Ζωή σε Μας

Όταν έγραφα το τελευταίο μου ποστ, ούτε που φανταζόμουν τι θα ακολουθούσε.

To be honest, ούτε και μ΄ένοιαζε. Ήμουν πολύ φορτισμένη στην προσπάθειά μου να εκφράσω αυτά που ένιωθα στον έναν και μοναδικό παραλήπτη που είχα στο κεφάλι μου. Και μετά, όταν κουτσά στραβά τα έγραψα, άρχισα να σκέφτομαι ότι όταν καταφέρνεις να πεις ΘΕΛΩ, έστω κι αν προσπαθείς εκ των υστέρων να το αναιρέσεις με λιλά σχόλια, έχεις ήδη κάνει ένα βήμα μπροστά. Τρομακτικό!

Και μετά και μετά...είπα να πέσω με τα μούτρα στο μπροστά, το οποίο θέλει αρχίδια για να το προσδιορίσεις και κατόπιν να το διεκδικήσεις. Ή να αφεθείς να σε διεκδικήσει εκείνο -στην περίπτωσή μου, αυτό κι αν θέλει αρχίδια. Μ΄αυτά και με τ΄άλλα, το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε ήταν πώς θα κάνω μια σεμνή τελετή για το κλείσιμο του blog μου.

Εκ των υστέρων λοιπόν:

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα email σας.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα τα σχόλια.

Εννοείται ότι δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τα κλείσω, πάντα το blog μου είχε σχόλια ανοιχτά σε ανώνυμους και μη, χωρίς comment moderation, χωρίς ΠΟΤΕ να σβήσω ΕΝΑ σχόλιο.

Εννοείται πως δεν υπάρχει περίπτωση να το σβήσω το blog, περιέχει το πιο δύσκολο και σκοτεινό κομμάτι μου, που όμως πάντα θέλω να θυμάμαι. Περιέχει τα δικά σας σχόλια, ζεστά, έξυπνα, αστεία, κολακευτικά, καυστικά, ΚΑΙ ΓΑΜΩ! Εννοείται ότι γούσταρα όταν μου γράφατε ότι γουστάρατε αυτά που έγραφα, υπάρχει κάποιος που δε γουστάρει τα καλά λόγια?

Εννοείται ότι θα σας ξαναβρώ και θα με ξαναβρείτε στα blogs. Όχι εδώ (ανώνυμο παπάρι, τζάμπα έχασες τον ύπνο σου, μουαχαχαχα), το μαύρο template δεν μου πάει πια, όπως ήδη έγραψα άλλος ένας κύκλος κλείνει κι εγώ βρίσκω άλλα χρώματα για φόντο στη ζωή μου, τέτοια που να ταιριάζουν με τα φωτεινά μου κομμάτια, είμαι σε φάση I have a dream και τέτοια τώρα, υπομονή κι όλα θα γίνουν.

Εννοείται ότι τα σχόλια και πάλι θα μείνουν ανοιχτά, γιατί εννοείται ότι είμαι attention/comment whore και εννοείται ότι τα ανώνυμα/επώνυμα παπάρια που ποτέ δεν έμαθαν να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους πάντα θα παίρνουν τα παπάρια όλων μας.

Το τελευταίο τραγούδι που διαλέγω για αυτό το blog είναι το "I've got you under my skin" από Frank & Βοno. Είναι κι αυτό παραγγελιά και αφιερωμένο. Σε όλα όσα κρατήσαμε βαθιά στην καρδιά μας τόσο όσο να γίνουν κομμάτι μας.

I've got you under my skin

I've got you deep in the heart of me

So deep in my heart,you're really a part of me

I've got you under my skin

I've tried so not to give in

I've said to myself this affair never will go so well

But why should I try to resist, when baby I know so well

That I've got you under my skin

I'd sacrifice anything come what might

For the sake of having you near

In spite of a warning voice that comes in the night

And repeats and shouts in my ear

Don't you know blue eyes, you never can win

Use your mentality, wake up to reality

But each time I do, just the thought of you

Makes me stop before I begin

'Cause I've got you under my skin

I'd sacrifice anything come what might

For the sake of having you near

In spite of a warning voice that comes in the night

And repeats and shouts in my ear

Don't you know you fool, you never can win

Use your mentality, wake up to reality

But each time I do, just the thought of you

Makes me stop before I begin

'Cause I've got you under my skin

And I love you under my skin

Everybody's gotta Learn Sometimes

(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ. Και το κομμάτι που παίζει (παίζει να μην παίζει, μου έκανε ψες κάτι νερά, γι΄ αυτό το βρίσκεις και εδώ) από την υπεργαμάτη ταινία Eternal Sunshine of the Spotless Mind κι αυτό αφιερωμένο. Και το γεγονός ότι παρακάτω ένας γράφει-ένας σχολιάζει αποτελεί ένδειξη ότι το υπεργαμάτο τούτο blog κατεβάζει ρολλά. Ευχαριστώ).

