολλά περισσότερα skills από τη μαγειρική. Για παράδειγμα, μια γυναίκα με παραδοσιακές αξίες πρέπει απαραιτήτως να απολαμβάνει το νοικοκυριό (ακόμη κι όταν ο μισθός της επιτρέπει να πληρώνει κάποια άλλη γυναίκα για να το κάνει). Εκεί δυσκολεύτηκα. Προσπάθησα, μάλλον όχι όσο έπρεπε. Απέτυχα. Γιατί το θέμα δεν ήταν να «φροντίζω το νοικοκυριό» (τι υπέροχη έκφραση, πόσες γλυκές εικόνες από περασμένες δεκαετίες φέρνει στο μυαλό). Το θέμα ήταν να «απολαμβάνω να φροντίζω το νοικοκυριό». Ο έρωτας γύρισε στο πατρικό του, ο ατμομάγειρας μετακόμισε πάνω στον απορροφητήρα και ο υδατάνθρακας γύρισε στην καθημερινή μου διατροφή. Από την μακροχρόνια αυτή σχέση κράτησα το διαμέρισμα και –για λόγους που σχετίζονται ξεκάθαρα με τα ελεεινά παιδικά μου χρόνια, τη διαταραγμένη μου προσωπικότητα και την απολύτως λανθασμένη απόφασή μου να σταματήσω την ψυχοθεραπεία στους 6 μήνες- ένα βαθιά ριζωμένο αίσθημα incompetence. Διότι, τι σημασία έχει αν στη δουλειά μου είμαι σκυλί αν δεν είμαι άξια να στήσω και να φροντίσω ένα νοικοκυριο?

Ο έρωτας αποφάσισε κάποια στιγμή ότι άλλο σύντροφος και άλλο οικιακή βοηθός ή καλύτερα, ότι τα υπόλοιπα skills μου (κρεβατικά, ψυχολογικής υποστήριξης, ανοχής κ.λπ.) ήταν τόσα που θα μπορούσε να παραβλέψει την μικρή μου αυτή «αναπηρία». Επίσης, μου περιέγραψε με γλαφυρότητα το όραμά του για την όμορφη ζωή που θα κάναμε στο διαμέρισμα που μόλις είχε αγοράσει, εμείς και τα όμορφα παιδιά μας. Τι θέλει η γυναίκα σήμερα? Ένα όραμα. Μην ξεχνάτε ότι συμφώνησα να παντρευτώ κάποιον γιατί βρήκα ρομαντικό το ότι μου το πρότεινε με έναν κρίκο από το καπάκι του κουτιού μιας μπύρας, τέτοιο κορίτσι είμαι. Επειδή η εντοιχισμένη κουζίνα δεν είχε ακόμη εγκατασταθεί στο καινούριο διαμέρισμα που θα στέγαζε τον αναστημένο έρωτά μας –κι επειδή σιχαίνομαι το delivery- μια νύχτα κατέβασα τον ατμομάγειρα από τον απορροφητήρα και τον μετακόμισα στην ερωτική φωλιά, μαζί με 3 πουκάμισα, 2 παντελόνια, 1 πακέτο μαντιλάκια ντεμακιγιάζ και μια οδοντόβουρτσα.

Σήμερα ο ατμομάγειρας γύρισε σπίτι του. Ένας άντρας με παραδοσιακές αξίες δύσκολα ασπάζεται τον μοντερνισμό. Μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια για λίγο καιρό, αλλά γρήγορα η προσήλωσή του στην παράδοση θα βρει διέξοδο και τρόπο έκφρασης. Για παράδειγμα, ο παραδοσιακός άντρας θεωρεί ότι όταν η ολίγον alternative σύντροφος αποτυγχάνει στο να συμμορφωθεί με τα παραδοσιακά πρότυπα, αυτό αποτελεί αμφισβήτηση του ανδρισμού του, των ρόλων κ.λπ.. Κατά συνέπεια, όχι μόνο δικαιούται αλλά οφείλει στον εαυτό του να αναζητήσει εκτός σχέσης την επιβεβαίωση που η alternative του στέρησε. Και όχι μόνο το κάνει, αλλά είναι και πολύ βλάκας για να το κρύψει (θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει, λέει μια σοφή παροιμία). Ή μάλλον δεν θέλει να το κρύψει, θέλει να στο τρίψει στα μούτρα γιατί εσύ φταις, που είσαι ανίκανη να φερθείς σαν σωστή γυναίκα.

Ο ατμομάγειρας γύρισε οριστικά σπίτι. Νιώθω ότι –προς το παρόν, μη λέω και μεγάλα λόγια- κατάφερα τουλάχιστον να απαλλαγώ από το αίσθημα ανικανότητας που δεν είμαι σωστή οικοδέσποινα και νοικοκυρά. Προς το παρόν, ευτυχώς, δεν τραβάω κανένα ζόρι που δεν ανταποκρίθηκα στα υψηλά πρότυπα του πρώην έρωτα. Παρ΄όλα αυτά, I could use some psychotherapy μπας και ξεπεράσω αυτό το απίστευτο άγχος αποχωρισμού που με εμποδίζει να χωρίσω με την καρδιά μου, να καταφέρω δηλαδή αυτόν τον χωρισμό που κλείνεις την πόρτα πίσω σου και ο άλλος περνά στην ανυπαρξία. Δε βαριέσαι, αυτό είναι θέμα άλλου post.