Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

Προστασία

Ενθυμούμαι το 04, επί Ολυμπιακών, συνεργαζόμασταν με Ασιάτες. Δουλεύαμε 12 περίπου ώρες την ημέρα, στοιβαγμένοι ανάκατα γύρω από ένα τεράστιο οβάλ τραπέζι. Εκείνοι είχαν τους δικούς τους κώδικες, εμείς τους δικούς μας, παρόλα αυτά μετά από 1 μήνα και κάτι που βλεπόμασταν καθημερινά τους νιώθαμε δικούς μας ανθρώπους. Έτσι, όταν τελείωσε η φιέστα και αποχαιρετιστήκαμε τους αγκαλιάσαμε και τους φιλήσαμε σταυρωτά έναν έναν. Έπαθαν πολιτισμικό σοκ! Το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιες διαχύσεις στο εργασιακό τους περιβάλλον.

Την Παρασκευή που μας πέρασε ένιωσα λίγο ασιάτισσα. Τον συνάντησα στην είσοδο της εργατικής μας πολυκατοικίας, είναι συνένοικος. Έτεινα ευγενικά το χέρι, χαμογέλασα. Με άρπαξε στην αγκαλιά του, με φίλησε σταυρωτά. Στην αρχή πανικοβλήθηκα. Μετά ευχήθηκα μέσα μου να με κρατούσε εκεί για 5-10 λεπτά. Είχε μια αγκαλιά ευρύχωρη, ζεστή κι ένα χαμόγελο που δόξα τω θεώ δεν ήταν PR. Συμπέρανα πως είναι απ΄αυτά τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει μέσα σε ασφαλείς αγκαλιές, γι αυτό και δε φοβούνται να μοιράζουν τις δικές τους απλόχερα.

Στη διαδρομή του ασανσέρ για το γραφείο μου ένιωθα απ΄τη μια ευτυχισμένη κι απ΄την άλλη στερημένη. Ήταν καλό αλλά πολύ λίγο. Και ήταν διαφορετικό. Τόσα χρόνια που δουλεύω δεν μ΄έχει αγκαλιάσει ποτέ κανένας με αυτό τον τρόπο. Είμαι κι εγώ αγγούρι του κερατά, προσέχω πολύ τα τυπικά και τους προσωπικούς χώρους.

Το σκεφτόμουν όλο το ΣΚ. Πώς δηλαδή μια τυχαία συνάντηση, μια αγκαλιά από το πουθενά μου κουνάει τα τόσο προσεκτικά τακτοποιημένα μέσα μου. Θέλω κι εγώ λίγη αγκαλιά πού και πού??? Δεν είμαι τόσο σκυλί όσο δείχνω??? ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ?????

Να θυμηθώ να τον καλέσω προσωπικά στο εταιρικό Xmas party.

15 Comments:

Blogger allmylife said...

βεβαίως κι'εσύ!!!

να τον καλέσεις - και να καλέσεις κι' εμένα να δω τα μούτρα των στελεχών....

12/04/2006 11:33 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Oποιος θελει να δωσει ξερει τον τροπο να το κανει!!
Οσο για την αγκαλια και την προστασια....ποιος δεν την θελει, ποιος δεν την χρειαζεται??
Ολοι μας την εχουμε αναγκη, αλλα την σωστη αγκαλια, απο τον σωστο ανθρωπο και σε παρακαλω πολυ μη με ρωτησεις πως θα καταλαβουμε τον σωστο....

12/04/2006 12:10 μ.μ.  
Blogger Lost said...

@ allmylife: (ωχ, μόλις είδα ότι σου έκλεψα τον τίτλο) λες, ε??
βεβαίως να έρθετε. δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο τα μούτρα των στελεχών, κανονικοί άνθρωποι είμαστε κι εμείς :)
@ annamaria: ζηλεύω τα αποθέματα, καλή εβδομάδα!

12/04/2006 1:05 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Έτσι μπράβο! εγώ την οργάνωση, εσύ τις προσκλήσεις!!!
Όλοι έχουμε...ανάγκη!!!

12/04/2006 5:23 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

και σε προηγούμενο post σου (δεν ξέρω αν θυμάσαι) σου είχα πει πόσο μουλείπει μια αγκαλιά που θα με κάνει να νιώθω ασφαλής....ακόμη δεν την έχω πάρει...είσαι τυχερή....
εννοείται να τον καλέσεις

12/04/2006 8:11 μ.μ.  
Blogger Aurelia Aurita said...

