Everybody's gotta Learn Sometimes

(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ. Και το κομμάτι που παίζει (παίζει να μην παίζει, μου έκανε ψες κάτι νερά, γι΄ αυτό το βρίσκεις και εδώ) από την υπεργαμάτη ταινία Eternal Sunshine of the Spotless Mind κι αυτό αφιερωμένο. Και το γεγονός ότι παρακάτω ένας γράφει-ένας σχολιάζει αποτελεί ένδειξη ότι το υπεργαμάτο τούτο blog κατεβάζει ρολλά. Ευχαριστώ).

(Αρχή τύπου "απόψε, μάγκες, θα φιλοσοφήσω")
Όσο μεγαλώνω πιστεύω όλο και περισσότερο ότι από αυτή τη ζωή έχω να μάθω 2-3 μαθήματα.

(Παράγραφος Β' τύπου "αντιστέκομαι, δε θα με πάρει από κάτω, θα το ξελαγράρω λίγο μην πέσει και το κοινό μου στα αντικαταθλιπτικά" plus "στρώνω το δρόμο για εγκωμιαστικό σχόλιο Παράξενου, αναμειγνύοντας ίσες δόσεις αυτογνωσίας, χιούμορ και πικρίας)
Το 1ο μάθημα που μου κλήρωσε για αυτή τη ζωή λεγόταν Αυτοδυναμία. Καθώς είμαι κέρατο μεγάλο και τρελά αντιδραστικό, σήκωσα το μπαϊράκι μου και είπα όχι μωρή πτάνα ζωή, αυτό το μάθημα εγώ δεν θα το πάρω, σα στρείδι θα κολλάω στο βράχο του μιανού και του αλλουνού κι ας μου πάρει 300 ζωές για να περάσω πίστα -άσε, Sofo μου, που παίζει και να μην υπάρχει άλλη πίστα. Γενικά την είδα λες και πρόκειται για ιστορία 4ης Δέσμης και σταρχίδια μου άμα δεν περάσω Πανεπιστήμιο, θα γίνω τεχνίτης, θα δουλέψω σ΄εργοστάσιο κορδελιάστρα σαν την Άντζελα Δημητρίου.

(Συνέχεια τύπου "Καρκίνος είμαι και το κέφι μου θα κάνω και θα πω και μια κουβέντα για το ένδοξο παρελθόν παραπάνω")
Στην αρχή, η ζωή ήταν υπομονετική. Σου λέει, ζώον είναι, να το πάρουμε με το μαλακό, μην το αγριέψουμε. Μου ρίχνει λοιπόν στο δρόμο μου έναν άντρα που πολύ τον αγάπησα τελικά, ο οποίος μου έλεγε με τον τρόπο του "Προχώρα, μόνη σου πρέπει, άνοιξε φτερά κι άμα θέλεις να ξαναγυρίσεις, βλέπουμε". Έβλεπε την ανάγκη μου για λίγη αγάπη, για λίγη ασφάλεια, αλλά ήξερε ότι δεν αρκούσε να μου δώσει το ψάρι στο πιάτο, έπρεπε να με μάθει να ψαρεύω. Επίσης ήταν αρκετά άντρας για να μην κολακεύεται από μια γκόμενα εξαρτημένη και να μη φοβάται ότι μια γκόμενα δυνατή θα του έφευγε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Πείσμωνα, ήθελα να μου πει ότι θα είναι εκεί για πάντα, με τον δικό μου τον τρόπο, τον απλό. Δεν έβλεπα μπροστά μου, δε χρειαζόταν να το πει, εκεί ήταν, πάντα, δίπλα μου, αλλά εγώ ήθελα να το ακούσω. Με τον δικό μου τρόπο. Του θύμωνα, του κάκιωνα, δεν το χωρούσε το μυαλό μου ότι οι χειρισμοί μου δεν περνούσαν, υπήρχαν τόσοι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τα καπρίτσια μου, γιατί όχι κι αυτός; Btw, αυτός ο άντρας που πολύ αγάπησα στη ζωή μου είναι ο ίδιος άντρας που κεράτωσα ανελέητα. Επί χρόνια προσπαθούσα να φύγω από κοντά του, τον μισούσα που δε δεχόταν να παίξει τον πατερούλη, που πάντα ήταν αληθινός, ευθύς, ωμός. Τον αγαπούσα για τους ίδιους ακριβώς λόγους και για αμέτρητους άλλους, που ανακάλυψα εκ των υστέρων -είχα και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, lucky me, μην είμαι αγνώμων, η ζωή έχει υπάρξει περισσότερο από γενναιόδωρη μαζί μου. Το μάθημά μου όμως δεν ήθελα να το πάρω.

(Αρκετά με το παρελθόν, ας φιλοσοφήσουμε ξανά για να δικαιολογήσουμε το ξεκίνημα του ποστ)
To θέμα είναι ότι η ζωή έχει τους τρόπους της να σου δίνει τα μαθήματα που πρέπει να πάρεις. Χτυπιέσαι κάτω, λες στ΄αρχίδια μου, να μένω μετεξεταστέα στον αιώνα τον άπαντα, είσαι επίμονη αλλά επίμονη είναι και η ζωή. Κι αφού είδε κι απόειδε, αποφάσισε να με αρχίσει στα χαστούκια.

