Last year kourouna saved my life

Είδα το butterfly effect 2 φορές.

Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι undo δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή, ό,τι κάνω ΤΩΡΑ, τώρα που γυρίζει.

Έστειλα ευχετήριο μήνυμα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, γεμάτο απροσδοκίες.
Ακολούθησε τηλεφώνημα, χρόνια πολλά, πού είσαι, σπίτι-μόνη.
Ό,τι κι αν είναι αυτό που γυρίζει, σταμάτησε.

Άλλαξα χρόνο-μόνη.
«Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα».

Μπήκα να ψάξω κι εγώ δεν ξέρω τι, μάλλον κανένα chat room για να φύγει το μυαλό μου.
Έπεσα πάνω σε αυτό.
"...Σκέφτηκα να ζωστώ με τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, να βουτήξω τα πόδια μου στο πιάτο με τη σούπα και να χώσω το δάχτυλό μου στην πρίζα..."

Χαμογέλασα.

To 2006 ήταν σκληρό. Έφερε μοναξιά. Κι άλλη, πού τη χώρεσε? Μάλλον το πιθάρι της μοναξιάς είναι άπατο.
Έφερε όμως κι αλλαγές.
Έφερε και τη διάλυση κάθε αυταπάτης (μεγάλη κουβέντα μη λέω, το πιθάρι με τις αυταπάτες άπατο είναι κι αυτό, όλο και κάποια θα έχει ξεμείνει). ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ UNDO, ούρλιαζε στ΄αυτιά μου κάθε τόσο.

Εντάξει λοιπόν, σε άκουσα. Πες τουλάχιστον στο 2007 να μου φέρει ένα REFRESH. Να με δω επιτέλους κι εγώ όπως είμαι σήμερα. Γιατί στα μάτια μου είμαι ακόμη ένα κορίτσι που έχει ανάγκη να πείσει έναν άντρα να της δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, να του αποδείξει ότι τον αγαπά πραγματικά. Αυτός ο άντρας δεν υπαρχει πια. Υπήρξε όμως, πριν από χρόνια. Το ίδιο και αυτό το κορίτσι.

Καλή Χρονιά. Από σήμερα.

Κορίτσι - Τεφάλ

Η καλημέρα της είχε πάντα κάτι από διακοπές. Σαν να είχε μόλις προσγειωθεί στο παλιό καλό Ελληνικό, φορώντας μοκασίνια, κρεπ μαύρο παντελόνι, κασμίρ πουλόβερ, μεγάλα μαύρα γυαλιά και μια Kelly bag στο χέρι, μετά από ένα σαββατοκύριακο στο St. Tropez. Στην ερώτηση «Τι κάνεις?» απαντούσε πάντοτε «Πολύ καλά!». Συχνά αναρωτιόμουν αν πραγματικά το εννοούσε. Δεν μου φαινόταν φυσιολογικό ένας άνθρωπος να είναι ΠΑΝΤΑ καλά. Μάλλον ζήλευα.

Μια Δευτέρα πρωί ήρθε με ελαφρώς πρησμένα μάτια. Τη ρώτησα τι κάνει, μου απάντησε με χαμόγελο «Πολύ καλά!». Στο μεσημεριανό διάλειμμα μου περιέγραψε συνοπτικά το χρονικό του τέλους μιας μακροχρόνιας σχέσης. Ακόμη και η θλίψη της είχε κάτι από μη-θλίψη, δεν υπήρχαν βουβοί λυγμοί, πονεμένες σιωπές, μάγουλα λεκιασμένα με μάσκαρα. Η αφήγηση χώρεσε ίσα ίσα στο lunch break, που όπως κάθε μέρα περιλάμβανε ένα μήλο κι ένα γιαούρτι με λίγα λιπαρά. Με άφησε γεμάτη απορία και με διάθεση να τσακίσω μισό κιλό κουβερτούρα. Προσφέρθηκα να πιούμε έναν καφέ παρηγοριάς. I should have known better. Το πρόγραμμά της ήταν ήδη γεμάτο για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Κινηματογράφος, δείπνα, κόσμος στο σπίτι και ένα τριήμερο στο Παρίσι για να ξεχάσει.

Κάποια στιγμή έκανε κι εκείνη μια αδιέξοδη σχέση, από αυτές που είσαι ο τρίτος άνθρωπος, χωρίς ελπίδα να μεταπηδήσεις σε άλλο ρόλο. Ήταν ο μεγάλος της έρωτας, όπως μου είπε, την ημέρα που μου ανακοίνωσε την πρόθεσή της να τον τελειώσει. Και τον τελείωσε το ίδιο απόγευμα, μετά από μια σύντομη συζήτηση και λίγα δάκρυα. Βρεθήκαμε το σαββατοκύριακο, σε μια παραλία της Αττικής. Ο χωρισμός είναι ένα πράγμα, το μαύρισμα ένα άλλο. Εκείνος την πήρε τηλέφωνο για να συναντηθούν. Του το αρνήθηκε, γύρισε μπρούμυτα και έλυσε το πάνω του μαγιό της για να μην της κάνει σημάδι. Δυο μήνες και πολλά ραντεβού μετά ερωτεύτηκε ξανά.