"Συμπέρανα πως είναι απ΄αυτά τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει μέσα σε ασφαλείς αγκαλιές, γι αυτό και δε φοβούνται να μοιράζουν τις δικές τους απλόχερα."
Ακριβως ετσι...και να προσθεσω:ξερουν το ακριβες νοημα της αγκαλιας και δεν τη φοβουνται γιατι τη συγχεουν με αλλα πραγματα...
Σου μιλω ειλικρινα,σαν αγγουρι σε αγγουρι:)

12/04/2006 10:38 μ.μ.  
Blogger gademissa said...

Πραγματικά, υπάρχουν άτομα που είναι πολύ διαχυτικά. Που όμως όχι μόνο δεν τους παρεξηγείς αλλά τους ζηλεύεις και λίγο που μπορούν και εκδηλώνουν τόσο εύκολα και απλόχερα τα αισθήματά τους, χωρίς ντροπές και τσιγκουνιές. Έχω τέτοιους φίλους και ειλικρινά τους χαίρομαι.
:-)

12/04/2006 11:36 μ.μ.  
Blogger Sofogreg said...

Μετά από πολλές παραινέσεις(είμαι αναβλητικό άτομο) της allmylife, μπήκα να σε διαβάσω. Είχε δίκηο. Θα σε διαβάζω. Χάρηκα.

12/05/2006 2:01 μ.μ.  
Blogger An-Lu said...

(((((((((μια αγκαλιά)))))))))
τα κάνει όλα φωτεινά!!!!

12/05/2006 2:18 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αγκαλιαστειτε γιατι χανομαστε. :)

12/06/2006 1:32 π.μ.  
Blogger Lost said...

@ happy friend: happy birthday to UUUUU!!!
@ deadend: ή που ξεχνάς ή που θυμάσαι και καταθλίβεσαι
@ r: ενθυμούμαι, μεγάλη αγκαλιά
@ aurelia: ω, πόσο σύμφωνη με βρίσκετε!!! ω, πόσο δεν την παλεύω ώρες ώρες!!!
@ gademissa: αυτοί οι φίλοι σας...πού συχνάζουν?
@ sofogreg: κοίτα σύμπτωση, Κυριακή βράδυ έκανα κι εγώ μια τσάρκα από το δικό σας. Και δική μου η χαρά
@ an-lu: smouts
@ nick: surprise!!! νόμιζα ότι δεν είσαι τέτοιος τύπος

12/06/2006 12:57 μ.μ.  
Blogger allmylife said...

να σου πω , πως κατηγορούμαι για αφαιρετική γραφή.
Εξηγώ:
κι΄εσύ έχεις ανάγκη από προστασία και οι φίλοι μου, στη διάθεσή σου....:)

στα στελέχη,
δεν σε συμπεριέλαβα,
γιατί δεν θα ξύνιζες τα μούτρα σου και γιατί Εσύ είσαι μια χαρά άνθρωπος - όχι όοοοολα τα στελέχη!!!
Θα πω ονόματα και δεν το θέλω...
Το θέλω αλλά δεν κάνει...
Κάνει, αλλά κάνω κάτι φρηλάντζες και....

Φιλιά.

12/07/2006 9:33 π.μ.  
Blogger Lost said...

Λιλάκι, όχι αρκετά αφαιρετική για να μην καταλαβαινόμαστε. Παραθέτω τον real time διάλογο:
- (κλαψομουνίαση lost) έχω λοιπόν κι εγώ ανάγκη από προστασία???
- (sure as hell lila) βεβαίως κι εσύ!!!
- (το ξέρω, αλλά θέλω να τ΄ακούω lost) λες, ε?
φιλιά

12/09/2006 12:58 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

"Συμπέρανα πως είναι απ΄αυτά τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει μέσα σε ασφαλείς αγκαλιές, γι αυτό και δε φοβούνται να μοιράζουν τις δικές τους απλόχερα."

Απο τα πιο όμορφα, γλυκά κι εμπνευσμένα συμπεράσματα που έχω διαβάσει. Διαθέτεις ένα ιδιαίτερο σπινθιροβόλο πνεύμα, είναι ευχάριστο που μοιράζεασαι εδώ κάποιες διαδρομές του ;)

12/11/2006 11:15 π.μ.  
Blogger Lost said...

ΕΠ! ένας γλυκός ανώνυμος!!!! ευχαριστώ για τα καλά λόγια

12/11/2006 4:06 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker