Χριστούγεννα και η καλοσύνη των ξένων

Μισώ τα Χριστούγεννα. Μισώ τα «οικογενειακά» γεύματα, η καλοσύνη των ξένων δεν μου έχει δοθεί ποτέ δωρεάν, όλοι κάτι περίμεναν από μένα. Να είμαι γλυκιά, να είμαι όμορφη, να δέχομαι με χάρη τα συγχαρητήρια για το καταπληκτικό αγριογούρουνο που μαγείρευα 2 μέρες, να ευγνωμονώ που επιτέλους κάπου ανήκω. Ή έτσι μου φαίνεται τώρα που το μάτι μου έχει γίνει κυνικό γιατί δεν αντέχω άλλο να ανήκω μέχρι να ανέβει το δέντρο στο πατάρι.

Δε στολίζω, δε γιορτάζω, κάνω υπομονή και περιμένω να περάσουν. Σαν ίωση. Από τότε που με θυμάμαι.

Παιδικά Χριστούγεννα: Η μαμά μου δούλευε μέχρι αργά. Την περίμενα μπροστά στην τηλεόραση να έρθει με ένα δώρο. Ερχόταν ξεθεωμένη, κρατώντας πότε με μια Cindy πότε με μια Barbie. Τρώγαμε και κοιμόμασταν.

Εφηβικά Χριστούγεννα: Σ΄ένα σπίτι με 3 πιτσιρίκια να ουρλιάζουν γύρω από ένα στολισμένο δέντρο. Τρώγαμε και κοιμόντουσαν. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και σκεφτόμουν ότι είχα γεννηθεί σε λάθος σπίτι και ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστούν οι κανονικοί μου γονείς. Έπινα ένα νεροπότηρο ουίσκι και κοιμόμουν.

Τα πρώτα «ενήλικα» Χριστούγεννα: Ο πρώτος έρωτας κι ο πρώτος θάνατος δίπλα μου. Τον έμαθα από την τηλεόραση, στην αγκαλιά του πρώτου έρωτα. Τρέξαμε στο νοσοκομείο, αλλά ήταν αργά. Έκλαψα και κοιμήθηκα.

Τα υπόλοιπα «ενήλικα» Χριστούγεννα: Μοιρασμένα ανάμεσα σε δανεικές οικογένειες και σε ρεβεγιόν που τελειώνουν και δεν θυμάσαι πώς σε λένε.

(Τα μόνα όμορφα) Χριστούγεννα 2000: σ΄ένα δωμάτιο, άυπνη όλη νύχτα, είχες πυρετό, ένιωσα πρώτη φορά πώς είναι ν΄αγαπάς στ΄αλήθεια.

Αυτά τα Χριστούγεννα:

- το "Θέλω να σε δω" συνειρμικά με οδηγεί στο "Μ΄έρωτα βαρύ" (άτιμη Νικολακοπούλου!).
- θα καταβάλλω συνειδητή προσπάθεια να πιω σαν να μην υπάρχει αύριο.
Και θα περάσουν σαν ίωση

ΓΙΟΥΧΟΥΥΥΥΥΥΥ