Προστασία

Ενθυμούμαι το 04, επί Ολυμπιακών, συνεργαζόμασταν με Ασιάτες. Δουλεύαμε 12 περίπου ώρες την ημέρα, στοιβαγμένοι ανάκατα γύρω από ένα τεράστιο οβάλ τραπέζι. Εκείνοι είχαν τους δικούς τους κώδικες, εμείς τους δικούς μας, παρόλα αυτά μετά από 1 μήνα και κάτι που βλεπόμασταν καθημερινά τους νιώθαμε δικούς μας ανθρώπους. Έτσι, όταν τελείωσε η φιέστα και αποχαιρετιστήκαμε τους αγκαλιάσαμε και τους φιλήσαμε σταυρωτά έναν έναν. Έπαθαν πολιτισμικό σοκ! Το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιες διαχύσεις στο εργασιακό τους περιβάλλον.

Την Παρασκευή που μας πέρασε ένιωσα λίγο ασιάτισσα. Τον συνάντησα στην είσοδο της εργατικής μας πολυκατοικίας, είναι συνένοικος. Έτεινα ευγενικά το χέρι, χαμογέλασα. Με άρπαξε στην αγκαλιά του, με φίλησε σταυρωτά. Στην αρχή πανικοβλήθηκα. Μετά ευχήθηκα μέσα μου να με κρατούσε εκεί για 5-10 λεπτά. Είχε μια αγκαλιά ευρύχωρη, ζεστή κι ένα χαμόγελο που δόξα τω θεώ δεν ήταν PR. Συμπέρανα πως είναι απ΄αυτά τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει μέσα σε ασφαλείς αγκαλιές, γι αυτό και δε φοβούνται να μοιράζουν τις δικές τους απλόχερα.

Στη διαδρομή του ασανσέρ για το γραφείο μου ένιωθα απ΄τη μια ευτυχισμένη κι απ΄την άλλη στερημένη. Ήταν καλό αλλά πολύ λίγο. Και ήταν διαφορετικό. Τόσα χρόνια που δουλεύω δεν μ΄έχει αγκαλιάσει ποτέ κανένας με αυτό τον τρόπο. Είμαι κι εγώ αγγούρι του κερατά, προσέχω πολύ τα τυπικά και τους προσωπικούς χώρους.

Το σκεφτόμουν όλο το ΣΚ. Πώς δηλαδή μια τυχαία συνάντηση, μια αγκαλιά από το πουθενά μου κουνάει τα τόσο προσεκτικά τακτοποιημένα μέσα μου. Θέλω κι εγώ λίγη αγκαλιά πού και πού??? Δεν είμαι τόσο σκυλί όσο δείχνω??? ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ?????

Να θυμηθώ να τον καλέσω προσωπικά στο εταιρικό Xmas party.