Χωρίζοντας με αξιοπρέπεια

Βράζω. Εδώ κι ένα μήνα νιώθω σαν αυτά τα cartoon που βγάζουν ατμούς από τα αυτιά. Ώρες ώρες μπορεί και να βγάζω ατμούς από τα αυτιά, απλώς δεν είναι κανείς εκεί για να το παρατηρήσει. Ποιος είπε ότι πρέπει να χωρίζουμε με αξιοπρέπεια??? “She left with dignity” και μαλακείες. Μόνο στο «Περηφάνεια και Προκατάληψη» συνέβαιναν αυτά κι εκεί έπρεπε να έχουν μείνει. Τι σχέση έχουν τέτοιες συμπεριφορές με μένα????

Γύρισα την πλάτη μου κι έφυγα και νά ‘μαι εδώ ένα μήνα μετά να γράφω για ατμομάγειρες και να ξεκατινιάζομαι διαδικτυακά μήπως και βρει διέξοδο αυτός ο απίστευτος θυμός που βράζει, βράζει, βράζει και με καταβάλλει. Διότι η αξιοπρέπεια επιβάλλει όχι απλώς να το ράψεις και να τσακιστείς να φύγεις, αλλά να το ράψεις και γενικώς. Τουτέστιν, είναι ανεπίτρεπτο να γυρνάς στην πόλη και να διηγείσαι σ’ όποιον βρίσκεις μπροστά σου το χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού (διαδικασία που προσωπικά βρίσκω εξόχως ψυχοθεραπευτική και εξισορροπητική), με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Για να είμαι ειλικρινής, το παραπάνω δεν το υπαγορεύει μόνο η αξιοπρέπεια, αλλά και ο σεβασμός για το κοινό μου: αν ήταν ο πρώτος χωρισμός, άντε ο δεύτερος (με το συγκεκριμένο άτομο) θα υπήρχε κι ένα ενδιαφέρον από την πλευρά του κοινού. Εδώ μιλάμε για τον 7ο – 8ο, ίσως και παραπάνω, έχουμε χάσει το λογαριασμό, επομένως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο έκπληξης, καμία πρωτοτυπία, ούτε καν στην αφορμή που οδήγησε στο χωρισμό.

Το γεγονός παραμένει. Περνώ την εργάσιμη εβδομάδα με εργασιοθεραπεία. Εκεί στο τρίτο budget της ημέρας ανεβάζω ξαφνικά παλμούς, ιδρώνω, φουντώνω, ΘΥΜΩΝΩΩΩΩ. Πρώτα έρχεται το ψυχοσωματικό και μετά οι σκέψεις. Κρατά για κανένα δεκάλεπτο, τέταρτο. Το ξεπερνώ. Γυρνώ στο σπίτι βράδυ, σκοπίμως εξαντλημένη και διαβάζω βιβλία management μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και περνά η εβδομάδα. Κι έρχεται το ευλογημένο ΣΚ. Χα. Έχω δύο ολόκληρα 48ωρα να μηρυκάσω τις ίδιες και τις ίδιες σκέψεις. Να φουντώσω με την ησυχία μου γι΄αυτό και για εκείνο και για το άλλο. Να παίξω στο μυαλό μου τη σκηνή του χωρισμού διαφορετικά. Δεν φεύγω, μένω εκεί. Τον βρίζω, τον κάνω σκουπίδι, μετά τον δέρνω κιόλας (εντάξει, όχι πολύ, εντάξει, μόνο αν δεν έχω ξεθυμάνει με το να τον βρίσω) και μετα το μεγάλο φινάλε: καταστρέφω τους φρεσκοβαμένους τοίχους στο καινούριο διαμέρισμα, σπάζω τον υπολογιστή, τον προτζέκτορα και το ηχοσύστημα, χαράζω απ’ άκρη σ’ άκρη το καινούριο αυτοκίνητο και τότε...Ναι, τότε μπορώ να φύγω με αξιοπρέπεια.

Ξέρω καλά ότι ο θυμός δεν έχει να κάνει με εκείνον. Στην ουσία δεν έχω για κάτι να του θυμώσω. Απλώς ήταν ο εαυτός του, αυτός ο τόσο ακατάλληλος για μένα εαυτός του, με τις ίδιες κι απαράλλαχτες συμπεριφορές που πριν από 4 χρόνια είχα για πρώτη φορά ανακαλύψει και ναι, τότε είχα σοκαριστεί και είχα θυμώσει μαζί του. Τότε, θυμάμαι, επαναλάμβανα: «Πώς μπόρεσες να μου φερθείς με αυτό τον τρόπο?». Και να οι συγγνώμες και να οι όρκοι και να τα «σου υπόσχομαι μωρό μου, ήταν μια κακιά στιγμή, ποτέ δεν θα σε στεναχωρήσω ξανά». Μάλλον καταλαβαίνετε γιατί είμαι τόσο θυμωμένη σήμερα. Γιατί ξέρω ότι ο κάθε άνθρωπος εκεί έξω μπορεί να συμπεριφέρεται όσο καλά ή όσο άσχημα, με όσο σεβασμό ή με όση προστυχιά γουστάρει. Το αν θα επιτρέψω να με αγγίξει η οποιαδήποτε συμπεριφορά, το αν θα δώσω χώρο και χρόνο σε κάποιον που επανειλλημένα και ξεκάθαρα έχει δείξει ότι δεν με σέβεται και δεν με αγαπά είναι δικό μου θέμα.

Είναι δύσκολο να θυμώνεις με τον εαυτό σου. Είναι ισοπεδωτικό να χάνεις πάσα ιδέα για την πάρτη σου. Είναι τρομακτικό να μη γουστάρεις αυτό που έχεις γίνεις. Είναι πιο εύκολο να οραματίζεσαι ότι φτύνεις κατάμουτρα αυτόν που εσύ του επέτρεψες να σε φτύσει.