Phantom Limb Syndrome
Σάββατο βράδυ. Είδα Babel. Στα καπάκια 21 γραμμάρια και Crash σε DVD. Όταν βουλιάζω, προτιμώ να μου κάνω μια πατητή να πάω μέχρι τον πάτο, αντί να προσπαθήσω να ανέβω στην επιφάνεια. Παλιά φοβόμουν ότι θα πνιγώ. Τώρα θεωρώ τη βουτιά προς τον πάτο προσωπική μου κατάκτηση, ένδειξη δύναμης. Έκλαιγα και σταματημό δεν είχα. Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά.
Κυριακή 10.30 ξύπνησα από το κινητό. Ο γκόμενος από το γάμο με έβλεπε στον ύπνο του, υπέθεσα (σε εφιάλτη). Δεν το σήκωσα. Έμεινα στο κρεβάτι μέχρι τις 14.30, στο μόνο ασφαλές μέρος που γνωρίζω.
Σκεφτόμουν. Τις μοιρασμένες Κυριακές. Αυτές που χουζουρεύεις ατελείωτα, κάνεις λίγο νυσταγμένο σεξ, κουρνιάζεις στη στάση κουταλάκι, ξανακοιμάσαι, λες καμιά μαλακία στο ενδιάμεσο, κανένα γλυκόλογο, χαζογελάς, σηκώνεσαι να φέρεις πρωινό, εμπνεέσαι από τα μέλια και κάνεις τα σεντόνια κώλος. Στο τέλος σηκώνεσαι γιατί σ΄έχει κόψει η πείνα. Η μέρα περνά με βόλτες στην πόλη, αργόσυρτους καφέδες, φαγητό, γλυκά, εφημερίδες και πάλι σεξ. Ή τις άλλες, που σε βρίσκουν μακριά απ΄την πόλη, σκασιαρχείο από την κανονική ζωή, αυτή με τα deadlines και τα project.
Συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει πολύ καιρός από την τελευταία μου μοιρασμένη Κυριακή. Έχει περάσει καιρός από ο,τιδήποτε μοιρασμένο.
Όταν χωρίζεις, σε πιάνει μια λύσσα για όλα αυτά που ζούσες και δεν θα ξαναζήσεις πια, για τη συντροφικότητα που στερείσαι, για τις μοιρασμένες Κυριακές που δεν υπάρχουν πια. Σιγά σιγά συνηθίζεις. Φτιάχνεις μια καινούρια ρουτίνα, καλή – κακή, πάντως καινούρια. Απωθείς την παλιά, δεν σου λείπει, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ώσπου ξυπνάς μια Κυριακή πρωί και πονάς ξανά. Αν Θυμάμαι καλά λέγεται «The phantom limb syndrome». Όταν ένα μέλος ακρωτηριάζεται, η πληγή πονάει και σταδιακά επουλώνεται. Κάποιες φορές όμως εκεί που παλιά υπήρχε ένα χέρι ή ένα πόδι, ο ακρωτηριασμένος νιώθει πόνο ή φαγούρα. Και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό.
Η Φίλη Β. Μετακομίζει 2 τετράγωνα μακριά και με θέλει για ποδαρικό. Η Φίλη Γ. με περιμένει για μαθήματα tango. Η Φίλη Μ. στέλνει μηνύματα. Η happy friend γυρνά από εκδρομή και τηλεφωνεί για να μάθει τι έπαιξε με τον γκόμενο του γάμου. Στις 7 το απόγευμα έρχεται το μήνυμα. Ο γκόμενος του γάμου έχει γρίπη, ζητά συγγνώμη που πρέπει να ακυρώσουμε. Αλήθεια, ψέματα, don’t know. Την κατάληξη την ήξερα με ένα μαγικό τρόπο από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου. Βλέπω το brokeback mountain. Βαριέμαι λίγο, αλλά συνεχίζω να κλαίω.
Αύριο θα ξυπνήσω και θα τάχω ξεχάσει όλα.