Μου ήταν ευχάριστη. Ήταν μια καθησυχαστική παρουσία, μια αισιόδοξη νότα σ΄έναν κόσμο που εμείς οι κοινοί θνητοί κόβουμε φλέβα μετά από κάθε χωρισμό ακούγοντας «Παράλληλα, προχωράμε παράλληλα, κι όλα είν΄ακατάλληλα για να σμίξουμε πάλι», βουτηγμένοι σε αναθυμιάσεις αλκοόλ, τασάκια τιγκαρισμένα με αποτσίγαρα και βουνά από χαρτομάντιλα με μύξες. Οι δικοί της χωρισμοί ήταν ανεπαίσθητοι, ειρηνικοί, δε συνοδεύονταν από αυτοκαταστροφικές πρακτικές. Η ζωή της μετά το χωρισμό διατηρούσε μια κανονικότητα που με ξεπερνούσε. Ξύπνημα στις 8.15 ΚΑΘΕ πρωί, πρωινό, γραφείο, μεσημεριανό, βραδινό, στα ενδιάμεσα γυμναστήριο, καφές με φίλους, beaute. Χωρίς κλάματα, χωρίς σκηνές δράματος, χωρίς drink and SMS, χωρίς μαύρους κύκλους, χωρίς υπαρξιακά και υποθέσεις "Αν δεν είχα πει αυτό" ή "Αν δεν είχα κάνει εκείνο".

Ποιο ήταν άραγε το μυστικό της? Πώς τα κατάφερνε κι εκεί είχε πάντα ήλιο? Μήπως το βράδυ μετά από κάθε χωρισμό ερχόντουσαν τύποι από μια μυστήρια εταιρεία και έκαναν εκκαθάριση στο μυαλό της, όπως στο «Eternal sunshine of the spotless mind»? Ή μήπως υπήρχε κάποιο κουμπί που πατούσε? Ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω.

Όσοι δεν την ήξεραν, έλεγαν πως είναι ρηχή. Εμένα με τραβούσε η ανεξήγητα αδιαπέραστη από τη δυστυχία πραγματικότητά της, σκεφτόμουν ότι απλώς έχει το ταλέντο να ζει. Στην πορεία διαπίστωσα ότι εκτός από ατσαλάκωτη είναι και η καλύτερη φίλη που μπορεί να σου τύχει. Παρότι πολύ διαφορετικές για να γίνουμε φίλες, όταν χρειάστηκε ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μου άνοιξε το σπίτι της χωρίς να διστάσει, χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να κρίνει, για όσο χρειαζόμουν. Πολλές φορές την αποφεύγω, γιατί ντρέπομαι που όλα αυτά τα χρόνια στριφογυρίζω στο πλυντήριο των ίδιων 2 σχέσεων και λούζομαι τα βρωμόνερά τους χωρίς ποτέ να πατάω το κουμπάκι για το ξέβγαλμα. Όμως τη σκέφτομαι πολύ συχνά. Και τη θαυμάζω. Είναι η ηρωίδα μου. Το κορίτσι-τεφάλ που θέλω να γίνω, μα ξέρω πως δεν θα γίνω ποτέ.

Χριστούγεννα στη Χωματερή

- Καλημέρα σας.
- Καλημέρα.
- Είμαστε οι οδοκαθαριστές της γειτονιάς σας και σας ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα. Με το αζημίωτο.
- Καλά Χριστούγεννα και σε σας, καλοί μου οδοκαθαριστές. Μια που ήρθατε μέχρις εδώ, δεν βάζετε ένα χεράκι να πετάξουμε τη σαβούρα?
- Δεν καταλάβατε. Σας ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα (χέρι προτεταμένο).
- Όχι, εσείς δεν καταλάβατε! Είμαι τίγκα στο σκουπίδι, 32 χρόνια μαζεύω μαζεύω, δεν υπάρχει χώρος για τίποτα πια, ασφυκτιώ.
- Τι λες, κοπέλα μου. Μια χαρά τακτοποιημένο το βλέπω το σπιτάκι σου. Και άδειο, σχεδόν minimal, ούτε ένα δεντράκι για τα χρόνια πολλά δε στόλισες.
- Όχι έξω, μέσα. Να! Ρίξτε μια ματιά στο σκληρό δίσκο. Ό,τι σημαντικό κι ασήμαντο εδώ θα το βρείτε, στην προσωπική μου χωματερή από αναμνήσεις, εικόνες, λόγια, συναισθήματα, δείξτε έλεος μέρες πού ΄ναι.
- Ζέχνει ρε κοπελιά εδώ μέσα, όλα σάπια, λίγο αέρα, βοήθειαααα.
- Βοήθεια ζητάω κι εγώ.

Very Merry Xmass - 2

Άσχετα με τα highlights που κράτησε στη μνήμη του ο καθένας μας, straight φίλες και gay φίλοι που παρακολούθησαν την παράσταση συμφωνήσαμε στο εξής: όλοι θα θέλαμε να μοιραστούμε το στρώμα μας με το αγόρι-εργάτη που για 4-5 λεπτά ταλαιπώρησε το επί σκηνής στρώμα.

Να, κάτι τέτοια γράφω και με κράζουν οι ανώνυμοι ότι πρέπει να επιστρέψω στο απέραντο γαλάζιο.

Χριστούγεννα και η καλοσύνη των ξένων

Μισώ τα Χριστούγεννα. Μισώ τα «οικογενειακά» γεύματα, η καλοσύνη των ξένων δεν μου έχει δοθεί ποτέ δωρεάν, όλοι κάτι περίμεναν από μένα. Να είμαι γλυκιά, να είμαι όμορφη, να δέχομαι με χάρη τα συγχαρητήρια για το καταπληκτικό αγριογούρουνο που μαγείρευα 2 μέρες, να ευγνωμονώ που επιτέλους κάπου ανήκω. Ή έτσι μου φαίνεται τώρα που το μάτι μου έχει γίνει κυνικό γιατί δεν αντέχω άλλο να ανήκω μέχρι να ανέβει το δέντρο στο πατάρι.

Δε στολίζω, δε γιορτάζω, κάνω υπομονή και περιμένω να περάσουν. Σαν ίωση. Από τότε που με θυμάμαι.

Παιδικά Χριστούγεννα: Η μαμά μου δούλευε μέχρι αργά. Την περίμενα μπροστά στην τηλεόραση να έρθει με ένα δώρο. Ερχόταν ξεθεωμένη, κρατώντας πότε με μια Cindy πότε με μια Barbie. Τρώγαμε και κοιμόμασταν.

Εφηβικά Χριστούγεννα: Σ΄ένα σπίτι με 3 πιτσιρίκια να ουρλιάζουν γύρω από ένα στολισμένο δέντρο. Τρώγαμε και κοιμόντουσαν. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και σκεφτόμουν ότι είχα γεννηθεί σε λάθος σπίτι και ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστούν οι κανονικοί μου γονείς. Έπινα ένα νεροπότηρο ουίσκι και κοιμόμουν.

Τα πρώτα «ενήλικα» Χριστούγεννα: Ο πρώτος έρωτας κι ο πρώτος θάνατος δίπλα μου. Τον έμαθα από την τηλεόραση, στην αγκαλιά του πρώτου έρωτα. Τρέξαμε στο νοσοκομείο, αλλά ήταν αργά. Έκλαψα και κοιμήθηκα.

Τα υπόλοιπα «ενήλικα» Χριστούγεννα: Μοιρασμένα ανάμεσα σε δανεικές οικογένειες και σε ρεβεγιόν που τελειώνουν και δεν θυμάσαι πώς σε λένε.

(Τα μόνα όμορφα) Χριστούγεννα 2000: σ΄ένα δωμάτιο, άυπνη όλη νύχτα, είχες πυρετό, ένιωσα πρώτη φορά πώς είναι ν΄αγαπάς στ΄αλήθεια.

Αυτά τα Χριστούγεννα:

- το "Θέλω να σε δω" συνειρμικά με οδηγεί στο "Μ΄έρωτα βαρύ" (άτιμη Νικολακοπούλου!).
- θα καταβάλλω συνειδητή προσπάθεια να πιω σαν να μην υπάρχει αύριο.
Και θα περάσουν σαν ίωση

ΓΙΟΥΧΟΥΥΥΥΥΥΥ

Nύχτα Πάρτυ (The corporate edition)

- 3 από μας διαπίστωσαν ότι άμα δε βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρι. Το ψάρι που έφαγαν όμως ήταν επιπέδου Βαρούλκου (ευχαριστώ θερμά)
- 1 από μας βρήκε ότι το να δίνεις οδηγίες για την τουαλέτα (στη γωνία αριστερά και πάλι αριστερά) στο προσωρινό αντικείμενο του πόθου σου δεν θεωρείται "προκαταρκτικά" ούτε μετά από μισό μπουκάλι vodka. Kι ήπιε κι άλλο μισό
- 1 από μας αγκάλιασε και είπε "σ' αγαπώ πολύ" και είχε ΠΛΗΡΗ ανταπόκριση
- 1 από μας βρήκε τον έρωτα μερικούς ορόφους παρακάτω
- 1 από μας έφυγε νωρίς. Αλλά ξανάρθε.
- Όλοι μας περάσαμε super. Για τους άλλους δεν ξέρω.
Σήμερα είδαμε και τα πειστήρια. Πλέον μιλάμε με κωδικούς. Κάποιος λέει πχ 1893 και όλοι χαχανίζουν.

