Last year kourouna saved my life

Είδα το butterfly effect 2 φορές.

Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι undo δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή, ό,τι κάνω ΤΩΡΑ, τώρα που γυρίζει.

Έστειλα ευχετήριο μήνυμα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, γεμάτο απροσδοκίες.
Ακολούθησε τηλεφώνημα, χρόνια πολλά, πού είσαι, σπίτι-μόνη.
Ό,τι κι αν είναι αυτό που γυρίζει, σταμάτησε.

Άλλαξα χρόνο-μόνη.
«Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα».

Μπήκα να ψάξω κι εγώ δεν ξέρω τι, μάλλον κανένα chat room για να φύγει το μυαλό μου.
Έπεσα πάνω σε αυτό.
"...Σκέφτηκα να ζωστώ με τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, να βουτήξω τα πόδια μου στο πιάτο με τη σούπα και να χώσω το δάχτυλό μου στην πρίζα..."

Χαμογέλασα.

To 2006 ήταν σκληρό. Έφερε μοναξιά. Κι άλλη, πού τη χώρεσε? Μάλλον το πιθάρι της μοναξιάς είναι άπατο.
Έφερε όμως κι αλλαγές.
Έφερε και τη διάλυση κάθε αυταπάτης (μεγάλη κουβέντα μη λέω, το πιθάρι με τις αυταπάτες άπατο είναι κι αυτό, όλο και κάποια θα έχει ξεμείνει). ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ UNDO, ούρλιαζε στ΄αυτιά μου κάθε τόσο.

Εντάξει λοιπόν, σε άκουσα. Πες τουλάχιστον στο 2007 να μου φέρει ένα REFRESH. Να με δω επιτέλους κι εγώ όπως είμαι σήμερα. Γιατί στα μάτια μου είμαι ακόμη ένα κορίτσι που έχει ανάγκη να πείσει έναν άντρα να της δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, να του αποδείξει ότι τον αγαπά πραγματικά. Αυτός ο άντρας δεν υπαρχει πια. Υπήρξε όμως, πριν από χρόνια. Το ίδιο και αυτό το κορίτσι.

Καλή Χρονιά. Από σήμερα.