(Αρχή τύπου "απόψε, μάγκες, θα φιλοσοφήσω")
Όσο μεγαλώνω πιστεύω όλο και περισσότερο ότι από αυτή τη ζωή έχω να μάθω 2-3 μαθήματα.

(Παράγραφος Β' τύπου "αντιστέκομαι, δε θα με πάρει από κάτω, θα το ξελαγράρω λίγο μην πέσει και το κοινό μου στα αντικαταθλιπτικά" plus "στρώνω το δρόμο για εγκωμιαστικό σχόλιο Παράξενου, αναμειγνύοντας ίσες δόσεις αυτογνωσίας, χιούμορ και πικρίας)
Το 1ο μάθημα που μου κλήρωσε για αυτή τη ζωή λεγόταν Αυτοδυναμία. Καθώς είμαι κέρατο μεγάλο και τρελά αντιδραστικό, σήκωσα το μπαϊράκι μου και είπα όχι μωρή πτάνα ζωή, αυτό το μάθημα εγώ δεν θα το πάρω, σα στρείδι θα κολλάω στο βράχο του μιανού και του αλλουνού κι ας μου πάρει 300 ζωές για να περάσω πίστα -άσε, Sofo μου, που παίζει και να μην υπάρχει άλλη πίστα. Γενικά την είδα λες και πρόκειται για ιστορία 4ης Δέσμης και σταρχίδια μου άμα δεν περάσω Πανεπιστήμιο, θα γίνω τεχνίτης, θα δουλέψω σ΄εργοστάσιο κορδελιάστρα σαν την Άντζελα Δημητρίου.

(Συνέχεια τύπου "Καρκίνος είμαι και το κέφι μου θα κάνω και θα πω και μια κουβέντα για το ένδοξο παρελθόν παραπάνω")
Στην αρχή, η ζωή ήταν υπομονετική. Σου λέει, ζώον είναι, να το πάρουμε με το μαλακό, μην το αγριέψουμε. Μου ρίχνει λοιπόν στο δρόμο μου έναν άντρα που πολύ τον αγάπησα τελικά, ο οποίος μου έλεγε με τον τρόπο του "Προχώρα, μόνη σου πρέπει, άνοιξε φτερά κι άμα θέλεις να ξαναγυρίσεις, βλέπουμε". Έβλεπε την ανάγκη μου για λίγη αγάπη, για λίγη ασφάλεια, αλλά ήξερε ότι δεν αρκούσε να μου δώσει το ψάρι στο πιάτο, έπρεπε να με μάθει να ψαρεύω. Επίσης ήταν αρκετά άντρας για να μην κολακεύεται από μια γκόμενα εξαρτημένη και να μη φοβάται ότι μια γκόμενα δυνατή θα του έφευγε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Πείσμωνα, ήθελα να μου πει ότι θα είναι εκεί για πάντα, με τον δικό μου τον τρόπο, τον απλό. Δεν έβλεπα μπροστά μου, δε χρειαζόταν να το πει, εκεί ήταν, πάντα, δίπλα μου, αλλά εγώ ήθελα να το ακούσω. Με τον δικό μου τρόπο. Του θύμωνα, του κάκιωνα, δεν το χωρούσε το μυαλό μου ότι οι χειρισμοί μου δεν περνούσαν, υπήρχαν τόσοι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τα καπρίτσια μου, γιατί όχι κι αυτός; Btw, αυτός ο άντρας που πολύ αγάπησα στη ζωή μου είναι ο ίδιος άντρας που κεράτωσα ανελέητα. Επί χρόνια προσπαθούσα να φύγω από κοντά του, τον μισούσα που δε δεχόταν να παίξει τον πατερούλη, που πάντα ήταν αληθινός, ευθύς, ωμός. Τον αγαπούσα για τους ίδιους ακριβώς λόγους και για αμέτρητους άλλους, που ανακάλυψα εκ των υστέρων -είχα και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, lucky me, μην είμαι αγνώμων, η ζωή έχει υπάρξει περισσότερο από γενναιόδωρη μαζί μου. Το μάθημά μου όμως δεν ήθελα να το πάρω.

