Τι Ψάχνεις?

- Αν ψάχνεις μια όμορφη ψηλή ξανθιά, το πολύ πολύ που θα βρεις είναι μια όμορφη ψηλή ξανθιά.
(Ομοίως και αν ψάχνεις έναν όμορφο ψηλό μελαχρινό.)

Ο φίλος Γ. λέει στο τηλέφωνο τη φαρμακερή ατάκα για έναν μακαρίτη (φαρμακερή, γιατί αυτομάτως την φέρνω στα μέτρα μου): ένας άντρας στα 35 του, ωραίος, έξυπνος, με καλή δουλειά που θέλει να παντρευτεί και δεν μπορεί, ε, κάποιο πρόβλημα θα έχει. Μάλλον ψάχνει άλλο απ΄αυτό που λέει ότι θέλει ή χρειάζεται, με αποτελειώνει ο Γ.

‘Ντάξει, για τον μακαρίτη την απάντηση την έχω έτοιμη: είναι πιο ανασφαλής κι από μένα (και όμως γίνεται). Και κατά βάθος, χρειάζεται όχι μία όμορφη ψηλή ξανθιά, αλλά μια ντουζίνα από δαύτες, οι οποίες επιπλέον θα τον δοξάζουν νυχθημερόν γιατί είναι κα-τα-πλη-κτι-κός και δεν υπάρχει καλύτερος απ΄αυτόν εκεί έξω. Δεν την παλεύει με κάτι λιγότερο. Το μόνο πρόβλημά του είναι ότι όταν τις έχει κάτι τον πιάνει και θέλει εμένα (μετρίου ύψους, μελαχρινή, όσο για όμορφη, γούστα είναι αυτά είπε ο αράπης κι έφαγε το σαπούνι) που όμως τελευταία δυσκολεύομαι να τον δω σαν ημίθεο, τον βλέπω σαν κανονικό άνθρωπο, με τα καλά του και τα κουλά του. Και δεν την παλεύει και μετά έρχονται οι ξανθιές κ.ο.κ.

Την απάντηση για μένα την έχω??? Νομίζω. Χρειάζομαι ένανε (όμορφο στα μάτια μου, ψηλό, μελαχρινό – είπαμε, είμαι ρηχή) να μ΄αγαπάει για τα 20 στραβά μου. (ή έστω να τα ανέχεται, λέω, και να μην προσπαθεί να μου τα αλλάξει). Για τα 10 καλά μου θα μ΄αγαπήσει έτσι κι αλλιώς, λέω, αυτό είναι το εύκολο. Νομίζω.

Έχω βαρεθεί να θέλουν να μ΄αλλάξουν. Γιατί δεν παίρνουν μια έτοιμη, τόσες υπάρχουν στα καλάθια, νοικοκυρές, για σπίτι, χαρούμενες όλη την ώρα?

(Ανοίγω μεγάλη παρένθεση: Τελευταία οι γκόμενες γύρω μου είναι πολύ χαρούμενες, όλο χαμόγελα, λες και κουμπώνουν τα αντικαταθλιπτικά με τις χούφτες. Είναι λες και ζω σ΄έναν κόσμο που έχει μολυνθεί από τον ιό της Βίκυς Καγιά: βασικό σύμπτωμα του ιού είναι ότι μιλάς πάντα και για όλα με ύφος που δείχνει ότι περνάς καταπληκτικά, η ζωή σου είναι υπέροχη, δεν υπάρχει τίποτα που να σου χαλά το κέφι και η θετική σου ενέργεια μπορεί να δώσει ρεύμα σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο. Για παράδειγμα, ακόμη κι αν είσαι καλεσμένη σε φιλανθρωπική εκδήλωση για τα παιδάκια που πεθαίνουν στον Γ΄Κόσμο, όταν κάνεις δήλωση στην κάμερα για το πόσο πραγματικά λυπάσαι για αυτά τα κακόμοιρα παιδάκια, το ύφος σου παραμένει χαρούμενο, ανέφελο. Ναι, το διασκεδάζεις πραγματικά Βίκυ Καγιά, το βλέπω στο βλέμμα σου, κλείνω τον ήχο και σε βλέπω να μιλάς για τα παιδάκια που πεθαίνουν σαν τις μύγες με την ίδια έκφραση που θα είχες αν μας μιλούσες για τις φάρσες που κάνατε με το Γ3 στην πενταήμερη. Ευχαρίστως θα έριχνα στη Βίκυ Καγιά ένα σβουριχτό μπάτσο, μόνο και μόνο για να δω αν θα αλλάξει ύφος)

Εκεί έρχεται η 2η φαρμακερή ατάκα της βραδιάς από τον Γ. (επηρεασμένη από το «2» μάλλον κι όλη δική μου): στην ηλικία μας δεν φτάνει ν΄ανοίξουμε την πόρτα για να μπει ο άλλος, πρέπει να βγούμε και στο παράθυρο για να μας δει ότι είμαστε διαθέσιμοι, ντε. Μερικές φορές, δε, πρέπει να σκύψουμε και να του κάνουμε και λίγο ματάκια και –άκουσον, άκουσον- να τον καλέσουμε εμείς ν΄ανέβει.

Κάπου εκεί γαμήθηκε η κουβέντα γιατί ο Γ. έπρεπε να πάει γυμναστήριο κι εγώ άρχισα να με σκέφτομαι πότε σαν Ραπούνζελ που ρίχνει τα κοτσίδια της για να σκαρφαλώσει ο άλλος και πότε σαν Γεωργία Βασιλειάδου που σημαδεύει τους γκόμενους με κανάτια.