Εγώ:
- Χαιρόμουν που χαίρονταν, εκεί στην πόρτα που στεκόμουν λες και περίμενα να τελειώσουν για να αλλάξω τα σεντόνια
- Υποσχέθηκα να "δώσω" 2 χωρισμένους με παιδιά
- Χόρεψα τον ύμνο του τμήματος "Love Boat"
- Τραγούδησα (ένρινα και βαριεστημένα) "Μη γυρίσεις ξανά"
- Σύρθηκα από πάρτυ σε άλλο πάρτυ, με χαμόγελο τατουάζ, μετρώντας τα λεπτά μέχρι τις 12 της δικαιολογημένης αποχώρησης (12 + 1 γίνομαι κολοκύθα)

- Διαπίστωσα ότι το ρητό "Δεν υπάρχουν χάλια άντρες. Απλώς δεν έχεις πιει αρκετά" δεν έχει εφαρμογή στην περίπτωσή μου. Εκτός κι αν φταίει η εκρηκτική γόμωση "vodka+αντιβίωση" (που έλεγε κι η Βίρνα Δράκου)

Και το πιο σημαντικό της χθεσινής βραδιάς:
Όσα "μη γυρίσεις ξανά" κι αν τραγουδήσεις, φτάνει ένα γαμω-sms για να χάσεις τον ύπνο σου ψάχνοντας να βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να απαντήσεις στο "έρχομαι την πρωτοχρονιά. θέλω να σε δω". Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Drama Queen - Εμπύρετη

"Laugh and the world laughs with you. Weep and you weep alone"

Το θυμάμαι κάθε φορά που αρρωσταίνω. Όταν είμαι καλά, την παλεύω. Όταν θέλω γέλια γύρω μου, γελάω. Όταν θέλω να κλάψω μένω σπίτι, με κλειστά τηλέφωνα. Και την παλεύω. Γιατί έχω το δικαίωμα της επιλογής, παραμυθιάζομαι. Αν ήθελα θα μπορούσα να βγω, να καλέσω, να πιω, ακόμη και να κατέβω στο γειτονικό Μπρίκι και να καυλαντίσω 1-2 παλικάρια. Σε μεγάλα κέφια, μπορώ να περπατήσω μέχρι το παραδιπλανό ΤΕΝ και να στριμωχτώ με 15 παλικάρια που τραγουδούν χαρούμενα «Να παίζει το τρανζίστορ τ΄αμερικάνικα». Ο κόσμος που έχω φτιάξει είναι γεμάτος επιλογές που συνήθως σνομπάρω με διάφορες προφάσεις.

Όταν είμαι άρρωστη όμως, απλώς δεν έχω επιλογές και αυτό με μπλοκάρει. Όταν το μυαλό σου εκπαιδεύεται να δουλεύει με το σκεπτικό «όλα γίνονται, αρκεί να το θέλω. Ακόμη κι αν κάτι δεν γίνεται, υπάρχει το Plan B”, η πραγματικότητα της αρρώστιας σε τσακίζει, είτε πρόκειται για μια εγχείρηση στον αυχένα είτε για ένα 38 και 3.

Ο φίλος Γ. μου είχε πει: «τώρα δεν έχουμε πρόβλημα. Και γκόμενο βρίσκουμε και ανθρώπους να μιλήσουμε. Στα 70 μας και άρρωστοι να δω πώς θα κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας»
«Στα 70 μας για να είμαστε καλά θα πρέπει να είναι καλά το σεντούκι», του είπα.

Καταλήξαμε λοιπόν ότι όλοι εμείς οι σύγχρονοι γεροντοκόροι θα πρέπει αφενός να βγάλουμε λεφτά και αφετέρου να επενδύσουμε σε οικιστικά projects που θα μας επιτρέψουν να συμβιώνουμε, κρατώντας παράλληλα την ανεξαρτησία μας.

Κι επειδή το προάστιο δεν το σηκώνει ο οργανισμός μας, σύντομα εγκαταλείψαμε τις σκέψεις για μεζονέτες με πισίνες, κάτι σαν το Melrose Place ή σαν το συγκρότημα που μοιράζονται ο Τσαλίκης, η Γερμανού και ο Γεωργαντάς και συμβιβαστήκαμε με την ιδέα 100 τετραγωνικών max ο καθείς και χωρίς parking. Στη γειτονιά μου, κατά προτίμηση, που έχει και τη μεγαλύτερη συγκέντρωση νοσοκομείων στην Αττική και στην Ελλάδα ολόκληρη (8 μετρήσαμε, το 1 ιδιωτικό).

Θα μοιραζόμαστε την ίδια οικιακή βοηθό, θα παραγγέλνουμε on-line delicatessen και γκόμενους, θα κατηφορίζουμε αγκαζέ μέχρι το Μέγαρο.

Μέχρι τότε, κάθε φορά που αρρωσταίνω θα νιώθω σαν πεντάχρονο που θέλει τη μαμά του, θα αγανακτώ που τα ντουλάπια μου έχουν 5 ειδών ζυμαρικά και το ψυγείο μου ούτε μισό καρότο για να φτιάξω μια σούπα της προκοπής, θα μου ξυπνάνε όλοι οι φόβοι μου και θα αμφιβάλλω για το αν η ζωή μου, όπως την έχω φτιάξει, έχει κανένα απολύτως νόημα.

Human Trafficking 2 - Πελάτες είμαστε όλοι

Ακόμη κι αν δεν πηδάμε αλλοδαπές σε επαρχιακά κωλόμπαρα.
Ακόμη κι αν δεν πηγαίνουμε στην Ταϊλάνδη για σεξοτουρισμό με ανήλικα.


Αρκεί να αγοράζουμε κάτι που έχει παραχθεί από θύματα της επικερδούς αυτής βιομηχανίας.

Πριν από χρόνια είχα δει στις ειδήσεις ρεπορτάζ από μια ασιατική χώρα. Ο σεισμός είχε ισοπεδώσει τα πάντα. Οι κάτοικοι μάζευαν τους νεκρούς τους από τα συντρίμμια. Ξαφνικά ο φακός έδειξε μια ομάδα ανθρώπων που ΧΟΡΕΥΑΝ πάνω στα συντρίμμια ενός εργοστασίου. Ήταν το εργοστάσιο παραγωγής αθλητικών ειδών ενός global brand κι αυτοί που χόρευαν ήταν οι εργάτες. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου πώς αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην καταστροφή, μέσα σε τόσο πόνο και παρά το ότι είχαν χάσει τη δυνατότητα να βγάζουν ένα κομμάτι ψωμί γιόρταζαν! Γιόρταζαν που επιτέλους δεν ήταν υποχρεωμένοι να δουλευουν υπό άθλιες συνθήκες, που επιτέλους είχαν -με τραγικό έστω τρόπο- κερδίσει την ελευθερία τους.

Δεν αγόρασα ξανά ούτε μισή κάλτσα από το global brand.

Είμαστε όλοι λίγο πολύ ευαισθητοποιημένοι ως προς τις πρακτικές των εταιρειών για την προστασία του περιβάλλοντος.
Πόσο ευαισθητοποιημένοι είμαστε στις πρακτικές των εταιρειών απέναντι στην ίδια την ανθρώπινη αξία (που σε μερικά μέρη του πλανήτη είναι μικρότερη από την αξία της ζωής της γάτας μου???)




Αυτή τη στιγμή γίνεται μια προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών των 1,000 μεγαλύτερων εταιρειών παγκοσμίως.
Κάθε εταιρεία που υπογράφει τη Συνθήκη συμφωνεί να επιδεικνύει zero tolerance σε πρακτικές human trafficking.
Δείτε τη λίστα εδώ Θα βρείτε και κάποιες ελληνικές επιχειρήσεις.

Αυτά από το business cοmmunity. To θέμα είναι αν εμείς, οι πελάτες, θα προτιμήσουμε να αγοράσουμε ένα προϊόν που έχει παραχθεί σε zero tolerance συνθήκες ή θα συνεχίσουμε να αγοράζουμε προϊόντα καταπίεσης, από άγνοια ή απλώς επειδή είναι φθηνότερα.

Κι η πουτανιά φτιασίδι - Human Trafficking

Πολύς λόγος για την πουτανιά τελευταία στα blogs.
To human trafficking είναι η άλλη, η λιγότερο χαριτωμένη διάσταση της πουτανιάς (don't know πως το λέμε στα ελληνικά ή έχω πολύ πυρετό για να το θυμηθώ) και τα θύματά του, κυρίως γυναίκες και παιδιά, δεν αντιμετωπίζουν βασανιστικά διλήμματα τύπου "Να του κάτσω για να με πάει πρώτο τραπέζι πίστα στη Βανδή?". Κάποιος άλλος έχει ήδη αποφασίσει γι΄αυτά.

Το video:



Μερικά νούμερα:
- 12.3 εκατ. άνθρωποι "διακινούνται" κάθε χρόνο
- 28 δισ. δολλάρια ο ετήσιος τζίρος από τη σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και γυναικών
- 3η μεγαλύτερη παράνομη "βιομηχανία" στον κόσμο, μετά το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων

Περισσότερα νούμερα εδώ: http://www.gcwdp.org/public/structure/1_1.html

Εύλογο ερώτημα: τι με νοιάζει εμένα το human trafficking?
Το human trafficking έκτός από τη σεξουαλική εκμετάλλευση περιλαμβάνει επίσης τον εξαναγκασμό σε εργασία, τη δουλεία, το εμπόριο οργάνων. Αν υποθέσω ότι εργάζομαι σε μια πολυεθνική που η παραγωγική της διαδικασία είναι εγκατεστημένη πχ στην Ταϊλάνδη και στην παραγωγή συμμετέχουν παιδιά που τα έχει αγοράσει από τους γονείς τους ένας καλός μεσάζοντας, που τα "διαθέτει" στην εταιρεία μου, τότε το human trafficking με αφορά περισσότερο απ΄όσο νομίζω.

Γκομενικά by Τρυποκάρυδος - Part 1

When we're incomplete, we're always searching for somebody to complete us. (η περίφημη θεωρία του μισού πορτοκαλιού, που άμα βρει το άλλο μισό του θα γίνει ολόκληρο, let me laugh out loud)

When, after a few years or a few months of a relationship, we find that we're still unfulfilled, we blame our partners and take up with somebody more promising. (κοινώς, του τα πρήζουμε του κακομοίρη/κακομοίρας που δεν μπορεί να μας "ολοκληρώσει" και ή φεύγουμε για να βασανίσουμε τον επόμενο ή φεύγει, οπότε και χτυπιόμαστε στα μωσαϊκά ουρλιάζοντας "Άμα φύγεις θα φαρμακωθώ". "Να φαρμακωθείς", σκέφτεται εκείνος / εκείνη, μπαίνει σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων και αλλάζει ήπειρο)

This can go on and on- series polygamy- until we admit that while a partner can add sweet dimension to our lives, we, each of us, are responsible for our own fulfillment. (δυστυχώς, αυτή η παραδοχή για κάποιους από μας δεν έρχεται ποτέ)

Nobody else can provide it for us, and to believe otherwise is to delude ourselves dangerously and to program for eventual failure every relationship we enter. (self explanatory, πόσο πιο απλά να το πει ο ποιητής???)

- Είμαι ένα τίποτα χωρίς εσένα.
- Και μαζί μου, πάλι ένα τίποτα είσαι.
by Lost

Προστασία

Ενθυμούμαι το 04, επί Ολυμπιακών, συνεργαζόμασταν με Ασιάτες. Δουλεύαμε 12 περίπου ώρες την ημέρα, στοιβαγμένοι ανάκατα γύρω από ένα τεράστιο οβάλ τραπέζι. Εκείνοι είχαν τους δικούς τους κώδικες, εμείς τους δικούς μας, παρόλα αυτά μετά από 1 μήνα και κάτι που βλεπόμασταν καθημερινά τους νιώθαμε δικούς μας ανθρώπους. Έτσι, όταν τελείωσε η φιέστα και αποχαιρετιστήκαμε τους αγκαλιάσαμε και τους φιλήσαμε σταυρωτά έναν έναν. Έπαθαν πολιτισμικό σοκ! Το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιες διαχύσεις στο εργασιακό τους περιβάλλον.

Την Παρασκευή που μας πέρασε ένιωσα λίγο ασιάτισσα. Τον συνάντησα στην είσοδο της εργατικής μας πολυκατοικίας, είναι συνένοικος. Έτεινα ευγενικά το χέρι, χαμογέλασα. Με άρπαξε στην αγκαλιά του, με φίλησε σταυρωτά. Στην αρχή πανικοβλήθηκα. Μετά ευχήθηκα μέσα μου να με κρατούσε εκεί για 5-10 λεπτά. Είχε μια αγκαλιά ευρύχωρη, ζεστή κι ένα χαμόγελο που δόξα τω θεώ δεν ήταν PR. Συμπέρανα πως είναι απ΄αυτά τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει μέσα σε ασφαλείς αγκαλιές, γι αυτό και δε φοβούνται να μοιράζουν τις δικές τους απλόχερα.

Στη διαδρομή του ασανσέρ για το γραφείο μου ένιωθα απ΄τη μια ευτυχισμένη κι απ΄την άλλη στερημένη. Ήταν καλό αλλά πολύ λίγο. Και ήταν διαφορετικό. Τόσα χρόνια που δουλεύω δεν μ΄έχει αγκαλιάσει ποτέ κανένας με αυτό τον τρόπο. Είμαι κι εγώ αγγούρι του κερατά, προσέχω πολύ τα τυπικά και τους προσωπικούς χώρους.

Το σκεφτόμουν όλο το ΣΚ. Πώς δηλαδή μια τυχαία συνάντηση, μια αγκαλιά από το πουθενά μου κουνάει τα τόσο προσεκτικά τακτοποιημένα μέσα μου. Θέλω κι εγώ λίγη αγκαλιά πού και πού??? Δεν είμαι τόσο σκυλί όσο δείχνω??? ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ?????

Να θυμηθώ να τον καλέσω προσωπικά στο εταιρικό Xmas party.

Phantom Limb Syndrome

Σάββατο βράδυ. Είδα Babel. Στα καπάκια 21 γραμμάρια και Crash σε DVD. Όταν βουλιάζω, προτιμώ να μου κάνω μια πατητή να πάω μέχρι τον πάτο, αντί να προσπαθήσω να ανέβω στην επιφάνεια. Παλιά φοβόμουν ότι θα πνιγώ. Τώρα θεωρώ τη βουτιά προς τον πάτο προσωπική μου κατάκτηση, ένδειξη δύναμης. Έκλαιγα και σταματημό δεν είχα. Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά.

Κυριακή 10.30 ξύπνησα από το κινητό. Ο γκόμενος από το γάμο με έβλεπε στον ύπνο του, υπέθεσα (σε εφιάλτη). Δεν το σήκωσα. Έμεινα στο κρεβάτι μέχρι τις 14.30, στο μόνο ασφαλές μέρος που γνωρίζω.

Σκεφτόμουν. Τις μοιρασμένες Κυριακές. Αυτές που χουζουρεύεις ατελείωτα, κάνεις λίγο νυσταγμένο σεξ, κουρνιάζεις στη στάση κουταλάκι, ξανακοιμάσαι, λες καμιά μαλακία στο ενδιάμεσο, κανένα γλυκόλογο, χαζογελάς, σηκώνεσαι να φέρεις πρωινό, εμπνεέσαι από τα μέλια και κάνεις τα σεντόνια κώλος. Στο τέλος σηκώνεσαι γιατί σ΄έχει κόψει η πείνα. Η μέρα περνά με βόλτες στην πόλη, αργόσυρτους καφέδες, φαγητό, γλυκά, εφημερίδες και πάλι σεξ. Ή τις άλλες, που σε βρίσκουν μακριά απ΄την πόλη, σκασιαρχείο από την κανονική ζωή, αυτή με τα deadlines και τα project.

Συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει πολύ καιρός από την τελευταία μου μοιρασμένη Κυριακή. Έχει περάσει καιρός από ο,τιδήποτε μοιρασμένο.

Όταν χωρίζεις, σε πιάνει μια λύσσα για όλα αυτά που ζούσες και δεν θα ξαναζήσεις πια, για τη συντροφικότητα που στερείσαι, για τις μοιρασμένες Κυριακές που δεν υπάρχουν πια. Σιγά σιγά συνηθίζεις. Φτιάχνεις μια καινούρια ρουτίνα, καλή – κακή, πάντως καινούρια. Απωθείς την παλιά, δεν σου λείπει, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ώσπου ξυπνάς μια Κυριακή πρωί και πονάς ξανά. Αν Θυμάμαι καλά λέγεται «The phantom limb syndrome». Όταν ένα μέλος ακρωτηριάζεται, η πληγή πονάει και σταδιακά επουλώνεται. Κάποιες φορές όμως εκεί που παλιά υπήρχε ένα χέρι ή ένα πόδι, ο ακρωτηριασμένος νιώθει πόνο ή φαγούρα. Και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό.

Η Φίλη Β. Μετακομίζει 2 τετράγωνα μακριά και με θέλει για ποδαρικό. Η Φίλη Γ. με περιμένει για μαθήματα tango. Η Φίλη Μ. στέλνει μηνύματα. Η happy friend γυρνά από εκδρομή και τηλεφωνεί για να μάθει τι έπαιξε με τον γκόμενο του γάμου. Στις 7 το απόγευμα έρχεται το μήνυμα. Ο γκόμενος του γάμου έχει γρίπη, ζητά συγγνώμη που πρέπει να ακυρώσουμε. Αλήθεια, ψέματα, don’t know. Την κατάληξη την ήξερα με ένα μαγικό τρόπο από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου. Βλέπω το brokeback mountain. Βαριέμαι λίγο, αλλά συνεχίζω να κλαίω.

Αύριο θα ξυπνήσω και θα τάχω ξεχάσει όλα.

Υπομανία

kagelo & Happy friend: Μετράτε και στην ανάγκη πιάστε τα λίθια:

Προκειμένου να είναι δυνατή η διάγνωση της μανίας, 3 ή περισσότερα από τα παρακάτω συμπτώματα πρέπει να είναι παρόντα κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, σχεδόν κάθε ημέρα και για διάστημα μεγαλύτερο της μιας εβδομάδας.

- Αυξημένη δραστηριότητα και ανησυχία
(3 post σε 24 ώρες και παρασκευο-ξενύχτι και πρωινό κομμωτήριο και εναγκαλισμοί στο ασανσέρ και μικρός τυμπανιστής ακαπέλα???) Μάλλον ναι

- Υπερβολικά ευφορική διάθεση
Χαχαχα

- Ακραία ευερεθιστότητα
(η κοπέλα που μου έβγαλε τα φρύδια έκανε το ένα καμπύλη, το άλλο τόξο. δεν την έδειρα. άρα...) Τσου

- Γρήγορη σκέψη, γρήγορος λόγος και εναλλαγές ιδεών
Μονίμως

- Διάσπαση της προσοχής και αδυναμία συγκέντρωσης
Μετά από 12 ώρες δουλειάς, ε άνθρωπος είμαι κι εγώ

- Μειωμένη ανάγκη για ύπνο
Τικ

- Διογκωμένη αυτοεκτίμηση
Βάζω νέα Φαρίνα Γιώτη

- Χαμηλή κριτική ικανότητα
Χμμμ

- Άκριτη αύξηση των δαπανών για αγορές κ.λ.π
Είναι που περιμένω μπόνους

- Ασυνήθιστη συμπεριφορά κατά την τελευταία περίοδο
Τα τελευταία 32 χρόνια...