(Αρκετά με το παρελθόν, ας φιλοσοφήσουμε ξανά για να δικαιολογήσουμε το ξεκίνημα του ποστ)
To θέμα είναι ότι η ζωή έχει τους τρόπους της να σου δίνει τα μαθήματα που πρέπει να πάρεις. Χτυπιέσαι κάτω, λες στ΄αρχίδια μου, να μένω μετεξεταστέα στον αιώνα τον άπαντα, είσαι επίμονη αλλά επίμονη είναι και η ζωή. Κι αφού είδε κι απόειδε, αποφάσισε να με αρχίσει στα χαστούκια.

(Μπααα, πάλι για το παρελθόν θα μιλήσω, δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει λυτρωμός)
Πάνε λοιπόν 5 χρόνια που είπα θα τον κλείσω τον κύκλο, τέρμα τα παιχνίδια, θα γίνω άνθρωπος, θα είμαι ειλικρινής. Ήταν άνοιξη, όπως τώρα. Στη ζωή μου μπήκε ένας άντρας-ευλογία. Ήμουν ειλικρινής. Του είπα "θέλω μόνο ν΄ακουμπήσω πάνω σου τη ζωή μου, θέλω μόνο να μου πεις ότι όλα θα είναι εντάξει, θέλω μόνο να νιώσω ασφαλής". Μου είπε "Εντάξει". Και ακούμπησα. Όλη μου τη ζωή. Πόσο χρόνο θέλει μια ζωή για ν΄ακουμπήσει πλήρως; Εμένα μου πήρε κάτι λιγότερο από 12 μήνες. Όμορφοι μήνες, με γέλια και χαρές. Και τότε ο άντρας-ευλογία μου τράβηξε το χαλάκι κάτω απ΄τα πόδια. Και ξεκίνησα να μελετώ το μάθημα που επί χρόνια αρνιόμουν να μελετήσω.

(Ας δείξω έλεος, άνοιξη είναι, ο κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα, π.χ. χοληστερίνη στα κόκκινα από το αρνί, γιατί να ασχοληθεί με το δικό μου παρελθόν; ΟΚ, θα το μαζέψω αλλά πρώτα ένα χορταστικό απόσπασμα γεμάτο κέφι-κέφι-κέφι για όσους αγαπούν την Εύα Ομηρόλη π.χ. ή την Αλκυόνη Παπαδάκη - μακριά από μας)
Σήμερα νομίζω ότι είμαι ξεφτέρι. Μόνη μου προχωρώ, το εμπέδωσα, δεν υπάρχει μαζί ρε, μόνη μου όλα, κοίτα με, μπορώ, στέκομαι, χωρίς χέρια, πατέρας μου και μάνα μου εγώ, έτοιμη να αντεπεξέρθω στα χειρότερα, αρρώστιες, δουλειές, θλίψεις, όλα τα μπορώ, είμαι αυτό που ποτέ δεν ήθελα να γίνω, αυτόνομη, χάρη σε σένα, σε σένα που τράβηξες το χαλάκι κάτω από τα πόδια μου.

Και σκληρή, ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΙΑ ΑΜΥΝΑ, ολόκληρη ένα κέλυφος, από γρανίτη, αδιαπέραστο.

Συχνά πυκνά ερχόσουν κι έστεκες απέναντί μου, αμήχανος. Στα χέρια σου ένα σφυράκι από πλαστελίνη. Μέσα από το γρανιτένιο κέλυφος έσκουζε αδύναμα η ψυχή μου, μονότονα, τις ίδιες πάντα φράσεις: "ΘΕΛΩ ΝΑ Σ΄ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΞΑΝΑ. ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ". Αλλά δεν άκουγες. Η γυναίκα που έγινα, η αυτόνομη, η δυνατή, η φοβισμένη μέχρι θανάτου, ούρλιαζε παραγγέλματα στρατιωτικά, επιθεωρούσε το κέλυφος γύρω γύρω, να μη βρεις ούτε μια μικρή χαραμάδα για να χωθείς, εσύ κι ο πόνος. Σάστιζες, έχεις αλλάξει, μου έλεγες, δεν είσαι το γλυκό, εύθραυστο κορίτσι που γνώρισα. Κι εγώ μέσα απ΄το κέλυφός μου έκλαιγα, κοίτα, φώναζα, εδώ, μέσα, εδώ είμαι, βγάλε με, εγώ είμαι, το ίδιο πλάσμα που σου γελούσε και σου έγραφε παραμύθια για τα γενέθλιά σου και γλύκες σε post it, να βρίσκεις στις τσέπες του σακακιού σου στο γραφείο και να με σκέφτεσαι, εδώ είμαι, κοίτα με, ΦΟΒΑΜΑΙ.

