Το φτερο-όνειρο

I'm no angel. Does that mean I won't fly?

Βρίσκομαι σε μια αίθουσα γεμάτη με κόσμο. Παλιοί συμμαθητές, ως επί το πλείστον, και ένας δυο παλιοί γκόμενοι, από την εποχή ακόμη που ο γκόμενος δεν ήταν «ο γκόμενος» αλλά «το αγόρι μου». Χαμογελώ, μιλώ με τον κόσμο, γυρνώ από παρέα σε παρέα, νιώθω όμορφα, νιώθω ασφαλής, είναι η εποχή εκεί γύρω στα 18 που όλα είναι μπροστά, υπάρχουν πολλές δυσκολίες καμία όμως δεν είναι αρκετά σημαντική για να σταθεί εμπόδιο σε ό,τι ονειρεύομαι, ό,τι φαντάζομαι ότι θα γίνει η ζωή μου στο επόμενο κιόλας βήμα. Είναι η εποχή που πιστεύω κι εμπιστεύομαι, όλα είναι δυνατά, το μόνο που χρειάζεται είναι ν΄απλώσω το χέρι μου και να τα πιάσω. Έχω προλάβει να απογοητευτώ, να πονέσω, να κλάψω, να καταθλιβώ. Όμως η απογοήτευση δεν έχει προλάβει ακόμη να σωρευτεί στην ψυχή μου, μέσα μου είμαι ακόμη τεφάλ, όλα έρχονται, σκάνε και κυλάνε μακριά, η γλίτσα του μάταιου που δημιουργεί το πολύ τηγάνισμα στις δυσκολίες δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί. Είμαι απαστράπτουσα.

Κουνώ τα χέρια μου πάνω-κάτω σαν φτερούγες κι απογειώνομαι. Πετάω, απλώς ανυψώνομαι πάνω από τα κεφάλια του πλήθους, με απόλυτη φυσικότητα. Κόβω βόλτες πάνω από το κοινό μου, δοκιμάζω τις δυνάμεις μου σε διπλά και τριπλά τόλουπ, χωρίς τον παραμικρό φόβο ότι μπορεί και τα φτεροχέρια μου να με προδώσουν και να σωριαστώ στο πάτωμα. Το κοινό μου με παρακολουθεί εκστασιασμένο. Είναι όλοι αυτοί που με αγαπούν, πιστεύουν σε μένα, βλέπουν μέσα μου τη δύναμη, την ορμή, τον ενθουσιασμό που με κινούν και με κάνουν να προχωρώ, να κατακτώ, να ανοίγω το δικό μου δρόμο εκεί που οι άλλοι βλέπουν αδιέξοδα ή γκρεμούς. Με χαίρονται. Κι εγώ συνεχίζω να πετώ, πανευτυχής, η αγάπη τους είναι το καύσιμό μου.

Ξυπνώ και το όνειρο είναι εκεί. Για λίγο νιώθω ότι θα κουνήσω τα χέρια-φτερούγες και θα πετάξω. Για λίγο νιώθω ξανά απαστράπτουσα. Είμαι στη σημερινή μου ηλικία, αλλά μέσα μου είμαι 18 χρονών. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και θυμάμαι πότε εμφανίστηκε το όνειρο για πρώτη φορά: το 2000, στη μέση μιας επώδυνης ψυχοθεραπείας που έπαιρνε σταδιακά το δρόμο της, μόλις που άρχιζα να βλέπω λίγο φως. Από τότε, κάθε φορά που το όνειρο εμφανίζεται ξανά, θυμάμαι την πρωτη εκείνη φορά, εκείνη ακριβώς τη φάση της ζωής μου, που ακόμη όλα έξω ήταν σκατά αλλά μέσα μου ήξερα ότι κάτι είχε αλλάξει, είχα ξαναβρεί τη φλόγα μου, την πίστη μου. Ήταν θέμα χρόνου να αλλάξω τα σκατά σε χρυσάφι. Από τότε, κάθε φορά που το όνειρο ξανάρχεται νιώθω ότι κάποιος μου χαρίζει ξανά τη ζωή.
Έχουν κι άλλοι τέτοια όμορφα όνειρα; Δεν ξέρω. Μιλώ για όνειρα που έρχονται να σου θυμίσουν ότι αρκετό χρόνο έχεις ξοδέψει στην αυτολύπηση, αρκετά έμεινες κλεισμένος στο καβούκι σου, στο μόνο ασφαλές μέρος που γνωρίζεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Πήρες το χρόνο σου, έγλυψες τις πληγές σου, είδες όσα DVD άντεχες, έκανες όση ταβανοθεραπεία άντεξε το ταβάνι, τώρα ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις τον κόσμο γιατί λίγο ακόμη και το ταβάνι θα πέσει να σε πλακώσει. Τα ξέρεις όλα αυτά, αλλά έχεις βολευτεί εκεί στη γωνία του καναπέ και κάθε φορά που σκέφτεσαι ότι νισάφι πια, πρέπει να πάμε γι’ άλλα, σου βγάζεις μια άρνηση. Κι εκεί έρχεται το όνειρο, πολύ συγκεκριμένο και γνώριμο στη δική μου περίπτωση, για να δώσει μια μικρή κλωτσιά και να πει: αρκετά έμεινες στο χώμα, ήρθε η ώρα να πετάξεις.