Κυριακή 10.30 ξύπνησα από το κινητό. Ο γκόμενος από το γάμο με έβλεπε στον ύπνο του, υπέθεσα (σε εφιάλτη). Δεν το σήκωσα. Έμεινα στο κρεβάτι μέχρι τις 14.30, στο μόνο ασφαλές μέρος που γνωρίζω.
Σκεφτόμουν. Τις μοιρασμένες Κυριακές. Αυτές που χουζουρεύεις ατελείωτα, κάνεις λίγο νυσταγμένο σεξ, κουρνιάζεις στη στάση κουταλάκι, ξανακοιμάσαι, λες καμιά μαλακία στο ενδιάμεσο, κανένα γλυκόλογο, χαζογελάς, σηκώνεσαι να φέρεις πρωινό, εμπνεέσαι από τα μέλια και κάνεις τα σεντόνια κώλος. Στο τέλος σηκώνεσαι γιατί σ΄έχει κόψει η πείνα. Η μέρα περνά με βόλτες στην πόλη, αργόσυρτους καφέδες, φαγητό, γλυκά, εφημερίδες και πάλι σεξ. Ή τις άλλες, που σε βρίσκουν μακριά απ΄την πόλη, σκασιαρχείο από την κανονική ζωή, αυτή με τα deadlines και τα project.
Συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει πολύ καιρός από την τελευταία μου μοιρασμένη Κυριακή. Έχει περάσει καιρός από ο,τιδήποτε μοιρασμένο.
Όταν χωρίζεις, σε πιάνει μια λύσσα για όλα αυτά που ζούσες και δεν θα ξαναζήσεις πια, για τη συντροφικότητα που στερείσαι, για τις μοιρασμένες Κυριακές που δεν υπάρχουν πια. Σιγά σιγά συνηθίζεις. Φτιάχνεις μια καινούρια ρουτίνα, καλή – κακή, πάντως καινούρια. Απωθείς την παλιά, δεν σου λείπει, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ώσπου ξυπνάς μια Κυριακή πρωί και πονάς ξανά. Αν Θυμάμαι καλά λέγεται «The phantom limb syndrome». Όταν ένα μέλος ακρωτηριάζεται, η πληγή πονάει και σταδιακά επουλώνεται. Κάποιες φορές όμως εκεί που παλιά υπήρχε ένα χέρι ή ένα πόδι, ο ακρωτηριασμένος νιώθει πόνο ή φαγούρα. Και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό.
Η Φίλη Β. Μετακομίζει 2 τετράγωνα μακριά και με θέλει για ποδαρικό. Η Φίλη Γ. με περιμένει για μαθήματα tango. Η Φίλη Μ. στέλνει μηνύματα. Η happy friend γυρνά από εκδρομή και τηλεφωνεί για να μάθει τι έπαιξε με τον γκόμενο του γάμου. Στις 7 το απόγευμα έρχεται το μήνυμα. Ο γκόμενος του γάμου έχει γρίπη, ζητά συγγνώμη που πρέπει να ακυρώσουμε. Αλήθεια, ψέματα, don’t know. Την κατάληξη την ήξερα με ένα μαγικό τρόπο από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου. Βλέπω το brokeback mountain. Βαριέμαι λίγο, αλλά συνεχίζω να κλαίω.
Αύριο θα ξυπνήσω και θα τάχω ξεχάσει όλα.
Ετικέτες Εμμονή
posted by Lost at 11:29 μ.μ.
17 Comments:
Δε θα σου πω λόγια παρηγοριάς γιατί δε μου βγαίνει τίποτα.
Λυπάμαι πραγματικά γιατί είναι κάτι που το έχω βιώσει και ίσως το βιώνω ακόμα.
Για την ώρα απόλαυσε την παρέα που σου δίνουν απλόχερα οι φίλες σου.