(Επιτέλους, γιούπι, μπράβο, 400 λέξεις μετά φαίνεται ένα φως στην άκρη του τούνελ, αυτό που από την αρχή ήθελα να πω, better late than never, πάντα τέτοια!!!! Πάρτο ΌΟΟΟΛΟ δικό σου)
Είναι ξανά άνοιξη τώρα. Κλείνει ξανά ο κύκλος. Τώρα. Το πέρασα το μάθημα. Με 10 και τόνο. Έχω γλείψει τις πληγές. Έχω κατανοήσει. Έχω συγχωρήσει. Το γρανιτένιο κέλυφος το έξυσα με τα νύχια μου, είναι έτοιμο να σπάσει. Αρκεί ένα σφυράκι από πλαστελίνη. Εδώ είμαι. Βγάλε με. Θέλω.

ΥΓ1. Σταματάω να φτύνω αυτό που θέλω, ΟΚ Sofo?
ΥΓ2. Το Μάθημα Νο 2 λέγεται Εμπιστοσύνη. (Ψιτ, Meet me in Montauk...)

Clementine: Joely? What if you stay this time?
Joel: I walked out the door. There's no memory left.
Clementine: Come back and make up a goodbye at least, let's pretend we had one... Goodbye, Joel. Joel: ...I love you...
Clementine: ...Meet me in Montauk...

Καλά Χριστούγεννα

(Αλήθειες λέμε και το Πάσχα. Ψιτ, άκου μία: είμαι έξυπνη, χιουμοριστική, εξοργιστική με τις ώρες μου και σ΄αγαπάω)

Αφιερωμένο στη φίλη μου τη Μιζ Β. Εντάξει, και σε όλες τις Μιζ Β αυτού του κόσμου που απλώς δεν πρόκειται να συμβιβαστούν με μια σχέση που στα μάτια του άλλου δεν θα γράφει:

ΤΟ ΜΕ, YOU ARE PERFECT

Όχι γιατί είναι τέλειες, όχι. Αλλά γιατί κανένας σύντροφος δεν αξίζει να αντικρίζει μονίμως στα μάτια του συντρόφου του το στραβό του δόντι, την κακοκομμένη αφέλεια, το σπυράκι στην άκρη της μύτης, την αδυναμία να ταιριάξει σε προδιαγραφές ύψους-πλάτους-βάθους, λες και είναι εντοιχισμένη κουζίνα.

Οι άντρες δεν κλαίνε

{έχω πνίξει ό,τι ζωντανό είχα μέσα μου,

ό,τι θα μπορούσε να με πάρει και να με σηκώσει, να με κοπανήσει σε βράχια, να με κάψει σα βεγγαλικό, όμορφο, για μια στιγμή μόνο, για λίγο,

δεν υπάρχει για λίγο,

είμαι ένα business plan, με τα ρίσκα μου υπολογισμένα, το ίδιο και τις αποδόσεις, ό,τι πάρεις θα ΄ναι ίσο με ό,τι δώσεις,

μόνο να μη μου κλαις, όχι κλάμα,

μου θυμίζεις ότι σε 5 μήνες 23 μέρες και 11 ώρες θα πρέπει να γονατίσεις μπροστά μου μ΄ένα μονόπετρο κι εγώ θα πρέπει να δακρύσω από συγκίνηση, να πω δέχομαι, μετά θα πηδηχτούμε, ιεραποστολικό και απ΄τον κώλο, η περίσταση το απαιτεί, "τώρα επιτέλους μπορώ να σ΄εμπιστευτώ", θα έχω 3 οργασμούς, οι 2 απ΄το κανονικό μονόπετρο, ο τρίτος από αυτό της Durex, μετά θα κοιμηθούμε ήσυχοι, ευτυχείς, βάσει προγράμματος,

όχι, όχι, μη μου κλαις, δεν είναι στο ρόλο σου,

μέσα σου κάτι υπάρχει ακόμη ζωντανό, το βλέπω, μη φοβάσαι, μαζί θα το πνίξουμε, ξέρω καλά πώς, κοίτα με, σαν χθες έσπερνα θύελλες, μα τώρα ξέρω πώς, ξέρω τον τρόπο, όλα θα είναι ξανά υπολογισμένα, ασφαλή,
ΟΡΙΑ, ΔΙΑΟΛΕ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ,