- Αυξημένη σεξουαλική δραστηριότητα
Δε φταίω εγώ, αυτοί με προκαλούν

- Κατάχρηση ουσιών (πχ. κοκαΐνη, αλκοόλ, ηρεμιστικά)
Η νικοτίνη πιάνεται?

- Παρορμητική ή επιθετική συμπεριφορά
Μονίμως

- Άρνηση του ασυνήθιστου χαρακτήρα της διάθεσης και συμπεριφοράς
define "ασυνήθιστο", παρακαλώ

Χριστουγεννιάτικη Ατμόσφαιρα

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ...: Ο μικρός τυμπανιστής (twisted version)

Μόλις το τραγούδησα δυνατά στο γραφείο. Σε συνδυασμό με ένα κερί apple-cinnamon έφτιαξε και γαμώ τις χριστουγεννιάτικες ατμόσφαιρες.

Καθαρές εξηγήσεις

Η άγνοια κινδύνου είναι χαρακτηριστικό των παιδιών, λένε. Στην πορεία παθαίνεις ηλεκτροπληξία / πέφτει πάνω σου μια κατσαρόλα με καυτή σούπα / πέφτεις από τον τρίτο και σπας τα μούτρα σου / τρως και 5 μπούφλες απ' τη μάνα σου και γίνεσαι προσεκτικός.

Αυτό συμβαίνει και στις σχέσεις, λίγο πολύ. Μέχρι κάποια ηλικία νιώθεις η καλύτερη του χωριού, ότι είσαι το δώρο του θεού στον ανδρικό πληθυσμό, ότι δεν υπάρχει καλύτερη εκεί έξω και ότι "You won't take no for an asnwer".

Μετά συναντάς ένα γκόμενο που σε συγκρίνει με κάποια πρώην ή με κάποια εκεί έξω και σε βρίσκει "Χμμ, καλή είσαι αλλά έχουμε δει και καλύτερες" (δεν στο λέει μες στα μούτρα, το βλέπεις στα μάτια του κάθε φορά που σε κοιτάζει). Και οι σκέψεις μεγαλείου που κάνεις για τον εαυτό σου γκρεμίζονται. Και ξεκαβαλάς το καλάμι -που δεν είναι κακό. Και αποκτάς και 10 κόμπλεξ, νάχεις να πορεύεσαι -που είναι κακό.

Ώσπου χωρίζεις το γκόμενο και αργά αλλά σταθερά αρχίζεις να νιώθεις καλύτερα. Έχεις μάθει ότι δεν είναι κακό στη ζωή να τρώμε και κανά γκολ πού και πού, δεν παίζουμε μόνο επίθεση -υγιές.

Και κάνεις δημοψήφισμα για το αν θα ψάξεις ή δεν θα ψάξεις τον γκόμενο του γάμου. Και το αποτέλεσμα σε μπερδεύει. Και κάνεις του κεφαλιού σου, ό,τι δηλαδή θα έκανες πριν από 5 χρόνια, όταν "You wouldn't take no for an answer". Και τον παίρνεις τηλέφωνο.

- Γεια σου, είμαι η Lost
- Γεια σου, τι κάνεις?
- Καλά, εσύ?
- Πολύ καλά.
- Βρήκα το τηλέφωνό σου από τη νύφη.
- Το γνωρίζω.

Κρύος ιδρώτας. ΣΙΩΠΗ.

- Λοιπόν, προφανώς δεν σε πήρα για το βιογραφικό σου.
- Το υπέθεσα.

ΑΓΧΟΣ, ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ, ΑΜΗΧΑΝΙΑ, ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ.

- Σε πήρα για να βγούμε.
- Ωραία, αλλά σήμερα δεν μπορώ.
-Δεν σε πήρα για σήμερα.
- Ούτε αύριο μπορώ.

(μα τι κάνει, άνεργος άνθρωπος και δεν μπορεί??? μήπως έρχεται μια χυλόπιτα προς το μέρος μου??? Να κάνω δεξιά? Να κάνω αριστερά? Να πέσω τα μπρούμυτα???)

- Α, πολύ ωραία.
- Θα ήθελα όμως να βρεθούμε το Σαββατοκύριακο.

ΟΥΦΦΦΦΦΦΦ

- Ωραία, κι εγώ την Κυριακή δεν έχω κανονίσει κάτι.
- Ωραία, θα σου τηλεφωνήσω την Κυριακή για να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες.

Καθαρές εξηγήσεις.