Α και κάτι άλλο….. είμαστε και εμείς εδώ , (μη χαμογελάς πικραμένα)
Γνωρίζεις καλά πως οι blogoφιλοι είναι πάντα εδώ , σε ακούν, σου μιλούν…..
Όπως γνωρίζω και εγώ πολύ καλά τι σημαίνει…να ζητάς "συντροφικότητα" .
Εύχομαι να έχεις μια πολύ καλή εβδομάδα.
ΥΓ
Όσο για τον κύριο του γάμου……δε μου είχε γεμίσει το μάτι οπότε……"καλύτερα".
Φιλιά πολλά!!
Αγαπητή lost,
Οι μοιρασμένες Κυριακές έχουν homework από πίσω. Έχουν εξοικείωση, άνεση, γνώση, (κοινό) χρόνο. Όταν είμαστε στα 20 αυτά γίνονται υπόγεια. Στα 30 πρέπει να τα κάνουμε λίγο πιό συνειδητά.
Ώρες ώρες μου έρχεται να σου τραβήξω το μαλlί τρίχα τρίχα (αλήθεια, πότε κάνεις brazilian?)
..εγω εχθες ειδα το 13..αντεχεις??
το βαβελ μου ειχε αρεσει πολυ..τον γκομενο του γαμου καλα εκανες και τον αφησες..να μοιραζεσαι ειναι υπεροχα αλλα η καθημερινοτητα τα σκοτωνει ολα..οποτε..παλι στα ιδια ειμαστε..την καληνυχτα μου..!!
@ annamaria: η ξαφνική αγκαλιά την έκανε τη ζημιά
@ kagelo (κάθε τρίτο Σάββατο πρωί)
@ με το φεγγάρι: 13? δεν το γνωρίζω, για πες.
@ deadend mind:)))))
στην ίδια περίπου κατάσταση... και δεν είσαι η μόνη..... μόνο που δεν ξέρω τι να προτείνω ακριβώς πια......χωρίς ίχνος θλίψης το λέω....από πρακτικής απόψεως :)
Ειδες;Ηρθε το σημερα που θα τα'χεις ξεχασει ολα!No harm done:)
Το κλάμα είναι λύτρωση κι αν κρίνω από τη σημερινή σου εικόνα σου έκανε καλό...
Μόλις άρχισα την οργάνωση! Α! και όταν κάνεις brazilian να μου πεις κι εμένα!!!
αχ... σ'αυτή τη φάση βρίσκομαι τώρα, μόνο που δεν χρειάζεται να δω κάποια ταινία για να κλάψω..........
Τί έγινε ρε παιδιά;;;; Λίγο σας αφήνω και γυρνάω και βρίσκω μια κατάσταση, ούτε Μάρθα Βούρτση σε ταινία με τον Ξανθόπουλο! Αμάν! μου την κάνατε πάλι την καρδιά περιβόλι! Μου φαίνεται ότι έχω χάσει επεισόδια τόσα χρόνια έξω! Οι αγκαλιές σας λείψανε αγάπες μου; Εμένα πάλι όχι. Αγκαλιάζω όλο τον κόσμο ότι ώρα θέλω (και χωρίς παρεξήγηση...προπαντώς) εδώ στη Γηραιά Αλβιόνα όπου ζώ, μου φαίνεται πως έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα εκεί κάτου, πολύ αποξένωση διαπιστώνω αδέρφια..Ή μήπως υπήρχε από πάντα και αυτός ήταν κι᾽ἐνας λόγος που μ᾽έσπτρωξε να φύγω; Λέω εγώ τώρα....Κι᾽απ᾽την άλλη όμω τί ζόρι τραβάω να τσεκάρω ελληνικά blog ξημερώματα Τρίτης ;;; Όλο απορίες είμαι απόψε! Νά᾽ στε όλοι σας καλἀ! ;-)))
Πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια οι πρόγονοι μας εγκατέλειψαν τη θάλασσα και βγήκαν στη στεριά ψάχνοντας για πιο ενδιαφέροντα πράγματα να απασχολήσουν αυτά τα γκρίζα κύτταρα που τους γαργαλούσαν το κεφάλι. Διαβάζοντας τις σκέψεις σου και τα πράγματα που φαίνεται ότι μονοπωλούν το ενδιαφέρον σου σε μόνιμη βάση αναρωτιέμαι: μήπως θα έπρεπε να πάρεις το δρόμο πίσω στο απέραντο γαλάζιο;
@ specialk: μου αρέσει η πρακτική προσέγγισή σου, έστω κι αν δεν περιλαμβάνει συγκεκριμένη πρόταση. αλήθεια
@ aurelia: :)))) τι απίστευτο πλάσμα είσαι εσύ!!!