Κυριακές-γιορτές-επετείους θα νιώθουμε στο 4, τις καθημερινές πάθος 1, συντροφικότητα 5, δέσμευση 5, έχουμε στόχους κοινούς, κοινωνική ζωή, κράτηση Σάββατο βράδυ στην Εδωδή, τα Σάββατα το πάθος εκτινάσσεται στο 3,

σου παίρνω πίπα μεθυσμένη, για μια στιγμή ξεχνώ ποιος είσαι, θυμάμαι ένα αγόρι που μου άρεσε παλιά, το διαγράφω,

είσαι αυτός που πάντα έψαχνα, μπορώ να μοιραστώ μαζί σου από το στεγαστικό μέχρι -αν κλείσω τα μάτια-το μουνί μου,

ξέρνάω στη σκέψη ότι δίπλα σου θα ξυπνώ τα πρωινά,

αααχ αυτά τα πρωινά στον ημι-υπαίθριο είναι άλλο πράγμα, θα βάλουμε περσίδες γιατί ο ήλιος είναι δυνατός και γρήγορα θα κάψει τις κουρτίνες, βρήκα και κάτι κομποζέ υφάσματα μούρλια για το σαλόνι, αχ, όταν μας φέρουν με το καλό και το καινούριο coffee table να καλέσουμε όπωσδήποτε τους γονείς σου για brunch μια Κυριακή,
μωρό μου, μαζί σου νιώθω τόσο ασφαλής.
ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΚΛΑΙΣ}

θέλω αυτό που φτύνω

Εν Τάξει

Οικογένεια Lost με 1 σκυλί κανονικό και 3 κολάζ

Έπιασα μια καλή δουλειά. Πολυεθνική, τμήμα πωλήσεων, καλά λεφτά, ασφάλεια στο βαθμό που μια δουλειά μπορεί να σου δώσει ασφάλεια στις μέρες μας.

Αγόρασα σπίτι σε προάστιο. Έχει μεγάλο σαλόνι, 3 κρεβατοκάμαρες (1 master & 2 παιδικές), πολλές ντουλάπες, ημι-υπαίθριο, 2 θέσεις στην πυλωτή. Είναι δίπλα στη μάνα μου. Θα μας βοηθά με τα παιδιά, όταν με το καλό έρθουν.

Αγόρασα αυτοκίνητο. Status σε συνδυασμό με Οικογενειακό. Να μας χωράει με τα παιδιά, όταν με το καλό έρθουν.

Έκοψα το τσιγάρο. Ασκούμαι 2-3 φορές την εβδομάδα. Αλκοόλ δεν έπινα ποτέ. Τα ναρκωτικά τα έκοψα στη μετεφηβεία. Η διατροφή μου λίγο ακόμη και θα ακολουθεί πιστά την πυραμίδα της μεσογειακής διατροφής. Ο γυναικολόγος μου λέει ότι το σύστημα δουλεύει ρολόι.

Ανανέωσα τη γκαρνταρόμπα μου. Αποχρώσεις της γης για την ημέρα, με φυσικά υφάσματα και κομψά αξεσουάρ. Μακιγιάζ διακριτικό, ίσα να δείχνω φρεσκαδούρα. Για το βράδυ μεταλλιζέ υφάσματα, φόρμες ιδιότροπες που όμως πολύ απέχουν από το πουτανέ / τραγουδιάρικο. Μακιγιάζ με τονισμένα μάτια ή χείλη. Ποτέ και τα δύο. Μαλλιά με φυσικές ανταύγειες, ξανοιγμένα λες από τον ήλιο.

Είμαι έτοιμη. Έκανα χώρο στη ζωή μου για να έρθεις, ετοίμασα προσεκτικά το σκηνικό και περιμένω να εμφανιστείς. Θα με διαλέξεις από το σωρό, θα με γονιμοποιήσεις δις και θα περάσουμε μια όμορφη ζωή, με super market κάθε δεύτερο Σάββατο. Δεν χρειάζεται να με αγαπάς. Ούτε εγώ θα σε αγαπώ. Μπορείς και να με κερατώνεις, αν θέλεις. Αρκεί να μην το μάθουν οι φίλοι μας. Καλό θα ήταν να έχεις ένα εξοχικό κοντά στην Αθήνα για να ξεσκάνε τα παιδιά τα καλοκαίρια. Α, και να είσαι φωτογενής. Πάντα ήθελα να έχω όμορφες οικογενειακές φωτογραφίες στο σαλόνι. Όλα τα άλλα τα έχω υπό έλεγχο. Όλα τα άλλα είναι εν τάξει.