Drama Queen - Εμπύρετη
"Laugh and the world laughs with you. Weep and you weep alone"
Το θυμάμαι κάθε φορά που αρρωσταίνω. Όταν είμαι καλά, την παλεύω. Όταν θέλω γέλια γύρω μου, γελάω. Όταν θέλω να κλάψω μένω σπίτι, με κλειστά τηλέφωνα. Και την παλεύω. Γιατί έχω το δικαίωμα της επιλογής, παραμυθιάζομαι. Αν ήθελα θα μπορούσα να βγω, να καλέσω, να πιω, ακόμη και να κατέβω στο γειτονικό Μπρίκι και να καυλαντίσω 1-2 παλικάρια. Σε μεγάλα κέφια, μπορώ να περπατήσω μέχρι το παραδιπλανό ΤΕΝ και να στριμωχτώ με 15 παλικάρια που τραγουδούν χαρούμενα «Να παίζει το τρανζίστορ τ΄αμερικάνικα». Ο κόσμος που έχω φτιάξει είναι γεμάτος επιλογές που συνήθως σνομπάρω με διάφορες προφάσεις.
Όταν είμαι άρρωστη όμως, απλώς δεν έχω επιλογές και αυτό με μπλοκάρει. Όταν το μυαλό σου εκπαιδεύεται να δουλεύει με το σκεπτικό «όλα γίνονται, αρκεί να το θέλω. Ακόμη κι αν κάτι δεν γίνεται, υπάρχει το Plan B”, η πραγματικότητα της αρρώστιας σε τσακίζει, είτε πρόκειται για μια εγχείρηση στον αυχένα είτε για ένα 38 και 3.
Ο φίλος Γ. μου είχε πει: «τώρα δεν έχουμε πρόβλημα. Και γκόμενο βρίσκουμε και ανθρώπους να μιλήσουμε. Στα 70 μας και άρρωστοι να δω πώς θα κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας»
«Στα 70 μας για να είμαστε καλά θα πρέπει να είναι καλά το σεντούκι», του είπα.
Καταλήξαμε λοιπόν ότι όλοι εμείς οι σύγχρονοι γεροντοκόροι θα πρέπει αφενός να βγάλουμε λεφτά και αφετέρου να επενδύσουμε σε οικιστικά projects που θα μας επιτρέψουν να συμβιώνουμε, κρατώντας παράλληλα την ανεξαρτησία μας.
Κι επειδή το προάστιο δεν το σηκώνει ο οργανισμός μας, σύντομα εγκαταλείψαμε τις σκέψεις για μεζονέτες με πισίνες, κάτι σαν το Melrose Place ή σαν το συγκρότημα που μοιράζονται ο Τσαλίκης, η Γερμανού και ο Γεωργαντάς και συμβιβαστήκαμε με την ιδέα 100 τετραγωνικών max ο καθείς και χωρίς parking. Στη γειτονιά μου, κατά προτίμηση, που έχει και τη μεγαλύτερη συγκέντρωση νοσοκομείων στην Αττική και στην Ελλάδα ολόκληρη (8 μετρήσαμε, το 1 ιδιωτικό).
Θα μοιραζόμαστε την ίδια οικιακή βοηθό, θα παραγγέλνουμε on-line delicatessen και γκόμενους, θα κατηφορίζουμε αγκαζέ μέχρι το Μέγαρο.
Μέχρι τότε, κάθε φορά που αρρωσταίνω θα νιώθω σαν πεντάχρονο που θέλει τη μαμά του, θα αγανακτώ που τα ντουλάπια μου έχουν 5 ειδών ζυμαρικά και το ψυγείο μου ούτε μισό καρότο για να φτιάξω μια σούπα της προκοπής, θα μου ξυπνάνε όλοι οι φόβοι μου και θα αμφιβάλλω για το αν η ζωή μου, όπως την έχω φτιάξει, έχει κανένα απολύτως νόημα.