(Μπααα, πάλι για το παρελθόν θα μιλήσω, δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει λυτρωμός)
Πάνε λοιπόν 5 χρόνια που είπα θα τον κλείσω τον κύκλο, τέρμα τα παιχνίδια, θα γίνω άνθρωπος, θα είμαι ειλικρινής. Ήταν άνοιξη, όπως τώρα. Στη ζωή μου μπήκε ένας άντρας-ευλογία. Ήμουν ειλικρινής. Του είπα "θέλω μόνο ν΄ακουμπήσω πάνω σου τη ζωή μου, θέλω μόνο να μου πεις ότι όλα θα είναι εντάξει, θέλω μόνο να νιώσω ασφαλής". Μου είπε "Εντάξει". Και ακούμπησα. Όλη μου τη ζωή. Πόσο χρόνο θέλει μια ζωή για ν΄ακουμπήσει πλήρως; Εμένα μου πήρε κάτι λιγότερο από 12 μήνες. Όμορφοι μήνες, με γέλια και χαρές. Και τότε ο άντρας-ευλογία μου τράβηξε το χαλάκι κάτω απ΄τα πόδια. Και ξεκίνησα να μελετώ το μάθημα που επί χρόνια αρνιόμουν να μελετήσω.

(Ας δείξω έλεος, άνοιξη είναι, ο κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα, π.χ. χοληστερίνη στα κόκκινα από το αρνί, γιατί να ασχοληθεί με το δικό μου παρελθόν; ΟΚ, θα το μαζέψω αλλά πρώτα ένα χορταστικό απόσπασμα γεμάτο κέφι-κέφι-κέφι για όσους αγαπούν την Εύα Ομηρόλη π.χ. ή την Αλκυόνη Παπαδάκη - μακριά από μας)
Σήμερα νομίζω ότι είμαι ξεφτέρι. Μόνη μου προχωρώ, το εμπέδωσα, δεν υπάρχει μαζί ρε, μόνη μου όλα, κοίτα με, μπορώ, στέκομαι, χωρίς χέρια, πατέρας μου και μάνα μου εγώ, έτοιμη να αντεπεξέρθω στα χειρότερα, αρρώστιες, δουλειές, θλίψεις, όλα τα μπορώ, είμαι αυτό που ποτέ δεν ήθελα να γίνω, αυτόνομη, χάρη σε σένα, σε σένα που τράβηξες το χαλάκι κάτω από τα πόδια μου.

Και σκληρή, ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΙΑ ΑΜΥΝΑ, ολόκληρη ένα κέλυφος, από γρανίτη, αδιαπέραστο.

Συχνά πυκνά ερχόσουν κι έστεκες απέναντί μου, αμήχανος. Στα χέρια σου ένα σφυράκι από πλαστελίνη. Μέσα από το γρανιτένιο κέλυφος έσκουζε αδύναμα η ψυχή μου, μονότονα, τις ίδιες πάντα φράσεις: "ΘΕΛΩ ΝΑ Σ΄ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΞΑΝΑ. ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ". Αλλά δεν άκουγες. Η γυναίκα που έγινα, η αυτόνομη, η δυνατή, η φοβισμένη μέχρι θανάτου, ούρλιαζε παραγγέλματα στρατιωτικά, επιθεωρούσε το κέλυφος γύρω γύρω, να μη βρεις ούτε μια μικρή χαραμάδα για να χωθείς, εσύ κι ο πόνος. Σάστιζες, έχεις αλλάξει, μου έλεγες, δεν είσαι το γλυκό, εύθραυστο κορίτσι που γνώρισα. Κι εγώ μέσα απ΄το κέλυφός μου έκλαιγα, κοίτα, φώναζα, εδώ, μέσα, εδώ είμαι, βγάλε με, εγώ είμαι, το ίδιο πλάσμα που σου γελούσε και σου έγραφε παραμύθια για τα γενέθλιά σου και γλύκες σε post it, να βρίσκεις στις τσέπες του σακακιού σου στο γραφείο και να με σκέφτεσαι, εδώ είμαι, κοίτα με, ΦΟΒΑΜΑΙ.

(Επιτέλους, γιούπι, μπράβο, 400 λέξεις μετά φαίνεται ένα φως στην άκρη του τούνελ, αυτό που από την αρχή ήθελα να πω, better late than never, πάντα τέτοια!!!! Πάρτο ΌΟΟΟΛΟ δικό σου)
Είναι ξανά άνοιξη τώρα. Κλείνει ξανά ο κύκλος. Τώρα. Το πέρασα το μάθημα. Με 10 και τόνο. Έχω γλείψει τις πληγές. Έχω κατανοήσει. Έχω συγχωρήσει. Το γρανιτένιο κέλυφος το έξυσα με τα νύχια μου, είναι έτοιμο να σπάσει. Αρκεί ένα σφυράκι από πλαστελίνη. Εδώ είμαι. Βγάλε με. Θέλω.

ΥΓ1. Σταματάω να φτύνω αυτό που θέλω, ΟΚ Sofo?
ΥΓ2. Το Μάθημα Νο 2 λέγεται Εμπιστοσύνη. (Ψιτ, Meet me in Montauk...)

Clementine: Joely? What if you stay this time?
Joel: I walked out the door. There's no memory left.
Clementine: Come back and make up a goodbye at least, let's pretend we had one... Goodbye, Joel. Joel: ...I love you...
Clementine: ...Meet me in Montauk...