@ happyland: σμουτσ
@ deadend: απαντώ στο ουσιώδες ερώτημα: ξαπλώνεις γυμνή μπροστά σε μια κυρία, η οποία σε ξεπετσιάζει ολούθενες με τη βοήθεια κεριού. αν σου κάτσει να κάνεις σεξ, είσαι μία κυρία. αν δεν σου κάτσει, έχεις πετάξει ένα σωρό λεφτά, αλλά παρηγοριέσαι΄σκεπτόμενη "κι αν μου κάτσει??"
@ r: θυμήσου να σταματήσεις κάποια στιγμή, ε?
@ nestoria: keep hugging, dear :)
@ anonymous: αν εκεί κάνουν περισσότερο σεξ, no problem, να επιστρέψω
Αν λοιπόν έχεις τόσο έντονες ανάγκες ίσως θα έπρεπε να ασχοληθείς με το σεξ επαγγελματικά. Θα σε βοηθήσει και στον οικονομικό τομέα.
Καλέ μου ανώνυμε, πουτάνα είμαι κι εγώ, τι νομίζεις. Έχω 10 μεγάλους πελάτες, κάνω βεβαίως και καμιά αρπαχτή, το κινητό μου είναι μέρα νύχτα ανοιχτό κι όποτε με ζητήσουν τους κάθομαι, όπου και σ΄όποια στάση και δόξα τω Θεώ, τα λεφτά είναι μια χαρά. Κι αφού μου έχεις ήδη δώσει 2 συμβουλές, θα μου επιτρέψεις να σου δώσω κι εγώ μία: get a life, αντί να χάνεις το χρόνο σου διαβάζοντας και σχολιάζοντας blogs που δεν είναι του γούστου σου.
Έχει τύχει ποτέ να διαβάζεις τις σειρές στο γραπτό κάποιου και να βρίσκεις τον εαυτό σου εκεί;
Δεν ξέρω ποια είσαι, που μένεις, τι κάνεις στη ζωή σου. Ξέρω μόνο πως ανατρίχιασα ανακαλύπτοντάς σε.
Από ένα καρκινάκι σε ένα άλλο, τα σέβη μου δεσποινίς.
Είσαι μοναδικό πλάσμα.
Με υδροχόο?????? Μα τι είχε στο μυαλό του ο μαιευτήρας? (όταν νιώθω αμήχανα, προσπαθώ να γίνω αστεία και τελικά λέω μπούρδες. ευχαριστώ)
Άλλο ένα κοινό μας λοιπόν, γαμώτο κι εγώ που νόμιζα ότι είμαι μοναδική ;)
Ο υδροχόος με σώζει Lost μου, αλλιώς θα πάθαινα καθημερινά αφυδάτωση από τα δάκρυα.
Ευτυχώς που η θέση των πλανητών την ώρα που γεννιόμουν μ' έσωσε και έγινα αντράκι (φύσημα φράντζας αλά βουγιουκλάκη - ξέρεις)
Ψιτ, κοριτσάκι, θέλεις να γίνουμε φίλεεεεεεεεες;
είσαι μοναδική, προσωπικά έχω μια τάση για επανάληψη, ακόμη και όταν πρόκειται για τον ωροσκόπο! Ναιιιιι
Δημοσίευση σχολίου
<< Home