Το θυμάμαι κάθε φορά που αρρωσταίνω. Όταν είμαι καλά, την παλεύω. Όταν θέλω γέλια γύρω μου, γελάω. Όταν θέλω να κλάψω μένω σπίτι, με κλειστά τηλέφωνα. Και την παλεύω. Γιατί έχω το δικαίωμα της επιλογής, παραμυθιάζομαι. Αν ήθελα θα μπορούσα να βγω, να καλέσω, να πιω, ακόμη και να κατέβω στο γειτονικό Μπρίκι και να καυλαντίσω 1-2 παλικάρια. Σε μεγάλα κέφια, μπορώ να περπατήσω μέχρι το παραδιπλανό ΤΕΝ και να στριμωχτώ με 15 παλικάρια που τραγουδούν χαρούμενα «Να παίζει το τρανζίστορ τ΄αμερικάνικα». Ο κόσμος που έχω φτιάξει είναι γεμάτος επιλογές που συνήθως σνομπάρω με διάφορες προφάσεις.
Όταν είμαι άρρωστη όμως, απλώς δεν έχω επιλογές και αυτό με μπλοκάρει. Όταν το μυαλό σου εκπαιδεύεται να δουλεύει με το σκεπτικό «όλα γίνονται, αρκεί να το θέλω. Ακόμη κι αν κάτι δεν γίνεται, υπάρχει το Plan B”, η πραγματικότητα της αρρώστιας σε τσακίζει, είτε πρόκειται για μια εγχείρηση στον αυχένα είτε για ένα 38 και 3.
Ο φίλος Γ. μου είχε πει: «τώρα δεν έχουμε πρόβλημα. Και γκόμενο βρίσκουμε και ανθρώπους να μιλήσουμε. Στα 70 μας και άρρωστοι να δω πώς θα κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας»
«Στα 70 μας για να είμαστε καλά θα πρέπει να είναι καλά το σεντούκι», του είπα.
Καταλήξαμε λοιπόν ότι όλοι εμείς οι σύγχρονοι γεροντοκόροι θα πρέπει αφενός να βγάλουμε λεφτά και αφετέρου να επενδύσουμε σε οικιστικά projects που θα μας επιτρέψουν να συμβιώνουμε, κρατώντας παράλληλα την ανεξαρτησία μας.
Κι επειδή το προάστιο δεν το σηκώνει ο οργανισμός μας, σύντομα εγκαταλείψαμε τις σκέψεις για μεζονέτες με πισίνες, κάτι σαν το Melrose Place ή σαν το συγκρότημα που μοιράζονται ο Τσαλίκης, η Γερμανού και ο Γεωργαντάς και συμβιβαστήκαμε με την ιδέα 100 τετραγωνικών max ο καθείς και χωρίς parking. Στη γειτονιά μου, κατά προτίμηση, που έχει και τη μεγαλύτερη συγκέντρωση νοσοκομείων στην Αττική και στην Ελλάδα ολόκληρη (8 μετρήσαμε, το 1 ιδιωτικό).
Θα μοιραζόμαστε την ίδια οικιακή βοηθό, θα παραγγέλνουμε on-line delicatessen και γκόμενους, θα κατηφορίζουμε αγκαζέ μέχρι το Μέγαρο.
Μέχρι τότε, κάθε φορά που αρρωσταίνω θα νιώθω σαν πεντάχρονο που θέλει τη μαμά του, θα αγανακτώ που τα ντουλάπια μου έχουν 5 ειδών ζυμαρικά και το ψυγείο μου ούτε μισό καρότο για να φτιάξω μια σούπα της προκοπής, θα μου ξυπνάνε όλοι οι φόβοι μου και θα αμφιβάλλω για το αν η ζωή μου, όπως την έχω φτιάξει, έχει κανένα απολύτως νόημα.
posted by Lost at 9:22 μ.μ.
14 Comments:
Τα ιατρικά έξοδα και τα έξοδα συνοδείας (escort...) ανεβαίνουν με ρυθμούς πολύ παραπάνω από τον πληθωρισμό. Αυτό είναι κάτι που εσύ και ο φίλος σου ο Γ. θα πρέπει να το σταθμίσετε όταν δίνεται παραγγελία για το σεντούκι.
Αν και όπως σας ξέρω, και το πουγκί στον κόρφο μου θα χωρά τις οικονομίες και των δύο σας.
Έχω να δώσω hint για μη ξεχάσετε το στόχο: μία φορά το χρόνο πηγαίνετε για κάτι απλό (ας πούμε μία γενική αίματος) σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Είναι απίστευτο πώς τοποθετούνται οι προτεραιότητες μετά από κάτι τέτοια
Έχεις πυρετό γι αυτό σκέφτεσαι στενάχωρα πράγματα όπως για γεροντοκορίαση και παρόμοια.
Όσο μας βαστάν τα πόδια μας και μπορούμε να πηγαίνουμε στα μπαρ να «στριμωχτώ με 15 παλικάρια που τραγουδούν χαρούμενα» δεν υφίσταται η έννοια γεροντοκορίαση αλλά νεοκορίαση!!!!
Άρα έχουμε ακόμα 40 χρόνια και βάλε μπροστά μας, για να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας. Αισιόδοξο έ?
Περαστικά :-)))
@ kagelo: καλά τα λέτε, είναι και πολυέξοδος ο φίλος Γ., θεός να σε φυλάει... Θυμάμαι που είχε εκδράμει μια φορά στη Βουκουρεστίου κι ακόμη έχουν να το λεν οι πωλητές στα κοσμιματουάρ shops. Χριστούγεννα ήτανε θαρρώ! Θυμάσαι?
@ gademissa: κι εσείς καλά τα λέτε. α, και του αγοριού του ευαίσθητου, προτείνω να του το πείτε στα μούτρα ότι δεν έχετε μέλλον. τι φοβάστε, ότι θα φαρμακωθεί (ας άνοιγες τα comments :-p)
όντως drama queen
:))))
αλκυονάκι, κοίτα ποια μιλάει :-p
μέχρι τότε 'φοβάμαι πως ίσως λυθούν όλα με απόλυτα mainstream τρόπο.....είναι πολύ νωρίς για να ποντάρετε σε κάτι progressive σε blue εκδοχή :)
λυπάμαι αν είμαι πολύ αισιόδοξη on your shoes.....!
Σε βρηκα κατα τυχη, αλλα μου αρεσουν πολυ αυτα που γραφεις. Μερικοι ανθρωποι δεν ειναι πολυ διαφορετικοι τελικα... συζητηση καρμπον ειχα με μια φιλη μου πριν απο ενα μηνα... παλι καλα που το εγραψες και μας καλυψες. Οπως και αρκετα απο τα προηγουμενα ποστ σου. Να εισαι καλα! Καλες γιορτες.
Φιλικα
IC
Αν αμφιβάλεις για το αν η ζωή σου, όπως την έχεις φτιάξει, έχει κάποιο νόημα ΜΟΝΟ όταν είσαι άρρωστη, τότε σε βρίσκω εξωφρενικά ισορροπημένη.
Περαστικά!
Αντί για μια σούπα με ένα ρημαδοκαρότο μπορείς πάντα αν φτιάξεις ένα γιουβέτσι, και τη σούπα άστην πάνω μου!!!!!!!
Μη σκας βρε για το καρότο!
Υπάρχουν και οι κύβοι ζωμού!
ΥΓ Πως είσαι σήμερα;
Drama Queen μου,
μπορεί όταν ο υδράργυρος πλησιάζει τους 38.3 η ζωή σου να μοιάζει άσκοπη, όμως μόνο στα μάτια στα δικά σου και μόνο τότε. Στα μάτια των γύρω σου έχει νόημα πάντα. Και το ξέρεις.
Ας κάνουμε λοιπόν μικρά βήματα, μαζί, αν και δεν θα με χάλαγε η επιλογή του να παραγγέλνω on line γκόμενους και φαγητό στα γεράματα, ακόμη κι αν τελικά κι αυτή την επιλογή την σνομπάρω στο τέλος όπως λες κι εσύ.
Πρώτο βήμα, η αγορά λαχανικών.
Δεύτερο, να ανοίγεις το τηλέφωνο όταν νιώθεις τον πυρετό σου να σε τσακίζει.
Τρίτο, ε, έχουμε καιρό και για το τρίτο.
Σε φιλώ αρρωστιάρικό μου.
Περαστικά.
τα σχέδια σου τα εχω ήδη υλοποιήσει - αλήθεια !!!
Γάτες , σκύλο, δεν έχουν τα πλάνα σου;
Μήπως σας περισσεύει ένα δωματιάκι;
είμαι η lost κι είμαι καλά!!! ευχαριστώ καινούριους και παλιούς για τη συμπαράσταση.
allmylife: δεν σε πειράζει να σε κοπιάρω (σκύλο ναι)
πεθερέ mpampaki: ή λοβοτομημένη
happyland & deadend: το φτωχικό θα έχει και δωμάτιο υπηρεσίας ή έστω καναπέδες-κρεβάτι, no worries
Δημοσίευση σχολίου
<< Home